Το πραγματικό θαύμα
Θαύματα γνωρίζω πολλά, βέβαια υπό την έννοια με την οποία ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί τη λέξη θαύμα. Κάποιος, ανίατα άρρωστος, που έγινε καλά κτλ. Τέτοια θαύματα, δηλαδή ανατροπές των φυσικών νόμων, θεωρούνται από την Εκκλησία, παραδόξως, όχι σημαντικά.
π. Βασίλειου Θερμού
Υπάρχει μία άλλη έννοια του θαύματος, μέσα σε κείμενα αγίων, που έχει να κάνει με την βαθύτερη αλλαγή του ανθρώπου. Ένας ασκητής της ερήμου, που έζησε τους πρώτους αιώνες μ.Χ., μας παρέδωσε το εξής απόσπασμα: «Έτυχε ποτέ να συναντήσεις έναν άνθρωπο που αγαπά πολύ τον Θεό; Που αγαπά τους ανθρώπους, που συγχωρεί, που είναι ταπεινός, και έχει συγκεντρώσει επάνω του όλες τις αρετές; Αδελφέ μου, λέει, αν το είδες αυτό, αξιώθηκες μεγάλο θαύμα να δείς. Είδες τον ίδιο τον Θεό με ανθρώπινη μορφή»! Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό; Δίνει μία άλλη έννοια στο τι σημαίνει αγιότητα. Αγιότητα δεν είναι να είμαι καλός άνθρωπος, αλλά σημαίνει ότι έχω κάνει χώρο να έρθει ο Χριστός μέσα μου. Να ζήσει μέσα μου, μέσα από τη ζωή μου.
Αυτό η πίστη μας το αξιολογεί ως μεγάλο θαύμα. Γιατί; Δεν χρειάζεται και ερώτημα, σκεφτείτε πόσο δύσκολα αλλάζουμε μία συνήθειά μας. Πόσο δύσκολα αλλάζουμε το χαρακτήρα μας σε κάτι. Θέλει πολύ κόπο. Φαντασθείτε ένας άνθρωπος να αλλάξει τόσο, ώστε να μεταμορφωθεί και να γίνει όμοιος με τον Χριστό. Αυτό κι αν είναι μεγάλο θαύμα! Αλλά τα θαύματα, πράγματι, τα πραγματοποιεί ο Θεός με την Χάρη Του.
Εάν δεν έχουμε αυτό ως στόχο, κινδυνεύουμε όταν αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα στη ζωή μας να βλέπουμε το Θεό κάπως καταναλωτικά. Δηλαδή, «Είμαι άρρωστος, σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε με καλά. Δεν έχω διαβάσει για το διαγώνισμα, σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε να γράψω καλά». Ζητάμε άμεσες λύσεις σε πρακτικά προβλήματα. Αυτό είναι καταναλωτισμός, αν μόνο γι’ αυτό θέλουμε το Θεό. Αν έχουμε στο νού μας, όμως, ότι το πραγματικό θαύμα είναι η ουσιαστική αλλαγή του εαυτού μας, τότε τα υπόλοιπα παίρνουν μικρή σημασία.
