Βυζαντινή μουσική και κατάθλιψη
Η βυζαντινή μουσική είναι πάρα πολύ εύκολη, όταν την ερωτευθεί η ψυχή. Είναι τόση η ωφέλεια της αρμονίας στην ψυχή! Αυτός που ξέρει μουσικά και έχει ταπείνωση, έχει την χάρη του Θεού.
Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου
Μια φορά είχε κάποιος δαιμόνιο, ο βασιλιάς Σαούλ, και πήγαινε ο Δαβίδ και του έψαλλε και ο δαίμονας έφευγε. Πήγαινε με το ψαλτήρι-το ψαλτήρι ήταν όργανο. Όταν τον έπιανε το δαιμόνιο της μελαγχολίας, πήγαινε ο Δαβίδ και του έπαιζε το ψαλτήρι κι έτσι έφευγε ο δαίμονας. Πού είναι αυτοί που τρέχουνε να βρούνε θεραπεία για την κατάθλιψη!
Όταν μάθουνε βυζαντινή μουσική και ιδούνε τη μαυρίλα νά ‘ρχεται, παπ, ένα δοξαστικό κι η μαυρίλα που έρχεται να σε καταλάβει, ως ένα είδος ψυχικής μελαγχολίας, γίνεται ύμνος προς τον Θεό. Εγώ το πιστεύω αυτό. Απόλυτα το πιστεύω. Σας το λέω ότι ένας μουσικός, που αγαπάει τη μουσική, που είναι ευσεβής, μπορεί μια δυσκολία του να την κάνει έργο μουσικό ή ένα έτοιμο έργο να το ψάλει, να το αποδώσει. Έτσι, προκειμένου να κλαίει και να καταπιέζεται, προσφέρει μια δοξολογία στον Θεό».
Η βυζαντινή μουσική είναι πάρα πολύ εύκολη, όταν την ερωτευθεί η ψυχή. Είναι τόση η ωφέλεια της αρμονίας στην ψυχή! Αυτός που ξέρει μουσικά και έχει ταπείνωση, έχει την χάρη του Θεού. Πάει να θυμώσει, να εκραγεί, αλλά φοβάται τη δυσαρμονία, διότι και ο θυμός και όλες αυτές οι αμαρτωλές καταστάσεις δεν είναι μέσα στην αρμονία. Κι έτσι, μισεί σιγά σιγά την κακία και εγκολπώνεται την αρετή, που είναι αρμονία.
Όλες οι αρετές έχουν αρμονία. Ούτε στενοχώριες μπορεί να έχεις, ούτε… Μπορείς να ζεις μέσα στη χαρά. Άμα καταλάβεις πως έρχεται καμιά μαυρίλα στον ορίζοντα της ψυχής σου, λέεις ένα ωραίο τροπάριο και η μαυρίλα γίνεται ύμνος στον Θεό. Τη δύναμη αυτή που θα σε στενοχωρούσε και θα σε καταπίεζε, την ίδια δύναμη τη βουτάς και την αγιάζεις.
