Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης θέτει ως προϋποθέσεις για προετοιμασία στην προσευχή, την «ἀμνησικακίαν καί τό ἀποίκιλον»[1], δηλαδή το ανεπιτήδευτο του ύφους.
Γράφει σχετικά: «ὅταν ξεκινᾶς νά σταθῆς ἐνώπιόν του Κυρίου, ἄς εἶναι ὁ χιτών τῆς ψυχῆς σου ὑφασμένος ἐξ ὁλοκλήρου μέ τό νῆμα ἤ μᾶλλον μέ τό λῆμμα τῆς ἀμνησικακίας. Εἰδεμή τίποτε δέν πρόκειται νά ὠφεληθεῖς ἀπό τήν προσευχή.
Τό ὕφος καί τό λεκτικό της προσευχῆς σου ἄς εἶναι ἀνεπιτήδευτο, διότι ὁ τελώνης καί ὁ ἄσωτος μέ ἕναν μόνο λόγο συμφιλιώθηκαν μέ τόν Θεόν»[2].
Εδώ η «ἀμνησικακία»[3] αναφέρεται ευθαρσώς σε ό,τι δυσχεραίνει και εμποδίζει την «καθαρή προσευχή», δηλαδή σε κάθε λοιδορία, μέριμνα, θλίψη, οργή, λογισμό και πειρασμό.
Επιπρόσθετα, το «ἀποίκιλον» δεν αναφέρεται μόνο στην όλη στάση του προσευχόμενου αλλά και στους λόγους του.
Παραπομπές:
[1] Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, σελ. 388-390.
[2] Αυτόθι, σελ. 388-389.
[3] Την «ἀμνησικακίαν» προτείνει και ο Άγιος Μάξιμος ως όρο για την καλή προετοιμασία του προσευχόμενου, βλ. σχ. Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Κεφάλαια αγάπης, IV, 35, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ Β’, σελ. 44.