Το μαύρο δεν ήταν ποτέ το χρώμα της Εκκλησίας
Κάποιοι πίστεψαν πως επειδή το σπίτι μας είχε «ποντίκια» ένα «φίδι» θα ήταν πιο αποδοτικό από μια απλή «γάτα». Κι έτσι το έβαλαν μέσα.
Λουδάρος Ανδρέας
Μας συστήθηκαν ως «Χρυσή Αυγή». Ξέραμε όμως πως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ατέλειωτη, αξημέρωτη και άγρια νύχτα. Το φωνάζαμε, το επισημαίναμε. Ευτυχώς οι πολλοί το κατάλαβαν.
Υπήρξαν όμως και οι λίγοι, που μέσα στην ζαλάδα της πίεσης και της καταπίεσης, πίστεψαν πως το φως που όλοι αναζητούμε στην άκρη του τούνελ που βαδίζουμε, ήταν το «φως» της Χρυσής Αυγής.
Κι έτσι μια περιθωριακή, ακραία, επικίνδυνη και απάνθρωπη οργάνωση, κατόρθωσε να βγει από το «λαγούμι» της και να αποκτήσει λόγο στη ζωή μας, θέση στο ήδη «άρρωστο» Κοινοβούλιο μας και θράσος, πολύ θράσος, για να μας κηρύττει όλα αυτά που λίγες μόλις δεκαετίες πριν αιματοκύλησαν την Ευρώπη και τον κόσμο όλο.
Κάποιοι πίστεψαν πως επειδή το σπίτι μας είχε «ποντίκια» ένα «φίδι» θα ήταν πιο αποδοτικό από μια απλή «γάτα». Κι έτσι το έβαλαν μέσα.
Το πιο ανησυχητικό είναι πως ανάμεσα σε αυτούς που πίστεψαν στο «φίδι», δεν ήταν μόνο απλοί, καταπιεσμένοι, και επιφανειακά σκεπτόμενοι πολίτες αλλά και ορισμένοι, -ευτυχώς λίγοι- που η Εκκλησία τους χαρακτηρίζει ποιμένες.
Τώρα πια όμως δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Τα «παλικάρια» που κόπτονται για την πατρίδα και την πίστη τελικά δεν είναι και τόσο αθώα. Τα «χριστιανόπουλα» που έσπευσαν να στηρίξουν τους κληρικούς που διαμαρτύρονταν για την παράσταση που έθιγε το πρόσωπο του Ιησού φαίνεται πως έλειπαν από το σχολείο τη μέρα που ο δάσκαλος μιλούσε για το «αγαπάτε αλλήλους».
Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι -ευτυχώς λίγοι- κληρικοί που με τον τρόπο τους έδωσαν την εντύπωση πως η Εκκλησία «ευλογεί» τις στρατιές των μαυροφορεμένων.
