Του Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ
Θυμάμαι όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής. Ήμουν στο χειρουργικό τμήμα καί είχαμε ένα νεαρό παιδί πού πέθαινε από ένα τεράστιο απόστημα στο πόδι. Τον είχαν βάλει σε ξεχωριστό δωμάτιο λόγω της φριχτής μυρωδιάς.
Τον επισκέφτηκα μαζί με την προισταμένη. Ο νέος, ήταν κάπου 16-17 ετών, γύρισε προς την μεσόκοπη γυναίκα καί της είπε: «Προισταμένη, θα πεθάνω πριν από το επισκεπτήριο. Δεν θα προλάβω να αποχαιρετήσω τη μητέρα μου καί να με φιλήσει πριν πεθάνω. Φίλησέ με εσύ αντί γι’ αυτήν». Η προισταμένη έκανε βήματα πίσω, είπε «δεν μας επιτρέπεται να φιλάμε τούς ασθενείς» καί βγήκε από το δωμάτιο.
Εγώ τον πλησίασα καί τού είπα: «Δεν είμαι μητέρα, αλλά μπορώ να είμαι αδελφός σου» καί τον φίλησα. Τον αποχαιρέτησα καί βγήκα από το δωμάτιο. Εκεί στεκόταν η προισταμένη κι έκλαιγε. «Ήταν λάθος μου» είπε, «λάθος μου, αλλά η μυρωδιά ήταν τέτοια πού μού ήρθε εμετός, δεν μπορούσα να τον φιλήσω όπως μού το ζήτησε γιά να πεθάνει εν ειρήνη».
Καταλαβαίνετε πού βρίσκεται η αγάπη; Αν η γυναίκα αυτή είχε μπορέσει εκείνη τη στιγμή να υπερβεί το συναίσθημα της αηδίας καί να πεί: «Ο,τι καί να μού συμβεί, αυτό το παιδί χρειάζεται ένα φιλί από μία μητέρα καί θα τού το δώσω. Ο,τι καί να συμβεί σε μένα δεν έχει σημασία καμία, σημασία έχει αυτό το παιδί».