Ένας μοναχός ζούσε σ’ ένα κοινόβιο μοναστήρι ως ησυχαστής, αλλά πολύ συχνά τον κυρίευε το πάθος της οργής. Σκέφτεται, λοιπόν, καί λέγει στον εαυτό του: «Θα φύγω από τούτο το μοναστήρι καί θα πάω ν’ ασκητεύσω μόνος μου ως αναχωρητής˙ κι εκεί, άμα δεν έχω καμιά σχέση με κανέναν καί ησυχάζω μόνος μου, θα πάψει να μ’ ενοχλεί καί το πάθος της οργής».
Έφυγε, λοιπόν, από το μοναστήρι καί πήγε καί βρήκε μία σπηλιά, όπου προσπάθησε να ζήσει μόνος του. Καί μία μέρα, βγήκε να γεμίσει το σταμνί του με νερό˙ το γέμισε καί το ακούμπησε κάτω, αλλά ξάφνου το βλέπει ν’ αναποδογυρίζει. Το σήκωσε καί το γέμισε γιά δεύτερη φορά, μα εκείνο αναποδογυρίστηκε ξανά. Θύμωσε τότε, το άρπαξε καί το ’καμε κομμάτια.
Όμως, σε λίγο, όταν ήρθε στα σύγκαλά του, κατάλαβε πως ολ’ αυτά είναι καθαρός εμπαιγμός του από το δαίμονα, καί είπε πάλι μέσα του:
«Βλέπεις, εαυτέ μου; Ήρθες να ζήσεις μοναχός σου ως αναχωρητής, μα πάλι νικήθηκες. Πήγαινε, λοιπόν, καί πάλι να ζήσεις στο κοινόβιο. Διότι, εαυτέ, όπου καί να πας, πρέπει ν’ αγωνίζεσαι καί να υπομένεις»! Καί με τη βοήθεια τού Θεού, σηκώθηκε πάλι κι επέστρεψε στο κοινόβιό του.
Εκ του Γεροντικού