Η Μεγάλη Εβδομάδα, που αρχίζει από αύριο, δεν έρχεται για να διαχωρίσει τους χριστιανούς σε καλούς και σε κακούς, αλλά για να ενώσει όλους στο στάδιο που θα μετρήσει τις ημέρες τους με τα αθλήματα της νηστείας, της προσευχής, της εξομολόγησης σε ακόμα δυνατότερους ρυθμούς. Η κατάληξη του Μεγάλου Σαββάτου θα δώσει τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και εκείνη θα ανταμωθεί με τη δική μας ανανεωμένη διάθεση. Θα μας συνάξει όλους κάτω από τον Σταυρό του Ιησού και γύρω από το κενό μνημείο Του. Δε θα σταθούμε από περιέργεια, έστω ιερή, αλλά για να διδαχθούμε ότι κάπως έτσι είναι η ζωή μας, πτώση και έγερση. Το αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα καταλήγει με το θέμα του άγχους, το οποίο σαν κατάσταση θα μας πειράξει τις επόμενες ημέρες. Η βιωτή μας έχει αμέτρητες προκλήσεις, τόσες που θα το βρίσκουμε ως κακό συνοδοιπόρο της. Η αβεβαιότητα για το αύριο, για τα αυτονόητα, για τα απαραίτητα ταλαιπωρεί ολοένα και περισσότερους συνανθρώπους μας. Η κατήφεια φαίνεται ως συναίσθημα-διέξοδο από το άγχος. Στους καιρούς μας πληγώνει ολοένα περισσότερο τις σχέσεις των ανθρώπων, αφού επιδίδονται όλοι στον αγώνα για να επικρατήσουν και να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες. Επίμονα αναζητούν αφορμές για να ξεφύγουν. Αυτή η κατάσταση σίγουρα παλεύει, δοκιμάζει, ταλαντεύει τη σχέση μας με τον Θεό, αφού Εκείνος δεν φταίει μεν για την ύπαρξη του άγχους, αλλά γιατί δεν το παίρνει από την ανθρωπότητα. Αν το τολμήσει αυτό, θα καταστρατηγήσει την δοθείσα ελευθερία, τότε αυτή δεν θα έχει αξία. Πολλά και ποικίλα είναι τα προβλήματα που βασανίζουν τους ανθρώπους του 21ου αι. Δεν σημαίνει όμως ότι το άγχος θα τους τα λύσει, αντίθετα θα τα περιπλέξει περισσότερο και θα τα καταστήσει έως δυσεπίλυτα. Ο κίνδυνος με την πάροδο του χρόνου να καταστούν ανίατα, με οδυνηρά τ’ αποτελέσματα είναι ορατός.
Τα παραπάνω βεβαίως ισχύουν για τους εκτός Εκκλησίας. Εκείνους δηλαδή που εκούσια έχουν αυτονομηθεί από την διδασκαλία Του και έχουν απενεργοποιήσει το Βάπτισμά τους, με δική τους θέληση και απόφαση. Αυτοί είναι που πνίγονται πολύ πιο εύκολα στα τρομερά κύματα της καθημερινότητας αφού το πλοίο της ύπαρξής τους το χτυπούν στα βράχια της οικονομικής και όχι μόνο κρίσης. Δεν σημαίνει όμως ότι και η δραπέτευση είναι λύση σωτηρίας. Είναι μάλλον ανανδρία.
Οι χριστιανοί έχουν αποκούμπι τον Κύριο. Όχι ότι θα τους άρει ταχυδακτυλουργικά τα βάσανά τους, αλλά θα τους κάνει να τα ξεπεράσουν με υπομονή, με εμπιστοσύνη και ηρεμία. Σέβεται την ελευθερία του καθενός μας γι’ αυτό και μας αφήνει να παλέψουμε δίνοντάς μας όμως κουράγιο. Δεν είναι τα παραπάνω διαπιστώσεις χωρίς αντίκρισμα. Ο Ίδιος άλλωστε έχει μιλήσει με σαφήνεια για την αποφυγή της υπερβολικής μέριμνας και για το ποια θα είναι η σωτήρια δυναμική που θα έχουμε πλέον. Θα μας τα υπενθυμίσει και ο Θείος Παύλος απευθυνόμενος στο αυριανό ανάγνωσμα στους Φιλιππισίους και σ’ εμάς στη συνέχεια. Δεν συνιστούν τα λόγια του αναισθησία, μοιρολατρεία, παραίτηση. αλλά μιλά για κουράγιο και σώματος και ψυχής του φθοροποιού σώματος και ψυχής άγχους.
Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που έχουν το αυτό άγχος ακόμα και για τα πνευματικά ζητήματα. Μη χάσουν φοβούνται ότι κέρδισαν με αγώνα, λόγω του πειρασμού. Απ’ όποια οπτική γωνία θεωρήσουμε το άγχος θα το δοι η υπομονή, η αισιοδοξία και ο ρεαλισμός. Ενώπιον υπαρκτών ή ανύπαρκτων προβλημάτων ο άνθρωπος πρέπει να τα ιεραρχεί και με ηρεμία να βρίσκει τις λύσεις τους. Σε αντίθετη περίπτωση και η λύση τους να έρθει, δεν θα το ευχαριστηθούμε, θα μας έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις για να το χαρούμε και φωνή για να το διαλαλήσουμε. Ας προλάβουμε το άγχος βλέποντας γύρω μας, τους Αγίους που αγωνίσθηκαν και τους οικείους μας που έφυγαν. Δεν είμαστε αναίσθητοι, ούτε και ριψάσπιδες. Με εγρήγορση θα αναστρέψουμε την κατάσταση. Η αποφασιστικότητα ας χαρακτηρίζει τον αγώνα και η νίκη ας είναι το τέλος του, όλα αντάξια των δυνάμεών μας και επάξια των δυνατοτήτων μας.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου, διδάσκοντος Πανε/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr