Το παράνομο Συνέδριο που δίκασε τον Ιησού
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
¨Ότε παρέστης τω Καϊάφα, ο Θεός, και παρεδόθης τω Πιλάτω, ο Κριτής, αι ουράνιαι δυνάμεις εκ του φόβου εσαλεύθησαν¨.
Οι στρατιώτες οδηγούν τον Ιησού Χριστό έμπροσθεν του Συνεδρίου, ενώπιον του Καϊάφα και του Πιλάτου, προκειμένου να του προσδώσουν την κατηγορία και να τού αποδώσουν την ποινή του ατιμωτικού θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.
Επί των ημερών του Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου και του επάρχου της Ρώμης στην Ιουδαία Ποντίου Πιλάτου, Ο Ιησούς σύρεται από τον όχλο των άναρχων στρατιωτών στον αρχιερέα των Ιεροσολύμων Καϊάφα και στον πεθερό του τελευταίου και πρώην αρχιερέα Άννα, ο οποίος ασκούσε μεγάλη και καταλυτική επιρροή στα λοιπά ιερατικά μέλη του Συνεδρίου. Αλλά για ποιο Συνέδριο ομιλούμε; Ποιό ήταν το Συνέδριο το οποίο κλήθηκε να αποδώσει δικαιοσύνη και κρίση στον Δίκαιο της Οικουμένης Κριτή;
Το Συνέδριο αποτελούσε την εποχή εκείνη την ύψιστη εθνικοθρησκευτική αρχή για τον υπόδουλον Ισραηλιτικόν λαόν, ένα είδος ¨Κυβερνητικής αρχής¨ με διοικητική και αυξημένη δικαστική εξουσία, πάντοτε βέβαια, υπό την προστασία και απόλυτην επιρροή της Ρωμαϊκής αρχής και εξουσίας. Αποτελείτο από 70 ή 71 άτομα και προήδρευε ο εκάστοτε αρχιερέας, μετά της λοιπής ιερατικής ¨αριστοκρατίας¨ και άλλων επισήμων λαϊκών μελών. Ονομάζεται ωσαύτως και ¨Πρεσβυτέριον¨, και ¨γερουσία¨ και ¨βουλή¨, ένεκα των ¨βουλευτών¨ που το συγκροτούσαν ή και ¨ Συνέδριο κριτών¨.
Το Συνέδριο των παρανόμων! Συγκροτήθηκε πρωί και κλήθηκαν οι σύνεδροι! Όρθρου βαθέως να περιφέρονται στην αυλή του Καϊάφα, Φαρισαίοι και γραμματείς, Σαδδουκαίοι και πρεσβύτεροι, έτοιμοι να ολοκληρώσουν, εντός ολίγων λεπτών, το φοβερό ανοσιούργημά τους, εντός ολίγων λεπτών, άνευ μαρτύρων παρά του υποδίκου. Και μη έχοντες άλλη τινά κατηγορία να απευθύνουν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τον ρωτούν: «Συ ει ο Χριστός; Ειπέ ημίν». Είναι δε πασιφανές πως ο σκοπός του συνεδρίου εκείνου δεν ήταν η εύρεση της αλήθειας και η απονομή δικαιοσύνης, αλλά η με κάθε τρόπο, και δη εσπευσμένη, νομιμοποίηση ενός φοβερού εγκλήματος. Άραγε, εν μέσω των παρανόμων συνέδρων, να υπήρχε κάποιος σύνεδρος που να σκεπτόταν την ιερότητα της στιγμής, τη διαχρονικότητα και ισχύ της απόφασης και κρίσης του; Πολύ αμφίβολο.
«Συ ει ο Χριστός; Ειπέ ημίν». Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, για να τερματίσει την παρανομία τους, είπε: «Υμείς λέγετε ότι εγώ ειμι!». Τα δε, όσα ακολούθησαν, αναφέρονται αναλυτικά στα ιερά ευαγγέλια παρά των ιερών ευαγγελιστών.
Παράνομοι οι Σύνεδροι, παράνομον το Συνέδριον, παράνομη και παράτυπη η συνεδρίαση, διότι έλαβε χώρα παραμονή της μεγάλης εορτής του Πάσχα, γεγονός που απαγορευόταν αυστηρά από τον Μωσαϊκό Νόμο. Παράτυπη, διότι κατά τη διάρκεια της δίκης δεν παρέστησαν ούτε δύο μάρτυρες ως συνηθιζόταν και προβλεπόταν εκ του τυπικού. Παράτυπη και παράνομη η συνεδρίαση διότι προηγήθηκε η αντικανονική νυκτερινή εξέταση των ψευδομαρτύρων υπό του Καϊάφα. Παράνομη η συνεδρίαση διότι, εσφαλμένα, το Συνέδριο απεφάνθη υπέρ της θανατικής καταδίκης του Ιησού την πρώτη ημέρα της συγκροτήσεώς του, και δη της πρώτης συνεδρίας του, απόφαση που νόμιμον ήταν να ληφθεί το πρωί της επομένης ημέρας και μάλιστα κατά τη διάρκεια νέας συνεδρίασης. «Είπατε παράνομοι, τι ηκούσατε παρά του Σωτήρος ημών; Ου νόμον εξέθετο και των προφητών τα διδάγματα; Πώς ουν ελογίσασθε Πιλάτω παραδούναι τον εκ Θεού Θεόν Λόγον;». Παράνομη η συνεδρίαση διότι κλήθησαν οι δούλοι να κρίνουν τον Δεσπότην και Κύριο, εκλήθη το κτιστό να αποδώσει κρίσην εις τον Άκτιστον και Κτίστην!
Παράνομο Συνέδριο! Ακόμη και σήμερα, 2000 έτη και πλέον αυτών, δεν εξέλειπαν οι φωνές εκείνες που στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκονται απέναντι σε τέτοιου είδους «Συνέδρια», καταθέτοντας το ευαγγελικό, κατά μίμηση του Ιησού Χριστού:: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και είς τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία».
