Βαρύτατα τα σαρκικά αμαρτήματα
Πάντοτε υπήρχε η αμαρτία της σαρκός, πάντοτε οι άνθρωποι δελεάζονταν από την αμαρτία αυτή, και πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι παρασύρονταν στην ακολασία, στην ασωτία, στη σαρκολατρία, και χάνονταν. Αλλά στα χρόνια μας αυτό ξεπέρασε κάθε όριο.
Και αυτοί ακόμη οι χριστιανοί που πιστεύουν έχουν επηρεασθεί κατά τέτοιο τρόπο, που κι όταν ακόμη θα θελήσουν να εξομολογηθούν αμαρτία τέτοιους είδους, είτε από συνήθεια είτε επειδή έχουν κάποιες μικροτύψεις, στο βάθος δεν μπορούν να νιώσουν ότι πρόκειται περί αμαρτίας, σοβαροτάτης αμαρτίας, και ότι χρειάζεται να μετανοήσουν. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αμαρτία αυτή καθ’ εαυτή. Αλλά το να μη νιώθει κανείς την αμαρτία ως αμαρτία, και επομένως να μην υπάρχει ελπίδα μετανοίας ή και αν υπάρξει μια κάποια μετάνοια θα είναι ψευτομετάνοια, αυτό είναι ακόμη χειρότερο, πολύ-πολύ χειρότερο. Αμάρτησες; Αν μετανοήσεις, ο Θεός θα σε σώσει. Αλλά αν δεν μετανοήσεις; Κάνε όσα θέλεις άλλα πράγματα. Ας πούμε, σου ήλθε κάποια στιγμή ζήλος να μαρτυρήσεις, να θυσιάσεις τον εαυτό σου για τους άλλους, για τον Θεό. Κι αν ακόμη παραδώσεις τον εαυτό σου σε θάνατο, χωρίς όμως να μετανοήσεις μέσα σου για την αμαρτία αυτή, δεν έκανες τίποτε. Η αμαρτία μένει.
Έχουμε πει άλλη φορά, το ξέρετε κι εσείς, η Αγία Γραφή τα σαρκικά αμαρτήματα τα θεωρεί βαρύτατα αμαρτήματα. Ίσως για άλλα δεν ομιλεί τόσο συγκεκριμένα και τόσο απόλυτα η Αγία Γραφή – ο απόστολος Παύλος, αλλά και ο ίδιος ο Κύριος που ομιλεί στην Αποκάλυψη – όσο γι’ αυτά τα αμαρτήματα. Δεν θα μπει στη Βασιλεία του Θεού, λέει ο απόστολος Παύλος, αυτός που κάνει αυτό, αυτό, αυτό, και απαριθμεί σαρκικά αμαρτήματα. Αναφέρει και κάποια άλλα αλλά κυρίως τα σαρκικά αμαρτήματα. «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται… βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι». (Α’ Κορ. 6:9-10) Πώς κατόρθωσε ο διάβολος τώρα και τα αποχρωμάτισε αυτά τα αμαρτήματα και, όπως είπαμε, κάνουν τι κάνουν οι άνθρωποι, αλλά δεν θεωρούν ότι πρόκειται περί αμαρτίας!
Στην Αποκάλυψη, όπως το έχουμε πει, στα τελευταία κεφάλαια – και σε προηγούμενα κεφάλαια – δύο φορές που γίνεται λόγος για αμαρτίες, αναφέρεται· έξω από τη Βασιλεία του Θεού οι πόρνοι κλπ. (Αποκ. 21:8, 22:15)
Δεν έχω χρόνο τώρα να σας πω γιατί αυτή η αμαρτία θεωρείται βαρυτάτη αμαρτία. Άλλη φορά τα έχουμε πει· ίσως με τους φοιτητές. Αλλά είναι όμως βαρυτάτη αμαρτία. Όποια αμαρτία και αν κάνει ο άνθρωπος, εφόσον μετανοήσει, μπορεί να γίνει κληρικός. Εξαιρούνται ο φόνος, κάποιες άλλες αμαρτίες και οι σαρκικές αμαρτίες. Ας πούμε, ένας νέος, εάν κάνει σαρκικά αμαρτήματα, δεν γίνεται κληρικός στον αιώνα τον άπαντα, ακόμη και να μετανοήσει. Θα τον συγχωρήσει ο Θεός, αφού μετανοεί, αλλά κληρικός δεν μπορεί να γίνει. Εάν, αφού γίνει κληρικός, πέσει σε τέτοια αμαρτήματα, χάνει την ιερωσύνη του. Παύει να είναι κληρικός.
Ειδικά σ’ αυτό το θέμα μην κοιτάτε ποιο είναι το πνεύμα σήμερα. Μην κοιτάτε τι γίνεται σήμερα. Ακριβώς, γι’ αυτό τα λέμε αυτά, για να μπορέσουμε λίγο να ξεγλιτώσουμε από το πνεύμα που υπάρχει σήμερα. Μη λάβουμε υπ’ όψιν μας λοιπόν τι γίνεται σήμερα και ποιο είναι το πνεύμα. Ανέκαθεν η Εκκλησία σ’ αυτό το θέμα ήταν πάρα πολύ ευαίσθητη.
Όλες οι αμαρτίες είναι ακαθαρσία, αλλά κυρίως αυτή είναι ακαθαρσία. Αυτή είναι ασωτία. Ασωτία τι θα πει; Το αντίθετο της σωτηρίας. Προέρχεται από το ρήμα σώζω με το στερητικό άλφα. Δηλαδή χάνεται κανείς, καταστρέφεται. Κυρίως αυτού του είδους τα αμαρτήματα λέγονται ασωτία, αυτού του είδους τα αμαρτήματα λέγονται ακαθαρσία. Κυρίως αυτά είναι τα αμαρτήματα από τα οποία η Εκκλησία ανέκαθεν κάνει το παν να προφυλάξει τους πιστούς.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 134 (αποσπάσματα).
