Υπάρχει αληθινά μία σφραγίδα, η έλλαμψη του Αγίου Πνεύματος, αν και είναι πολλές οι μορφές των ενεργειών της και πολλά τα γνωρίσματα των αρετών της. Απ’ αυτά πρώτο και πιο απαραίτητο είναι η ταπείνωση, επειδή αυτή είναι η αρχή και το θεμέλιο· «διότι σε ποιον», λέει, «να ρίξω το βλέμμα μου, παρά στον πράο και ήσυχο, και σ’ εκείνον που τρέμει τα λόγια μου;» (Ησ. 66:2)· δεύτερο γνώρισμα είναι το πένθος και η πηγή των δακρύων, για τα οποία θέλω να πω πολλά, αλλά δεν βρίσκω τα λόγια, με τα οποία θα επιθυμούσα να μιλήσω γι’ αυτά. Είναι θαύμα απερίγραπτο ότι τα δάκρυα, κυλώντας από τα ορατά μάτια, πλύνουν νοερά την ψυχή από το βούρκο των αμαρτημάτων, και ότι, πέφτοντας στη γη, καίνε και συντρίβουν τους δαίμονες και ελευθερώνουν την ψυχή από τα αόρατα δεσμά της αμαρτίας.
Ω δάκρυα, που αναβλύζετε από τη θεία έλλαμψη και ανοίγετε διάπλατα τον ίδιο τον ουρανό και προξενείτε σ’ εμένα θεία παρηγοριά! Διότι πάλι και πολλές φορές από την ηδονή και από τον πόθο, που αισθάνομαι, λέω τα ίδια. Όπου, αδελφοί, υπάρχουν άφθονα δάκρυα, που συνοδεύονται από αληθινή γνώση, εκεί υπάρχει και λάμψη θείου φωτός· και όπου υπάρχει λάμψη θείου φωτός, εκεί υπάρχει η χορηγία όλων των καλών, αλλά και η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, που είναι φυτευμένη μέσα στην καρδιά, από όπου προέρχονται και όλοι οι καρποί της ζωής. Από εδώ βγαίνει, ως καρπός για τον Χριστό, η πραότητα, η ειρήνη, η ελεημοσύνη, η συμπόνια, η καλοσύνη, η αγαθοσύνη, η πίστη, η εγκράτεια (πρβ. Γαλ. 5:22-23)· από εδώ βγαίνει, ως καρπός, το να αγαπά κάποιος τους εχθρούς του και να προσεύχεται γι’ αυτούς· το να χαίρεται μέσα στους πειρασμούς· το να καυχιέται μέσα στις θλίψεις· το να λογαριάζει τα ξένα αμαρτήματα ως δικά του και να κλαίει γι’ αυτά· το να θυσιάζει με προθυμία τη ζωή του για τους αδελφούς του (πρβ. Α’ Ιω. 3:16).
Γι’ αυτό λοιπόν, αδελφοί, ας δούμε και ας εξετάσουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας, και ας προσέξουμε τις ψυχές μας, αν υπάρχει μέσα μας αυτή η σφραγίδα. Ας βεβαιωθούμε από τα σημάδια, που αναφέραμε, αν ο Χριστός είναι μέσα μας. Ακούστε, παρακαλώ, χριστιανοί αδελφοί, και ανακτήστε τις αισθήσεις σας και σκεφθείτε, αν το φως έλαμψε στις καρδιές σας, αν είδατε το μέγα φως της επίγνωσης, αν μας επισκέφθηκε η ανατολή από τον ουρανό, φωτίζοντας εμάς, που είμαστε καθηλωμένοι στο σκότος και στη σκιά του θανάτου· και ας αναπέμπουμε αδιάκοπα δοξολογία με ευχαριστία στον αγαθό Δεσπότη, που μας χάρισε αυτή την ανατολή· και ας αγωνισθούμε να δυναμώσουμε περισσότερο μέσα μας με την εργασία των εντολών τη θεία φωτιά, με την οποία συνηθίζει να φέγγει ακόμη περισσότερο το θείο φως και να δυναμώνει.
Αν όμως δεν λάβαμε ακόμη τον Χριστό και τη σφραγίδα του, και δεν διακρίνουμε μέσα μας τα σημάδια, που προηγουμένως αναφέραμε, αλλά ζει μέσα μας περισσότερο ο απατηλός κόσμος και εμείς ζούμε δυστυχώς μέσα σ’ αυτό τον απατηλό κόσμο, επειδή νομίζουμε ότι τα πρόσκαιρα είναι κάτι σπουδαίο, και αποθαρρυνόμαστε μέσα στις θλίψεις και λυπούμαστε για τις βλάβες και ευφραινόμαστε με τη φιληδονία και τον πλούτο, αλίμονο για τη βλάβη, αλίμονο για την άγνοια και το σκοτισμό, αλίμονο για την αθλιότητα και την αναισθησία μας, από τις οποίες είμαστε κυριευμένοι και συρόμαστε προς τα γήινα! Είμαστε πραγματικά ελεεινοί και πανάθλιοι και ξένοι και από την ίδια την αιώνια ζωή και από τη βασιλεία των ουρανών, αφού δεν αποκτήσαμε ακόμη τον Χριστό, αλλά και έχουμε μέσα μας ζωντανό τον κόσμο, διότι ζούμε μέσα σ’ αυτόν και φρονούμε τα γήινα.
Από το βιβλίο: Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Έργα, Λόγος δεύτερος (απόσπασμα), σελ. 47. Μετάφραση Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2017.