Ύμνος της Ειρήνης
Είναι γνωστός ο «ύμνος της αγάπης» που διατύπωσε ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους (Α΄ Κορ. ιγ, 1-13). Αύριο στους στίχους της Γραφής θα μάθουμε γιατί ήρθε ο Χριστός τη γη μας. Ήθελε να δημιουργήσει μια νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη, τότε στον τόπο τους, σήμερα στον χώρο μας. Η παγκοσμιοποίησή της είναι επιταγή των ημερών μας και προσταγή των καιρών μας.
Η ειρήνη για τον Χριστό είναι ο «μη πόλεμος» με ότι δε θέλουμε, δε συμφωνούμε, δε γνωριζόμαστε. Μέχρι χθες το διαφορετικό αντιπάλευε με την προκατάληψη, συναγωνίζονταν με το ξένο, πολεμούσε με το αντίθετο. Δαιμονολογούσε το άγνωστο γι΄ αυτό και έπρεπε να το εξορίσει από τη ζωή του. Καλύτερα είχε να κάνει πόλεμο, παρά να συνθηκολογήσει με την πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός ήταν (και είναι) πολυτέλεια και η επανάσταση έθνους επί έθνους, άνθρωπου επί άνθρωπου, ιδέας επί ιδέας ήταν η διέξοδος και η ελπίδα για επικράτηση του ενός επί του άλλου. Η πίστη, η εθνότητα, η κουλτούρα εύκολα γίνονταν σημεία αντιλεγόμενα, μέχρι αιματηρής ρήξης. Πρέπει να αγωνισθούμε η κατάσταση αυτή να γίνει παρελθόν, δεν τιμά τον πολιτισμό μας.
Όλα προ Χριστού. Το κήρυγμα Του ήταν λόγος ειρήνης και καταλλαγής μεταξύ των ανθρώπων και εκείνων με τον Θεό. Είχαν διαταραχθεί οι σχέσεις τους μέσα στους αιώνες, αρχής γενομένης από την ανυπακοή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο∙ με την εξορία τους απ΄ εκεί και την ταυτόχρονη αιχμαλωσία τους στη φυλακή της αβεβαιότητας, του πόνου και της δυστυχίας. Η κάθε μορφής αντιπαλότητα περνούσε από γενεά σε γενεά αφήνοντας πίσω της συντρίμμια ψυχών και σωμάτων.
Υπάρχει ένας πόλεμος, που κάποτε υπήρξε με πολεμικές συρράξεις, πέρασε στη μορφή οικονομικών κρίσεων και έφτασε σε θρησκευτικό πεδίο. Ο φανατισμός στους καιρούς μας σκορπά αίμα, μίσος, θάνατο. Οι θρησκείες όμως πρέπει να ενώνουν, παρά να χωρίζουν. Αλλιώς μόνο θύματα θα δημιουργούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας κατά περίπτωση και θα είναι αμέτρητα.
Βαθιές είναι οι πληγές που μαστίζουν την κοινωνία μας. Η υγεία, η ανισότητα, η ανέχεια είναι προβλήματα που υπάρχουν και κρούουν το καμπανάκι Είναι αυτά που γίνονται λιθάρια για να σχηματιστούν τείχη και έχθρες. Αυτά κατέλυσε ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία, με πεδίο μάχης τον Γολγοθά. Όταν δε καταστρέψουμε τις διαχωριστικές λωρίδες που έχουν ορίσει τα συμφέροντά μας, τότε η μισαλλοδοξία, η εκδίκηση, ο φονταμενταλισμός θα γίνονται στοιχεία της συμπεριφοράς μας. Καταστρέφουμε την ενότητα, ξεχνάμε την υποχώρηση και καταλήγουμε στην ποικιλόμορφη απομόνωση σαν κόσμος, σαν θρησκείες, σαν κουλτούρα. Ας προσεύχεται η Εκκλησία για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου. Οι ισχυροί της γης θέτουν υπεράνω όλων τα προσωπικά τους συμφέροντα, παρά την ειρήνευση του.
Ο παύλειος λόγος που θα ακουσθεί αύριο αποστρέφεται τον κάθε λογής πόλεμο και εγκαινιάζει την κάθε μορφής συνύπαρξη. Δεν κυνηγάμε φαντάσματα εχθρών, αλλά την συνθηκολόγηση πρώτα με ότι ταράσσει την ατομική μας γαλήνη και με ότι απειλεί την κοινωνική συνοχή. Ότι αποστρεφόμαστε δε σημαίνει ότι και μας διώκει. Η ειρήνη μπορεί να είναι μακρινό όνειρο, όχι όμως και άπιαστο. Υπάρχει ελπίδα, ο Κύριος!
Όσο δεν επιλέγουμε ως τρόπο ζωής την ειρήνη, τόσο δε θα απολαμβάνουμε την ηρεμία ως κοινωνία∙ όσο απομακρυνόμαστε από τον Χριστό, τόσο θα ακούμε βόμβες∙ όσο φεύγουμε από τον Θεό, τόσο θα βιώνουμε τρομοκρατία εν ονόματί Του.
Αναμφισβήτητα είναι προσωπική υπόθεση η εδραίωση της ειρήνης. Είναι απαραίτητη για να δημιουργούμε ως άτομα και σαν κράτη. Τότε και μόνο θα λατρεύουμε τον Θεό ελεύθερα και θα συνυπάρχουμε δημιουργικά με το ξένο. Ο πειρασμός της διαίρεσης θα γίνεται παρελθόν κάθε φορά που επιλέγουμε την υποχώρηση από την ρήξη. Με λόγια και με πράξεις θα αποδεικνύουμε ότι η λογική είναι υπεράνω διεκδικήσεων, απολαύσεων, εντάσεων.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδ/ντος Παν/μιου Πειραιώς, για το DOGMA,GR
