Το παραδοσιακό ελληνικό τρίπτυχο εμπνέει και άλλους λαούς
Αυτές οι τρεις λέξεις «γυναίκα», «μητέρα» και «χριστιανή» (το ίδιο ισχύει και για ένα άρρενα υποψήφιο που θα έλεγε «είμαι άνδρας», «πατέρας» και «Χριστιανός»), εάν ακούγοντο σε προεκλογική εκστρατεία άλλων παλαιοτέρων εποχών, θα παρέπεμπαν στο αυτονόητο. Γι’ αυτό και δεν θα αποτελούσαν αποφασιστικό κριτήριο εκείνης ή εκείνου εκ των υποψηφίων, που θα τις χρησιμοποιούσαν ως «αιχμή του δόρατος» της προεκλογικής τους εκστρατείας.
Με αφορμή τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Οι κάλπες στην Ιταλία έφεραν στην εξουσία την επικεφαλής του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» (Fratelli di Italia), Τζώρτζια Μελόνι, μια γυναίκα δηλ. που δεν έχει απλώς συντηρητικές αρχές, αλλά ακροδεξιές πολιτικές πεποιθήσεις. Η γυναίκα αυτή ηγήθηκε ενός τρικομματικού συνασπισμού, ο οποίος έλαβε την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και ετοιμάζεται να σχηματίσει Κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες. Η είδηση αυτή εκ πρώτης όψεως, πέρα από τον χαρακτήρα μιας διεθνούς ενημέρωσης για όσα συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας, δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμάς εδώ στην Ελλάδα. Εάν ληφθεί όμως υπόψη το προεκλογικό σύνθημα της Μελόνι, με το οποίο αυτή έπεισε τον ιταλικό λαό να την εμπιστευθεί, μπορούμε, νομίζω, να βρούμε μια βάση κοινού ενδιαφέροντος. Το σύνθημα αυτό ήταν η ιταλική απόδοση του δικού μας παραδοσιακού τριπτύχου «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια». Τί είπε λοιπόν η Μελόνι στους Ιταλούς και τους έπεισε να εμπιστευθούν το κόμμα της για την έξοδο της Ιταλίας από τα σημερινά αδιέξοδα; Τους μίλησε απλά επικαλούμενη δύο φυσικές ιδιότητές της (είμαι «γυναίκα» και είμαι «μητέρα»), αλλά και ένα ισχυρό σύνδεσμο όλων των Ιταλών με την Καθολική Εκκλησία («είμαι Χριστιανή», τους είπε).
Αυτές οι τρεις λέξεις «γυναίκα», «μητέρα» και «χριστιανή» (το ίδιο ισχύει και για ένα άρρενα υποψήφιο που θα έλεγε «είμαι άνδρας», «πατέρας» και «Χριστιανός»), εάν ακούγοντο σε προεκλογική εκστρατεία άλλων παλαιοτέρων εποχών, θα παρέπεμπαν στο αυτονόητο. Γι’ αυτό και δεν θα αποτελούσαν αποφασιστικό κριτήριο εκείνης ή εκείνου εκ των υποψηφίων, που θα τις χρησιμοποιούσαν ως «αιχμή του δόρατος» της προεκλογικής τους εκστρατείας.
Σήμερα όμως το κοινωνικό «τοπίο» έχει μεταβληθεί αισθητά σε πολλούς τομείς του. Έχουν αλλάξει προς το χειρότερο πολλά πράγματα μέσα στην κοινωνία. Κατ’ αρχάς έχουν αλλοτριωθεί θεμελιώδεις θεσμοί της παραδοσιακής κοινωνίας, όπως είναι ο γάμος και η οικογένεια με επακόλουθο την αλλοίωση των σχέσεων και των ρόλων των ατόμων που την απαρτίζουν. Δεν χρειάζεται να ψάξει κάποιος πολύ, για να εντοπίσει τα αίτια των σχετικών τεράστιων «ρωγμών» στα θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος. Βρίσκονται όλα μέσα στους κόλπους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας των διεστραμμένων ανθρώπων, που διαφεντεύουν όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου και εμπνέονται από τους Σοδομίτες της ομώνυμης βιβλικής πόλης, οι οποίοι είχαν αναγάγει σε τρόπο ζωής κάθε μορφής ανωμαλίες με στόχο να υποκαταστήσουν δι’ αυτών την φυσιολογική, ατομική και κοινωνική, ζωή όσων ήσαν μέλη της αντίστοιχης κολασμένης κοινωνίας της εποχής.
Δίπλα σε αυτά, που εντάσσονται στον «πυλώνα» της οικογένειας του σχετικού παραδοσιακού τριπτύχου, αξιομνημόνευτες είναι και οι «ρωγμές» που παρατηρούνται σήμερα στον άλλο επίσης «πυλώνα», ο οποίος στηρίζει την θρησκεία του λαού: Σε εμάς εδώ την οθόδοξη χριστιανική πίστη και στην Ιταλία ή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες την καθολική χιστιανική πίστη. Σήμερα ο «πυλώνας», που κρατάει επάνω του την πίστη των ανθρώπων στον Χριστό, βάλλεται από δύο μεριές: Αφ’ ενός μεν από την εκτεταμένη αθεΐα και αφ’ ετέρου από την βαθμιαία διάβρωση που επιφέρουν σε αυτόν τα ακατάπαυστα «κύματα» των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, που απειλούν να τον γκρεμίσουν. Από τα προεκτεθέντα για τις παθογένειες, που μαστίζουν τους δύο πρώτους «πυλώνες» του παραδοσιακού τριπτύχου, καθίσταται, νομίζω, προφανές ότι σήμερα έπαψαν πια να υπάρχουν αυτονόητα στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Επομένως ό,τι επικαλείται κάποιος, χρειάζεται και την επιβεβαίωσή του, για να γνωρίζει ο καθένας από εμάς, με ποιόν συνδιαλέγεται σε ατομικό επίπεδο ή σε ποιόν δίνει την εντολή του να τον κυβερνήσει. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η εξήγηση, γιατί η Τζώρτζια Μελόνι αισθάνθηκε την ανάγκη να γνωστοποιήσει στους Ιταλούς την έμφυλη ταυτότητά της και την θρησκευτική της πίστη.
Υπάρχει βέβαια στο σχετικό παραδοσιακό τρίπτυχο και ο τρίτος «πυλώνας» του, που επιστηρίζει την αγάπη προς την Πατρίδα. Ο «πυλώνας» αυτός δέχεται σήμερα τους λιγότερους «κραδασμούς» σε σύγκριση με τους προαναφερθέντες δυο άλλους «πυλώνες». Οι «κραδασμοί αυτοί, όπως είναι γνωστό, δημιουργούνται αποκλειστικά από τους εθνομηδενιστές, από εκείνους δηλ, οι οποίοι πάσχουν από μια μορφή «αλλεργίας», κάθε φορά που ακούν να γίνεται λόγος για την «Πατρίδα» ή το «Έθνος» και για άλλες συναφείς έννοιες. Είναι άλλο ασφαλώς το ζήτημα ότι σήμερα πολλά εθνικά ζητήματα έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο για όσα κράτη – μεταξύ των οποίων και η χώρα μας – έχουν εκχωρήσει αρκετά θέματα της εθνικής τους κυριαρχίας σε διεθνείς οντότητες, στις οποίες συμμετέχουν, όπως είναι π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η αδυναμία των σχετικών διεθνών σχηματισμών να διαχειρισθούν σοβαρά προβλήματα (οικονομικά, διεθνούς πολιτικής ή διεθνούς συνεργασίας) προς το συμφέρον των κατ’ ιδίαν κρατών εξηγεί και την τάση αποσκίρτισης ορισμένων εξ αυτών από την «τυφλή» ενιαία πολιτική, που χαράσσουν τα επιτελικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δοκιμάζει σήμερα η αντιμετώπιση του πολύπλευρου και ακανθώδους προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Ένα τμήμα της δυσαρέσκειας του ιταλικού λαού, που μετασχηματίσθηκε σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την Μελόνι και προς τον τρικομματικό συνασπισμό, στον οποίο αυτή συμμετέχει, προέρχεται από την εν λόγω «πηγή» της αναξιοπιστίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρό αυτού του φαινομένου, που ανέδειξαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία με προεξάρχουσα σε αυτό την μορφή της Μελόνι με τις σχετικές πεποιθήσεις της για την προσήλωσή της στις αξίες του παραδοσιακού τριπτύχου, ορισμένοι κριτικοί εδώ στην Ελλάδα το μόνο που βρήκαν να σχολιάσουν ήταν οι νεο-φασιστικές ή μετα-φασιστικές πολιτικές αντιλήψεις της Μελόνι. Λες και το παραδοσιακό τρίπτυχο «βάφεται» με το χρώμα εκείνου που το αποδέχεται ή «ντύνεται» με τον «μανδύα» των πολιτικών αντιλήψεων όσων το ενστερνίζονται, ώστε να παύει να παραμένει άχρωμη αυταξία, όπως πραγματικά είναι. Λησμόνησαν προφανώς οι κρίνοντες ότι και εδώ στην Ελλάδα παρατηρήθηκε ένα ανάλογο φαινόμενο με την αλήστου μνήμης νεο-ναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή», η οποία οικειοποιήθηκε όλες τις αξίες και όλες τις αρχές του παραδοσικού Ελληνισμού, για να παραπλανήσει πολλούς αφελείς. Ποιός σοβαρός κριτικός, εκτός από εκείνους που έχουν μάθει να επιχειρηματολογούν με αφορισμούς και με αυτοκόλλητα, διανοήθηκε ποτέ να χαρακτηρίσει ως «χρυσαυγίτες» όσους έμεναν προσηλωμένοι στο παραδοσιακό ελληνικό τρίπτυχο και στις αρχές και στις αξίες που αποφρρέουν από αυτές, αξίες που συκοφάντησαν χυδαία οι σύγχρονες χιτλερικές πολιτικές παραφυάδες; Η αποστροφή των εν λόγω κριτικών προς ό,τι σηματοδοτεί το παραδοσιακό ελληνικό τρίπτυχο, το οποίο δεν εμπνέει, όπως αποδείχθηκε, μόνο τον ιταλικό λαό, αλλά και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, όπως είναι λ.χ. οι Ούγγροι και οι Πολωνοί, τους ώθησε να το απαξιώσουν έμμεσα μέσω της αποστροφής που προκαλεί η γνώση της πολιτικής ταυτότητας εκείνου που ομνύει πίστη σε αυτό.
Ας κάνουν τον κόπο οι επιπολαίως κρίνοντες να ρίξουν μια ματιά στην εθνική και κοινωνική συνοχή που προβάλλουν η Ουγγαρία και η Πολωνία, αλλά και στην ανεξάρτητη πολιτική που αυτές ακολουθούν στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και των ΛΟΑΤΚΙ – μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρακαλώ! – ώστε να παρουσιάζουν μηδενικά σχεδόν ποσοστά μουσουλμάνων εισβολέων στις χώρες τους και αμελητέα, προπαντός δε ανίσχυρα, εκφυλιστικά φαινόμενα στις κοινωνίες τους. Μόνο τότε θα αντιληφθούν, τί σκοτώνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα με την απαξίωση του παραδοσιακού τριπτύχου που γαλούχησε τις γενεές των προπατόρων μας και τί υπερασπίζονται οι προαναφερθείσες χώρες που βαδίζουν στα ίχνη του, τα οποία χάσαμε, δυστυχώς, εμείς.
