Ο Δημήτριος Στανιλοάε γράφει: «Έπρεπε να υψωθεί ο Χριστός με το Σώμα Του στην πλήρη πνευματικότητα και κοινότητα με τον Πατέρα, με σκοπό δια του σώματός Του, που έφθασε στην υπέρτατη δύναμη πνευματικής ακτινοβολίας να εκχέει το Πνεύμα. Από το άλλο μέρος η ανύψωση εκείνων που πιστεύουν στην κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό πραγματοποιείται μόνο, όταν ένα Θείο Πρόσωπο αντανακλά στο έργο Του, τόσο την κοινότητά Του με ένα άλλο Θείο Πρόσωπο, όσο και την κοινότητά Του με τα άλλα δύο μαζί. Γι’αυτό πάντα ένα Πρόσωπο εξαποστέλλεται από τα άλλα δύο στην ασύγχητη ενότητά Του»[1].
Ας τονίσουμε πως η Ορθοδοξία, προσφέρει μια διαφορετική πατερική περιοχή, έναν ιερό και άγιο χώρο με διαστάσεις παγκόσμιες τόσο στο “ουράνιο” όσο και στο “επίγειο” γίγνεσθαι. Μέσα στα νοητά της χωροπλαίσια, κάθε πρόβλημα, κάθε κάλπικη επίφαση επικοινωνίας και μετανεοτερικότητας μπορεί να θεαθεί διαφορετικά, να ψηλαφιστεί αγιοπνευματικά και να αποδώσει αθόρυβα, αλλά ουσιαστικά. Η περιοχή αυτή δεν επιβάλλει καμία υποταγή στην εξουσία ενός ιστορικού καθιδρύματος, στην Εκκλησία, δηλαδή ως Θεανθρώπινο οργανισμό, αλλά μας καλεί όπως εύστοχα τονίζει ο Evdokimov να αγκαλιάσουμε την αλήθεια, την ελευθερία και τον αγιασμό στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού[2]. Γι’αυτό η “Επικοινωνιακή Θεολογία” προβάλλει την προσευχητική Κοινωνία ως τέλεια “Επικοινωνία” γιατί θεμελιώνεται χριστολογικά ως «ἐν Χριστῷ Υἱοθεσία»[3].
Παραπομπές:
[1] Στανιλοάε Δημητρίου, Ο Θεός, ο Κόσμος και ο Άνθρωπος, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1995, σελ. 131.
[2] Ευδοκίμοφ Π., Η Ορθοδοξία, σελ. 463.
[3] Γαϊτάνη Β., Από την Επικοινωνία στην Κοινωνία, σελ. 333.