Τσικνο-ανίδεοι όσοι ομιλούν για τσικνοΠέμπτη
Οι χριστιανοί βιώνουν την κάθε ημέρα ξεχωριστά, υπεύθυνα, λελογισμένα! Αυτή η αδημονία να τρέχουν όλοι, όλοι ή σχεδόν όλοι, τέτοια ημέρα λέγω, να τρέχουν αλαφιασμένοι να τσικνήσουν λες και δεν έχουν ξαναφάγει ποτέ τους ή, ακόμη χειρότερα, ωσάν πειναλέοι και πεινασμένοι αδηφάγοι, αυτό, καί ξένο καί αλλότριο καί ασύμβατο ήταν και είναι και με Πίστη και με Ελλάδα και με ήθη και έθιμα του τόπου τούτου.
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Το ακούμε κάθε χρόνο, ίδιο και απαράλλαχτο, ίδιο και αχαρακτήριστο! Το έθιμο, σου λέει! Ωραία έθιμα κρατήσαμε και διατηρούμε! Όσα δε σοβαρά αναδύονται από Χριστιανισμό και Ελλάδα, όλα αυτά, κατορθώσαμε να τα εξαλείψουμε και να τα αφανίσουμε.
Τσικνοπέμπτη, σου λέει! Αναφέρονται στην Πέμπτη της τρίτης προπαρασκευαστικής εβδομάδος του Τριωδίου και, επειδή η κρεατοφαγία, για όσους βέβαια τηρούν νηστεια, επιτρέπεται έως την επικείμενη Κυριακή, σήμερα είναι ευκαιρία, η Τσικνοπέμπτη στο προσκήνιο! Ούτε Πάσχα να ήταν! Και το οξύμωρο, όσοι θιασώτες της τσικνοημέρας τρέχουν αλαφιασμένοι να φροντίσουν τα του τραπεζώματος, στη συντριπτική πλειονότητά τους, είναι άνθρωποι εκτός Εκκλησίας, χωρίς δηλαδή να τηρούν τις διατεταγμένες και θεσπισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας. Μα, χωρίς υπερβολή, αυτοί έχουν Τσικνοπέμπτη κάθε Πέμπτη, ακόμη και τη Μεγάλη Πέμπτη, για να μην πω και κάθε ημέρα! Προς τι, λοιπόν, οι ετοιμασίες και η τόση φασαρία;
Οι χριστιανοί βιώνουν την κάθε ημέρα ξεχωριστά, υπεύθυνα, λελογισμένα! Αυτή η αδημονία να τρέχουν όλοι, όλοι ή σχεδόν όλοι, τέτοια ημέρα λέγω, να τρέχουν αλαφιασμένοι να τσικνήσουν λες και δεν έχουν ξαναφάγει ποτέ τους ή, ακόμη χειρότερα, ωσάν πειναλέοι και πεινασμένοι αδηφάγοι, αυτό, καί ξένο καί αλλότριο καί ασύμβατο ήταν και είναι και με Πίστη και με Ελλάδα και με ήθη και έθιμα του τόπου τούτου.
Αν δε πάλι, όσοι υπέρμαχοι της εδραίωσης ανά έτους της «εορτής» της τσικνοΠέμπτης, ενθυμούνται και ονειρεύονται την αναβίωση των πάλαι ποτέ βακχικών αρχαίων εορτών, όπου και αντλεί τις όποιες ιστορικές καταβολές της η ημέρα της τσίκνας, ας έχουν γνώση και τούτου: μαζί με τις τσικνοεορτές στις βακχικές εορτές κυριαρχούσαν τα αχαλίνωτα και αδίστακτα ένστικτα του ενός προς τους άλλους ή και ομαδικώς και, εισέτι, και η ωμοφαγία…!
Ε, λοιπόν, έχουν δίκιο όσοι ονειρεύονται και αναμοχλεύουν τέτοιες μνήμες και εορτές! Πρόκειται για μεγάλη, πάνυ μιαρή και παμμίαρη τσίκνα γύρω μας!
