Το κίνητρον της ελεημοσύνης πρέπει να έχει αναγωγήν εις την ανάπην
Μια γυναίκα ευρίσκεται εις το κέντρον της σημερινής αποστολικής διηγήσεως. Η φιλάνθρωπος Ταβιθά, ήλιος της αγάπης, γλυκυτάτη μορφή, στηρίζουσα τους πονεμένους, παρηγορούσα τους τεθλιμμένους, ευεργετούσα τους δυστυχείς, ανακουφίζουσα τους πτωχούς, πλήρης αγαθών έργων, απήλθεν του κόσμου τούτου.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Μια γυναίκα ευρίσκεται εις το κέντρον της σημερινής αποστολικής διηγήσεως. Η φιλάνθρωπος Ταβιθά, ήλιος της αγάπης, γλυκυτάτη μορφή, στηρίζουσα τους πονεμένους, παρηγορούσα τους τεθλιμμένους, ευεργετούσα τους δυστυχείς, ανακουφίζουσα τους πτωχούς, πλήρης αγαθών έργων, απήλθεν του κόσμου τούτου.
Ο πόνος των ευεργετηθέντων υπ’ αυτής ψυχών, πλημμυρίζει τους οφθαλμούς των, συγκινεί δε βαθύτατα τον Απόστον Πέτρον, ο οποίος προσευχόμενος προς τον Νεκρεγέρτη Κύριον την επανατοποθετεί εις την ζωήν, ανεστημένη. Ο θρίαμβος της αγάπης συνεδυάσθη απολύτως με τον θρίαμβον της πίστεως.
Αγάπη προς την Ταβιθά εκ μέρους των ενδεών και πτωχών, πίστις υπό του Αποστόλου Πέτρου και απόλυτος εμπιστοσύνη προς τον Κύριον δια την ανάστασίν της. Η πίστις αυτή έκαμψε τα γόνατα του Πέτρου και δια του θαύματος αυτού εφανερώθη και η δύναμις της ιδικής του πίστεως προς τον Έναν, τον Μοναδικόν, τον Αρχηγόν της Ζωής. Η δε Ταβιθά ηνόησεν πλήρως το υπέροχον μεγαλείον της αγάπης του Κυρίου εφαρμόζουσα αυτήν πλήρως εις την ζωής της. Η αγάπη της γυναικός αυτής προς τους πάσχοντας και ενδεείς φανερούται δια της ελεημοσύνης, η οποία κατά τον Ι. Χρυσόστομον «μη μόνον αμαρτήματα εκκαθαίρειν, αλλά και αυτόν τον θάνατον φυγαδεύειν».
Ο ίδιος Πατήρ την χαρακτηρίζει ως «βασίλισσα των ουρανών» και ως «τέταρτον δρόμον της μετανοίας». Αγάπη και ελεημοσύνη. Ευεργεσία. «Η εναλλαγή των λέξεων έχει σημασίαν, φανερώνει κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου ότι η ελεημοσύνη, δεν είναι μία απλή πράξις προσφοράς προς εφησυχασμόν της ανθρωπίνης συνειδήσεως, αλλά είναι – οφείλει να είναι – καρπός και απαύγασμα της αγάπης. Πρέπει ο «έσω άνθρωπος» να δονείται από αγάπην προς τον πλησίον και εδώ καταθέτομεν την υψίστην σημασίαν της δια του υπερόχου ύμνου προς αυτήν εις την Α΄ προς Κορινθίους επιστολήν του Αποστόλου των εθνών.
Το κίνητρον της ελεημοσύνης πρέπει να έχει αναγωγήν εις την ανάπην. Όχι ελεημοσύνη από διάθεσιν κενοδοξίας, ή συμπόνιας, ή προβολής προς έπαινον ανθρώπων. Το κίνητρόν μας πρέπει να ελέγχεται διότι αντί υπηρεσίας προς τον θεόν έχομεν θυσίαν προς τον εγωϊσμόν μας. Η πράξις της ελεημοσύνης άνευ της αγάπης ουδεμίαν αξίαν έχει εις την ορθόδοξον εκκλησίαν μας.
Η αγάπη είναι ο τρόπος ζωής με τον οποίον ζει η Ταβιθά. Αγάπη γνησία άνευ ανταλλαγμάτων. Αγάπη, οδηγός εσωτερικής πληρότητος, άνευ ανταποδόσεως. Ανταπόδοσις είναι η ιδία η προσφορά. Αγάπη οδηγουμένη εις την ελευθερίαν και πληρότητα της ζωής. Ο υλικός πλούτος καθίσταται ανίσχυρος έμπροσθεν του θανάτου, ο πλούτος όμως τον οποίον έχει συγκεντρώσει η γυναίκα αυτή, ο πλούτος της αγάπης των συνανθρώπων της, τους οποίους είχε διακονήσει με αφορίωσιν, οδηγεί εις το θαύμα της Αναστάσεως. Ευλογημένη μαθήτρια του Κυρίου. Μαθητεύει πλησίον της ζωής και διδάσκει την ζωήν δια της αγάπης. Εμπιστεύεται τον βραχίονα, τον υψηλόν του Κυρίου, των Αποστόλων. Η εμπιστοσύνη αυτή καθιστά την ζωήν της ζωήν αγάπης.
Υπήρξαν συνεχισταί του έργου της. Άγιοι της Εκκλησίας, Μέγας Βασίλειος, Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αγ. Ιωάννης ο Ελεήμων, Αγ. Πέτρος ο Τελώνης, Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων, Άγιος Ιωσήφ ο Σαμάκος, Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, Αγ. Μητροφάνης του Βορόνεζ, Αγ. Ιωάννης της Κρουστάνδης, Αγ. Σεραπίων ο Σιδώνιος, Αγ. Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος και πλειάς ακόμη ψυχών έως των ημερών μας, αι οποίαι αθορύβως και ταπεινώς προσφέρουν, στηρίζουν, παρηγορούν, ευεργετούν, φροντίζουν πονεμένους αδελφούς μας.
Όπως η Ταβιθά ευρίσκεται εις το κέντρον της σημερινής αποστολικής διηγήσεως και μετά τον οριστικόν της θάνατον εις περίοπτον θέσιν του ουρανού, ούτως και οι αθόρυβοι και ταπεινοί ελεήμονες, οι στηρίζοντες τους αδυνάτους θα καταλάβουν περίοπτον θέσιν εις τας πύλας του Ουρανού. Εκεί θα καταστούν ουρανοπολίται και «υιοί Υψίστου». Θυσία και έλεος!
