Τὸ θέμα εἶναι ἐπίκαιρο καὶ γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχή. Ζοῦμε τήν ἐποχή τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἠθικὴ πτώση καὶ ἡ θρησκευτική κατάπτωση, παρατηροῦνται καὶ σήμερα ἐντονότερα γιατί φθάσαμε σέ τέλειο σημεῖο τεχνολογικῆς ἀναπτύξεως καί ἀποφασίσαμε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός ἤ ὅτι δέν ὑπῆρξε ποτέ καὶ φυσικὰ τεραστία εὐθύνη ἔχουν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι. Ἴσως τό φῶς τους δὲν ἐφώτισε καὶ ἡ ἀρετή τους δεν συνέβαλλε στὴν ἐξυγίανση τοῦ ἀνθρώπου.
Μυστήρια καὶ θρησκείες, αἱρέσεις, θρησκεύματα εἰσβάλλουν στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι λησμονοῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας καὶ ὡς ἄλλοι «υἱοὶ ἀπωλείας», πορεύονται στὸ πέλαγος τῆς σήψεως τοποθετῶντας τὸν τεχνολογικὸ πολιτισμὸ στὴν θέση τοῦ θείου, βέβαιοι ὅτι ἔφθασαν στὸ σημείο «τῆς θεολογίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ». Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ὥρα, ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Προφήτη Ἱερεμία εἶναι ἐπίκαιρη, ὅπως καί πρὸς κάθε πνευματικὸ ἄνθρωπο «καλαμᾶσθε, καλαμᾶσθε ὡς ἄμπελον τὰ κατάλοιπα τοῦ Ἰσραήλ» (Ιερ. 6,9′). Καὶ ὁ κάθε πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὀφείλει να τρυγήση καὶ να ξανατρυγήση ὡς ὁ τρυγητής στά κλήματα, τίς ψυχές που δύνανται να κατανοήσουν την διδασκαλία του καὶ διὰ προθυμίας να δεχθούν τό κήρυγμά του.
Τό ἔργο του εἶναι ἡ καταστροφή καί ἐκρίζωση τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καί ἡ φύτευση καί ἀνοικοδόμηση τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Αὐτό τό ἔργο δέν προέρχεται ἀπό ἐχθρότητα ἀλλά ἀπό ἀγαπητική διάθεση πρός τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων γιά νά οἰκοδομηθοῦν τά λαμπρά καί περίοπτα τείχη τῆς ἀρετῆς.
Ἡ θρησκευτική κατάπτωση καί ἡ ἠθικὴ πτώση, χαρακτήριζαν καί τὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτου Ἱερεμία. Παράλληλα, ὑπῆρχε καὶ ἡ κοινωνική διαφθορά. Ὅλοι οἱ Προφῆτες καί ὁ Ἱερεμίας ἐλέγχουν τόν Ἰσραήλ γιά αὐτή τήν ἠθική διαφθορά. Ἔπαρση τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγώ, κατεῖχε τοὺς ψευδοπροφήτες οἱ ὁποῖοι ἔφθαναν στὸ σημεῖο τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ. Οἱ πρῶτοι οἱ ὁποῖοι εὐθύνοντο γιὰ τὴν κατάσταση αὐτὴ ἦσαν οἱ ἱερεῖς. Ὡς πνευματικοί ταγοί κατηγοροῦνται γιὰ ἐγκατάλειψη τοῦ Γιαχβέ, γιὰ ἀνήθικη διαγωγή, γιὰ σφαλερὰ πολιτική.
Ὁ Ἱερεμίας συναισθανόμενος το βάρος τῆς πνευματικότητας ποὺ τοῦ ἐνεφύσησε ὁ Θεός, πολεμεῖ τοὺς ψευδοπροφήτες τοὺς ὁποίους και κατηγορεῖ ὅτι παραπλάνησαν τον λαόν διά ψευδῶν προφητειών, διότι σ΄ αὐτόν διατηρεῖτο άσβεστη ἡ φλόγα τῆς Μωσαϊκῆς θρησκείας καὶ δὲν ἀνέχεται, τὸ θεωροῦσε ἐφάμαρτο να παρατηρεῖ τέτοια ἠθικὴ παρακμή.
Ὁ Θεός ἦταν ὠργισμένος γιὰ τὴν θρησκευτικὴ κατάσταση. Ἡ μεταρρύθμιση τοῦ Ἰωσία δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ δώση θετικὰ καὶ μόνιμα αποτελέσματα στὴν θρησκευτικὴ κατάπτωση, μολονότι προέβη στὴν ἀποκάθαρση τῆς λατρείας. Ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἱερεμία, συναντᾶ τὸν τρόμο του. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἐντολὴ ὅπως ὁ Ἱερεμίας «ἐπὶ ἔθνη καὶ ἐπὶ βασιλείας ἐκριζοῦν καὶ κατασκάπτειν καὶ ἀπολλύειν καὶ ἀνοικοδομεῖν καὶ καταφυτεύειν» (Ιερ. 1,10).
Ο πνευματικὸς ἄνθρωπος έχει χρέος νὰ ἐκριζώνει, νὰ γκρεμίζει κόσμους ὁλόκληρους, τοὺς ὁποίους θεωρεί ψευδείς γιὰ νὰ θεμελιώνει τον ἠθικό κόσμο τοῦ Γιαχβέ τότε, τοῦ Χριστοῦ σήμερα. Ὑποδομὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποῖα σήμερα συνταράσσεται συθέμελα. Ὅπως ὁ Ἱερεμίας, ὁ ὁποῖος ἀνετράφη σέ ἱερατική οἰκογένεια διὰ σωστῶν βάσεων ἐπὶ τῆς Μωσαϊκῆς Θρησκείας, καί ἐχάραξε τὴν πολιτική του γιὰ πάταξη τῆς θρησκευτικής πτώσεως καὶ τῆς θρησκευτικῆς καὶ κοινωνικῆς ἀποσυνθέσεως.
Ἡ σωστή διαπαιδαγώγηση τῶν νέων «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου», εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά ἀπόκτηση πνευματικῶν ἐφοδίων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπωμισθοῦν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν ριφθῆ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τῶν παραγκωνιζόντων τὸ ὄνομά Του. Σήμερα ὑπάρχουν αἱρέσεις, θρησκεύματα, μυστηριακές λατρείες, παραθρησκευτικές ὀργανώσεις, ταρώ, χειρομαντεῖες. Εγκαταλείπεται ὁ Θεός. Οὐδεμία διαφορά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἱερεμία.
Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος πρέπει να κηρύττει τόν σωτηριώδη λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἑκατομμύρια σημερινῶν ἀνθρώπων ἀσπάζονται αὐτές τίς παραθρησκευτικές ὀργανώσεις καὶ θρησκείες ἀλλότριες. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἀπασχολήση τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐπιθυμία, τὴν ὁποία ὁ λαὸς ἐπιδεικνύει πρὸς τίς θρησκείες αὐτές. Το χρέος του εἶναι, ἡ νουθεσία πρὸς τὰ «ἀπωλολότα πρόβατα».
Ἡ ρίζα τῆς νουθεσίας τῆς διδασκαλίας του πρέπει νὰ εἶναι χαρακτηρισμὸς τῶν πράξεών των «ως ἀχαριστίας πρὸς τὸν εὐεργέτην» Θεό. Ἡ θεραπεία τῆς καταστάσεως τῆς θρησκευτικῆς σήψεως, πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ λαού πρὸς τὸν μόνον ἀληθινὸ Θεὸ τὸν Χριστό. Χρειάζεται περιτομή καρδίας, πάταξη τῆς κακῆς ἐπιθυμίας, ἀποκάθαρση τῆς καρδίας ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ. Τὸ ἔργο αὐτό, τὸ ἐπωμίζονται οἱ ἱερεῖς. Πρέπει νὰ ἐπανέλθη στοὺς πεπτωκότες ἀνθρώπους, «ὁ τοῦ Ἠσαΐου φόβος τοῦ Θεοῦ», νά ὁδηγηθοῦν στή μετάνοια. Τὸ περὶ ἐπιστροφῆς κήρυγμα τοῦ Ἱερεμία οὐδεμίας απηχήσεως ἔτυχε καί περιφρονήθηκε ἀπό τόν λαό.
Και σήμερα οἱ πνευματικοί ταγοί ἱερεῖς, θεολόγοι διακηρύττουν, άλλά ἡ καρδία τῶν ἀκουόντων παραμένει κλειστὴ διότι «ὅτι ἠγαπήκει ἀλλοτρίους καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἐπορεύετο» (Ιερ. 2,25). Στόν πνευματικό ἄνθρωπο, ὑπάρχουν στιγμές ἀπομονώσεως, ἀπογοητεύσεως. Διδάσκει, νουθετεί, προτρέπει πρὸς μετάνοια, ἐλέγχει, μεσιτεύει πρός τόν Θεό, ὑπὲρ τοῦ ἁμαρτήσαντος λαοῦ, κλαίει ἀλλὰ ὁ ἁμαρτήσας λαός παραμένει αμετανόητος καὶ ἡ δική του ψυχικὴ ἀντοχή δοκιμάζεται σκληρά. Σκεπτικὸς ἵσταται πρὸ τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀμφιβάλλει ἐὰν ἀξίζη τὸν κόπο νὰ εἰσέλθη πάλι στὸν ἀμπελῶνα καί νὰ ἀναζητήση πάλι τοὺς ἀναμενόμενους καρπούς.
Τὴν ὥραν αὐτή τῆς ἀπελπισίας, παρουσιάζεται ὁ Θεὸς ὁ ὁποῖος ὅπως παρότρυνε τὸν Ἱερεμίαν, παροτρύνει καὶ τὸν ἔχοντα ακράδαντη πίστη περὶ τοῦ ἔργου του πνευματικοῦ ἀνθρώπου, διὰ τῶν λόγων Του: «ξανατρύγησε, ξανατρύγησε ὡς εἰς τὸ ἀμπέλι. Ἄλλη μια φορά βάλε το χέρι σου ὡς ὁ τρυγητὴς εἰς τὰ κλήματα». Δὲν εἶναι ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἁπλῶς ὁ κήρυξ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, στὴν μεγάλη μάζα τοῦ λαοῦ.
Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀναζητητής ἑκάστου ἀνθρώπου, εἶναι ὁ ἐργάτης, ὁ ὁποῖος πορεύεται νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ εὕρη στήν κοινωνία κάθε ἄνθρωπο, πού μπορεῖ νὰ τὸν κατανοήση, πρόθυμο νὰ δεχθῆ τὸ κήρυγμά του, ἐπιδεκτικό διδασκαλίας. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, εἶναι ὁ ἀναζητητὴς ἑκάστης ψυχῆς. Ὁ τρυγητής ἀναζητεῖ ἐπιμελῶς μέσῳ τῶν φύλλων νὰ εὕρη τήν σταφυλή, καὶ ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ὀφείλει να πορευθή πρὸς ἀναζήτηση ψυχῶν.
Τονίζεται ἐδῶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ μία ακόμη κεκρυμμένη σταφυλή ἐάν εὑρεθῆ καὶ ἕνας ἀκόμη ἄνθρωπος ἐὰν κερδηθῆ, εἶναι ἱκανὸ νὰ ἀνταμείψη τους καταβληθέντες κόπους, νὰ ἀναπαύση τον κουρασμένο πνευματικό ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Θέλει συνέχεια τῆς δράσεώς τους καί συμπαρίσταται πάντοτε στοὺς κόπους τους.
Εἶναι φυσικὸ ὅμως ἡ διδασκαλία καὶ τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, νὰ δεχθῆ πυρὰ καὶ μένος ἐκ τῶν «ἀπολεσθέντων» ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θεωροῦν σωστὸ αὐτὸ ποὺ πράττουν καὶ ἀνάρμοστο πρὸς τὴν προσωπική τους ζωὴ τὸν ἔλεγχο καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὁ Ἡρώδης ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή. Ἐπιτίθενται, οἰκτίρουν, χλευάζουν, ἀπειλοῦν. Φυσικὸ εἶναι νὰ λυγίση ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Ἀπὸ αὐτὸ δὲν ξέφυγε οὔτε ὁ προφήτης Ιερεμίας. ᾿Αλλὰ πάλι ἐμφανίζεται ὁ Θεός, νουθετών, ζητῶν ὑπακοή, συνέχεια τοῦ ἔργου, μεγαλυτέρα ἐγρήγορση καί ὑπομονή, γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος «το στόμα τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, δὲν ἀφήνει τους πνευματικοὺς ἀνθρώπους σέ πτώση ἀλλὰ δι’ ἀγῶνος καὶ ἐσωτερικῆς πάλης τοὺς ἀνορθώνει καὶ τοὺς ἀποκαθιστᾶ. ᾿Αλλὰ καὶ ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, πρέπει ἀκλόνητος να παραμένη ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων καί νά στηρίζει τὴν πᾶσαν ἐλπίδα του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ θεωρεῖ αὐτόν, τον μόνον ἀπομείναντα φίλο καὶ νὰ ἀναμένη παρ’ αὐτοῦ τὴν νίκη. Ἔχοντας πίστη γιά τόν ἀγῶνα πού δίνει πρέπει νά καθίσταται «σκληρός άδάμας», σημειώνει ὁ Ἱεζεκιήλ (3,8-19). Ὀφείλει νά χρησιμοποιεῖ χαρισματικό ἀπερίτμητο λόγο «ἅλατι ἠρτυμένῳ» πολλάκις ἀσυμβίβαστο πρός τήν νοοτροπία τοῦ σύγχρονου κόσμου ἀλλά ὁ θεῖος Λόγος ἀναπαρίσταται κατά τόν Ἱερεμία (23,29) ὡς σφυρί πού πίπτει στόν ἄκμονα καί δίνει μορφή στόν ἐπ’ αὐτοῦ πυρωμένο σίδηρο.
Οἱ ψευδοπροφῆτες καί τότε, εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ εἰρηνιστῶν οἱ ὁποῖοι ἐπαγγέλλονται τὴν εἰρήνη ἐνῶ ἐκδιώκουν τὸν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης Χριστό, εἴτε ὑπό τήν μορφή τῶν ἀνθρώπων που κόπτονται διὰ τὸν περιορισμὸ τῶν πυρηνικῶν ὅπλων ἐνῶ ἐξοπλίζουν τὰ κράτη και τους λαούς μὲ ὅπλα, εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ τῶν οἰκολόγων που κόπτονται διὰ τὸ περιβάλλον και πυρπολοῦν τὰ δάση ἤ ρυπαίνουν τὴν θάλασσα, εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ ἐνδιαφέροντος πρὸς τὸν τρίτο κόσμο καὶ τὴν μαστίζουσα ἐκεῖ πείνα σπαταλούν τα ευρωπαϊκὰ ἀποθέματα σέ χλιδή καὶ καλοπέραση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῆς ἐνωμένης Εὐρώπης εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ ἀπαράλλακτοι ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες.
Εἶναι ἄφρονες, οἱ ὁποῖοι φωνασκούν. «Εὐτυχίαν θὰ ἔχωμεν…. οὐδεμία συμφορὰ θὰ μᾶς πλήξη» (Ιερ. 23,17) Γνωρίζουν τὴν «ἀδυναμία» τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν τιμωρεῖ ἀλλὰ διαλλάσσεται ὡς ὁ ἄνθρωπος μετ᾿ αὐτῶν καὶ παραβλέπει πολλές πράξεις. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος γνωρίζει ὅτι κάποτε θὰ ἐπέλθη ἡ τιμωρία τῶν λαῶν αὐτῶν, γιὰ τὴν ἀχαλίνωτη συμπεριφορά τους.
Στό κεφάλαιο 13 στ. 12.14 ὁ Ἱερεμίας παρουσιάζει μία ὡραιοτάτη εἰκόνα τόν Θεό, συντρίβοντα τον μεθυσμένο λαό ὅπως ακριβώς συντρίβουν τα κύπελλα τους οἱ κυριευόμενοι ὑπὸ τοῦ οἴνου. Ἡ ἐποχή τοῦ Ἱερεμία δεν διαφέρει ἀπὸ τὴν σημερινή. Μοιχεῖες, πορνεῖες, αἱμομιξίες, παιδοφιλίες εἶναι τὰ συνήθη φαινόμενα τῆς ἐποχῆς. Οἱ δεσμοί τῆς οἰκογενείας χαλαροί, καί πολλές φορές ἀνύπαρκτοι ἤ μέ μία «ἰδιότυπη» ἐλευθερία πού συνταράσσει, ἀσέβεια, μίσος καί ἐγκλήματα παιδιῶν πρός τοὺς γονεῖς καί μεταξύ τους.
Ἡ ἐποχή μας δέν διαφέρει ἀπό τήν ἐποχή τοῦ προφήτου. Τήν τεραστία εὐθύνη τῶν ἡγητόρων οἱ ὁποῖοι κόπτονται περί δικαιοσύνης, πρέπει να διακηρύττη ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὡς ἄλλος Ἱερεμίας διὰ τῶν λόγων «ὁ Θεὸς εἶναι ἡ δικαιοσύνη μας». Παροτρύνει ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος πρός μετάνοια, ἀντιπαραθέτει τὸν λόγο, διὰ τοῦ ὁποίου κηρύσσει τήν θεία Βουλή.
Υποχρεούται διὰ τῆς θέρμης τῆς ψυχῆς του καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματός του νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ κόσμου. Ἐν μέσῳ μίσους ἀλλεπαλλήλων ἀναστατώσεων, «ἐν δίνῃ καὶ στροβίλῳ», ἐν μέσῳ μίσους καὶ ἐχθρας, ὡς ἀτρόμητος μαχητής, ὡς ἄκαμπτος ἀγωνιστής, ἐκδαπανῶν ἀφειδῶς τὴν ἀνεξάντλητη καὶ ἀκατάβλητη ψυχική του δύναμη, νὰ συνεχίζη τὸ τίμιο ἔργο τῆς διασώσεως τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ψυχῶν, τῆς ἐγκαθιδρύσεως καὶ στερεώσεως τῆς ἠθικῆς, τῆς ἐπιτελέσεως τοῦ ἀγαθοῦ, τῆς προσαρμογῆς πρὸς τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ.
Κάθε παράβαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου, επιφέρει τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ πρὸς ἀποκατάσταση τῆς τάξεως. Εὔσπλαγχνος ὁ Θεὸς καὶ μακρόθυμος, μετέρχεται διάφορα μέσα, πρὸς παιδαγώγηση τοῦ λαοῦ. Κατὰ τὸ στάδιο τοῦ ἀγῶνος, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος συνιστᾶ τὴν ἐπιστροφὴ καὶ τὴν μετάνοια. Ὁ ὅλος ἀγώνας του εἶναι πνευματικός. Ἡ μετάνοια εἶναι πνευματική ενέργεια, ἡ ὁποία προκαλεῖται ἐκ τῆς συνειδητοτέρας ἀντιλήψεως τοῦ καθήκοντος καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τῆς καταστάσεως. Ζητεῖ ἐσωτερικὴ ἐπιστροφή.
Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος δέν κρίνεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος στό ἔργο του, ἀλλά ἀπό τό ἄν αὐτός ἐξετέλεσε πιστά καί ἀπαρέγκλιτα τό καθῆκον του.Καὶ ἀπὸ μέρους ὅμως τῶν ἀνθρώπων, χρειάζεται προσπάθεια ἐπιστροφῆς στὴν πνευματικὴ ἔπαλξη καί ὄχι ἀνικανότητα νά κατανοήσουν καί νά ἐκτιμήσουν. Ὁ Θεὸς θὰ ἔλθη ἔπειτα ἀρωγὸς σέ αὐτοὺς καὶ μέ τήν βοήθειά του καὶ ἡ ἐλευθερία τους διασώζεται καὶ ἡ ἀναγέννησή τους παραμένει ἔργο τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Τότε ὁ ἄνθρωπος θὰ φθάση στὸ σημεῖο αὐτὸ τῆς ἀναγεννήσεώς του καὶ μόνος ἄνευ διδασκάλων, προφητῶν, πνευματικών ἀνθρώπων να γνωρίση τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀποκαταστήση την κοινωνία μετ’ Αὐτοῦ. Ἕως ἐκείνης τῆς «τελείας» στιγμῆς, εἶναι ἐπιτακτικὸ «τὸ εἰς πᾶσαν ἐποχὴν ἔργον τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, ὡς ὁ λυρικὸς Ἱερεμίας διὰ τῶν λόγων, τῶν ἔργων καὶ τοῦ βίου του ἐπικαίρως, ἕως σήμερον, παρουσιάζει».
Ἕως ὅτου ἡ ἀνθρωπότητα συνέλθει ἀπό τόν λήθαργο τῆς διαφθορᾶς καὶ ἐπανέλθει στὴν προπτωτική κατάσταση καί στήν ἐσχατολογία τῆς ἐπικρατήσεως τῆς θείας Βουλῆς καί «ἀποκατάστασης τῶν πάντων» κατά τούς Πατέρες Ὠριγένη, Γρηγόριο Νύσσης κ.ἄ., κάθε πνευματικὸς ἄνθρωπος ἔχει χρέος να πορεύεται πρὸς ἀναζήτηση ψυχῶν. Νὰ τρυγά και να ξανατρυγά τὸ ἀμπέλι, διὰ νὰ εὕρη ἔστω καὶ μία ψυχὴ ἡ ὁποία θά ἀκούση τό κήρυγμά του, θὰ μετανοήσει καὶ θὰ σωθῆ.
Τὸ φορτίο αὐτό καλεῖται νά σηκώσει ὁ ἱερεύς τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νά ἔχει πάντα στό στόμα του τήν ἀλήθεια καί δόλος νά μήν ὑπάρχει στά χείλη του (Μαλαχίας 2,6) διότι ἀναμφίβολα κατέχει τήν περίοπτη θέση ἀνά μέσον τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ἐπιβράβευσή του θὰ εἶναι ἡ ἀπονομή τοῦ στεφάνου τῆς δικαιοσύνης, παρὰ τοῦ δωρεοδότου Θεού.
Πηγή: https://www.imkifissias.gr/