Το βίωμα της ελληνικής εθνικής συνείδησης
Οι ρίζες της “Μ. Ιδέας” ανάγονται στον 13ο αι., όταν μετά την άλωση της Κων/πόλεως από τους Φράγκους (1204) ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β´ Λάσκαρης (1254-1258) καλλιέργησε, με τον αγώνα του για την ανάκτηση της Βασιλεύουσας, το βίωμα της ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Της Βιργινίας Κωνσταντινίδου-Χαμουδοπούλου, Ιστορικού
Όταν προσήλθε η Ελλάδα στη συμμαχία της Entente, κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο (1917), είχε αμάχητες διεκδικήσεις επί της Δυτικής Μ. Ασίας, όπου ζούσαν συμπαγείς Ελληνικοί πληθυσμοί από χιλιετίες. Όμως συγχρόνως Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί και Ρώσοι είχαν προδιανείμει την περιοχή αυτή και την Ανατολία σε σφαίρες οικονομικής επιρροής, μέσα από μυστικές μεταξύ τους συμφωνίες, κατά τη διάρκεια του Πολέμου.
Η Ελλάδα θα διατύπωνε τις εθνικές της διεκδικήσεις, μετά τον νικηφόρο για την Entente πόλεμο, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη και τις οικονομικές διεισδύσεις των Συμμάχων της επί των εδαφών του “Μεγάλου ασθενούς”. Οι εθνικές διεκδικήσεις των Ελλήνων είχαν ως βάση την πραγματοποίηση της γνωστής σε όλους “Μεγάλης Ιδέας”. Δηλαδή της απελευθέρωσης των αλύτρωτων Ελλήνων (Αλυτρωτισμός) από τον Τουρκικό ζυγό και την εν συνεχεία ένωσή τους με το ελεύθερο Ελληνικό Βασίλειο, ή έστω την προστασία των ομοδόξων αυτών αδελφών από το Ελληνικό Βασίλειο.
Οι ρίζες της “Μ. Ιδέας” ανάγονται στον 13ο αι., όταν μετά την άλωση της Κων/πόλεως από τους Φράγκους (1204) ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β´ Λάσκαρης (1254-1258) καλλιέργησε, με τον αγώνα του για την ανάκτηση της Βασιλεύουσας, το βίωμα της ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Ο μεγαλοϊδεατισμός καλλιεργήθηκε κυρίως μετά την Άλωση της Κων/πόλεως από τους Οθωμανούς (1453) και σταθεροποιήθηκε μέσα στην Τουρκοκρατία, αλλά και το 18ο αι. υπό την επίδραση της Γαλλικής Επαναστάσεως, με στόχο την ένωση όλου του ελληνικού Γένους-Έθνους.
