π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Κι όμως, όλες συμβάλλουν στην πνευματική μας ανάπτυξη και ωριμότητα. Όλες μάς έδωσαν κάτι που χωρίς αυτό δεν θα είμαστε εμείς, δεν θα ήταν η δική μας ιστορία.
Λέχθηκε πως η ζωή μας μοιάζει με κέντημα που οι ανακατεμένες κλωστές του από κάτω ετοιμάζουν το ωραίο σχέδιο από πάνω. Τώρα, δηλαδή, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τα διάφορα συμβαίνοντα, που μοιάζουν πιο πολύ με «ανακατεμένες κλωστές» χωρίς λογική και συνοχή. Στο τέλος, όμως, θα φανεί πως «τίποτα δεν είναι τυχαίο» κι όλα έχουν ένα σκοπό.
Αλήθεια, δεν είμαστε πετάμενοι σ’ ένα αχανές σύμπαν, μόνοι κι αβοήθητοι. Έχουμε ένα Θεό – πατέρα, που νοιάζεται για μας, που μας αγαπά και μας φροντίζει, όχι κατευθύνοντας τη ζωή μας αλλά συμπορευόμενος μαζί μας. Η εμπειρία αυτή γίνεται προσωπική, στο σημείο που βιώσαμε την παρουσία Του, που νιώσαμε την αγάπη Του, που είδαμε την αθόρυβη επέμβασή Του.
Ένας Θεός που καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος, δεν κατανοείται αναλύοντάς Τον λογικά.
Ένας Θεάνθρωπος που οδηγείται στο σταυρικό θάνατο χωρίς αντίσταση, γίνεται οικείος στους ταπεινούς και ασήμαντους και αδικημένους.
Τι να πεις για τη σιωπή Του στην κραυγή του ανθρώπου; Πώς να εξηγήσεις τις σκανδαλώδεις ευεργεσίες Του σε κάποιους και τη φαινομενική αδιαφορία Του σε άλλους; «Τις έγνων νουν Κυρίου;». Ποιος μπορεί να γίνει δικηγόρος Του;…
Έτσι, κοιτάζοντας το πριν της ζωής μας μπορούμε να βεβαιώσουμε τις στιγμές της ζωντανής παρουσίας Του όπως και τις σκληρές στιγμές της σιωπής Του. Μπορούμε να διακρίνουμε την ομορφιά της επίσκεψης της Χάριτος του Θεού, όπως και τη δυσκολία της απουσίας της.
Ίσως να ετίθετο η απορία: Προς τι ο γυρισμός στο παρελθόν μας; Τι ωφελεί η αναμόχλευσή του, κυρίως όταν καθόρισε επώδυνα την μετέπειτα πορεία μας; Πράγματι! Ως παρελθόν είναι νεκρό, δεν το ζούμε παρά ως ανάμνηση. Ωστόσο, μπορεί και να μας επηρεάσει αρνητικά, αν στρεφόμαστε σ’ αυτό μ’ ένα «γιατί;» που πνίγει την ελευθερία και την ανάπαυσή μας. Όπως μπορεί και να μας επηρεάσει θετικά, αν το αφήσουμε οριστικά πίσω μας και αρχίσουμε μια νέα ζωή με νέα αντίληψη. Αυτό, δηλαδή, που η Εκκλησία ονομάζει μετάνοια.
Έτσι το παρελθόν, με τα πλην και τα συν, γίνεται η ιστορία του καθενός μας, γίνεται δικό μας. Ούτε είναι όλα πλην ούτε όλα συν. Με τα ωραία και τα άσχημα, που κι αυτά κάποια μέρα θα γίνουν ωραία καθώς θα μας δώσουν την πείρα, τη σοφία, τη διάκριση και κυρίως τη μετάνοια ως δυναμική πορεία προς τα μπρος, προς την αιώνια μέρα που όλα ανακαινίζονται κι ομορφαίνουν μέσα στο φως του Χριστού.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος