Λένε για κάποιον άγιο ότι είναι συνασκητής ή μαθητής ή διδάσκαλος του τάδε ή πατέρας ή αδελφός ή τέκνο του τάδε. Και αυτό δεν γίνεται βέβαια τυχαία, ούτε η σημείωση αυτή έχει σκοπό απλώς πληροφοριακό. Κι εμείς, όταν συνιστούμε κάποιον και λέμε ότι είναι γιος του τάδε, δεν το λέμε μόνο πληροφοριακά, αλλά και από την πλευρά ότι, αφού εκείνος είναι κάτι, κοντά σ’ αυτόν είναι και ο γιος του κάτι.
Γνωρίζουμε ότι μέσα στην Εκκλησία δεν γίνεται χατίρι σε κανέναν. Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός. Ο Θεός βλέπει την ψυχή του καθενός· και εφόσον κάποιος είναι όπως τον θέλει ο Θεός, γίνεται μαθητής του Θεού και αυτός προσωπικά δέχεται τη χάρη του Θεού και αγιάζεται. Αγιάζεται και είναι άγιος. Δεν αγιάζεται κάποιος για χάρη του πατέρα του, της μητέρας του, του φίλου του, για χάρη του διδασκάλου του και του συνασκητού του. Αγιάζεται, διότι ο ίδιος με τη στάση του, με τον αγώνα του, με τη μετάνοιά του, γίνεται δεκτικός της χάριτος του Θεού που τον αγιάζει.
Όμως έχει σημασία το ότι είναι γιος του τάδε ή πατέρας του τάδε. Δεν αναφέρεται, επαναλαμβάνω, αυτό έτσι τυχαία. Κάτι παίρνει και από κει, και με την έννοια ότι, αφού ήταν πατέρας ή γιος του τάδε, οπωσδήποτε επηρεάσθηκε από τον τάδε αυτόν, από τον άγιο αυτόν, αλλά και με την έννοια ότι, καθώς υπάρχει μια κοινωνία γενικότερα μέσα στην Εκκλησία και ειδικότερα, αν θέλετε, κοινωνία αγάπης, κοινωνία αγιασμού, κοινωνία πνευματική, κοινωνία αρετών, η χάρη από εκείνο το πρόσωπο πέρασε και σ’ αυτόν.
Θα παρακαλούσα να το προσέξουμε αυτό.
Επίσης να προσέξουμε και ένα δεύτερο σημείο, καθώς πάλι σήμερα γιορτάζουμε κάποιον άγιο, όπως και χθες και αύριο και κάθε μέρα. Πολύ αστοχούμε ως προς αυτό – το δεύτερο σημείο – και χωλαίνουμε, και η ζημία όχι απλώς είναι μεγάλη, αλλά μπορεί να χάσουμε και την ψυχή μας. Είναι λάθος να είναι κανείς χριστιανός και να κάνει όλα τα χριστιανικά καθήκοντα, χωρίς όμως να έχει πάντοτε στον νου του το θέλημα του Θεού, που είναι ο αγιασμός μας, και χωρίς να κινείται προς τα κει και αυτός να είναι ο καημός του. «Τούτο γαρ εστί το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών» (Α’ Θεσ. 4:3).
Μπορεί να βρει κανείς καλούς χριστιανούς – καλούς μέσα στην κοινωνία, καλούς με τους άλλους ανθρώπους – να κάνουν ως χριστιανοί ορισμένα πράγματα, αλλά να μη στοχεύουν σ’ αυτό και να μην επιζητούν και να μην επιδιώκουν αυτό που είναι το θέλημα του Θεού: ο αγιασμός μας. Κάποτε είπαμε ότι πολλοί γονείς – χριστιανοί γονείς – θα ήθελαν τα παιδιά τους να είναι πολύ καλοί χριστιανοί, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελαν το παιδί τους να είναι στον δρόμο αυτό της αγιότητος. Διότι άμα είναι σ’ αυτόν τον δρόμο, θα το χάσουν το παιδί τους. Κάθε άνθρωπος που θα πάρει τον δρόμο της αγιότητος «χάνεται» για όλους τους άλλους. Και για τους δικούς του και για τους ξένους και για όλους χάνεται. Τον παίρνει ο Θεός, και μέσα από κει τον ξαναβρίσκουν όλοι, αλλά τον βρίσκουν κατ’ άλλον τρόπο.
Φοβάται λοιπόν κανείς να μπει σ’ αυτόν τον δρόμο, γιατί θα χάσει τον εαυτό του και δεν θέλει να τον χάσει. Χριστιανός μεν, αλλά να μη χάσει τον εαυτό του. Καθώς επομένως μπαίνοντας στον δρόμο αυτόν, χάνει τον εαυτό του, και ο ίδιος φοβάται να μπει σ’ αυτόν τον δρόμο, αλλά και οι άλλοι, οι δικοί του, φοβούνται.
Όμως, αυτός είναι ο δρόμος, αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Και εάν θέλουμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό, να μη διστάσουμε, όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολο, να προσανατολισθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, να μπούμε σ’ αυτόν τον δρόμο και αυτό το θέλημα να ζητούμε, του Θεού.
Λέμε «το θέλημα του Θεού», αλλά πού πάει το μυαλό μας; Το θέλημα του Θεού είναι αυτό: να σωθούμε. Ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α’ Τιμ. 2:4). Το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας. «Τούτο γαρ εστί το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών».
Ας έχουμε, παρακαλώ, υπ’ όψιν και το δεύτερο αυτό σημείο.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Σεπτέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2017, σελ. 62 (αποσπάσματα).