Τι δεν είναι…
Δεν είναι συγχώρεση «κατά Χριστόν» όταν απλά «κλείνεις» την παρεξήγηση κι η καρδιά έμεινε παγωμένη όπως και οι σχέσεις ψυχρές.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι αγάπη όπως του Θεού μας όταν δεν ανεχόμαστε το δύσκολο άνθρωπο κι όταν τονίζουμε την αδυναμία του.
Δεν είναι «οδός προς σωτηρία» όταν δεν υπάρχει υπομονή στις θλίψεις και στις δοκιμασίες που έρχονται αναπάντεχα.
Δεν είναι προσευχή που ενώνει με το «Θεό της καρδιάς», όταν γίνεται βιαστικά, από καθήκον και για να «νιώσουμε ωραία», δηλαδή συμφεροντολογικά.
Δεν είναι «λειτουργική ζωή» που αποκαλύπτει την ομορφιά του ουρανού, όταν γίνεται χωρίς λαχτάρα και πόθο να βρεθούμε «εις τας αυλάς του Κυρίου».
Δεν είναι η Θεία Κοινωνία για ατομική σωτηρία, αυτοδικαίωση και αυτοβεβαίωση της αρετής μας.
Δεν είναι η Λειτουργία της Κυριακής για να σπάσει τη ρουτίνα της βδομάδας χωρίς συνέχεια στην καθημερινότητα με σχέση κι επικοινωνία με τους αδελφούς μας, ώστε να έχει εφαρμογή το: «Λειτουργία μετά τη Λειτουργία».
Δεν είναι πάντα ο ιερέας- εξομολόγος πνευματικός πατέρας, επειδή λέω σ’ αυτόν τις αμαρτίες μου κάθε τόσο και μου δίνει συμβουλές.
Δεν είναι η «πνευματική πατρότητα» εύκολο και συνηθισμένο χάρισμα στην Εκκλησία. Όμως, είναι απαραίτητο για να συνεχίζεται εμπειρικά η Παράδοση ως «εν αγίω Πνεύματι ζωή».
Δεν είναι Χάρις Θεού η συναισθηματική φόρτωση κατά την προσευχή ή τη Λειτουργία, χωρίς συντριβή της καρδιάς και «πνεύμα τεταπεινωμένο».
Δεν είναι ταπείνωση η μειονεξία, τα κόμπλεξ κατωτερότητας και η ταπεινολογία.
Δεν είναι πίστη αληθινή, ως εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, η αναζήτηση των θαυμάτων σε άλλους ή σ’ εμάς.
Δεν είναι εκκλησιαστική ζωή όταν περιορίζεται στο χώρο του ναού ή στο προσευχητάριο μου, χωρίς να διαχέεται σ’ όλες τις πτυχές της ζωής μου.
Δεν είναι χωρίς εγωισμό η επιθυμία μου να γίνουν όλα τα έργα μου τέλεια και αψεγάδιαστα.
Δεν είναι δείγμα γνώσης πνευματικού αγώνα όταν θέλω να παλεύω ενάντια στα πάθη μου χωρίς πτώσεις κι αποτυχίες.
Δεν είναι ελπίδα στο Θεό κι όχι στις δυνάμεις μου όταν απογοητεύομαι από τον εαυτό μου και οδηγούμαι στη μελαγχολία και στη δαιμονική θλίψη.
Δεν είναι η γνώση του Θεού διανοητική επεξεργασία, απομονωμένη από τη μυστηριακή ζωή και την τήρηση των εντολών του Χριστού.
Δεν είναι, τέλος, η σωτηρία και η ολοκλήρωση του προσώπου μας και η «γεύση ζωής αιωνίου», έργο αποκλειστικά δικό μας, ανθρώπινο.
Μακάρι να πορευόμαστε κατά πως μας προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία Του, για να έχουμε στην καρδιά την ειρήνη και τη χαρά Του, σ’ ένα κόσμο αγχωμένο και διχασμένο. Για να γίνεται ο κάθε πιστός χριστιανός, πέρα από τα πάθη και τα λάθη του, σημείο που θα δείχνει την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα που στηρίζονται στο Χριστό και Θεό μας. Αμήν!
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
