Υπάρχει τελικά αγέννητο παιδί;
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Με αφορμή την απόσυρση του βιβλίου για την προγεννητική αγωγή στα σχολεία
Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, δίνοντας εντολή στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για την συγγραφή και την διανομή στα σχολεία βιβλίου σχετικού με την προγεννητική αγωγή των μαθητών, μας εξέπληξε θετικά. Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι άλλαξε επί τέλους στάση η Κυβέρνηση στο τεράστιο θέμα των εκτρώσεων (που δεν είναι βέβαια άσχετο με την σημερινή δημογραφική καθίζηση της χώρας) και έσπευσε να απαντήσει καταφατικά το ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άρθρου. Φάνηκε έτσι κάποιο αισιόδοξο φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ, που οδηγεί στους υπονόμους της ανυπαρξίας εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα κάθε χρόνο.
Μια αγωγή των παιδιών στα σχολεία επάνω σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα, που δεν έχει μόνο δημογραφικές, αλλά και ηθικές και νομικές προεκτάσεις, θα ήταν σε προληπτικό επίπεδο μια παρήγορη αρχή της προσπάθειας να σώσουμε ό,τι μπορούμε από την ενδημούσα αιμορραγία του σημερινού Ελληνισμού. Δυστυχώς επλανήθημεν. Διότι πριν καλά φτάσουν τα βιβλία στα χέρια των μαθητών επενέβησαν οι δυνάμεις του σκότους που διαφεντεύουν σήμερα την Ελλάδα (άθεοι, εθνομηδενιστές, δικαιωματιστές, σοδομίτες και οι συνοδοιπόροι τους) και κατάφεραν με αιχμή του «δόρατός» τους την αντιπολίτευση να πείσουν την Υπουργό Παιδείας, σε σύμπλευση προφανώς με τον Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, να ματαιώσει το σχετικό πρόγραμμα της προγεννητικής αγωγής στα Σχολεία. Αναθεώρησαν λοιπόν οι αρμόδιοι την απάντησή τους στο εν λόγω ερώτημα και έδωσαν τελικά αρνητική απάντηση σε αυτό: Όχι δεν υπάρχει αγέννητο παιδί! Έτσι, επειδή η όλη ιστορία συνέπεσε με την πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης, που συζητήθηκε πρόσφατα στην Βουλή, είναι εύκαιρο να πούμε εδώ ότι μπορεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση να έχασε την πρόταση μομφής που υπέβαλε κατά την Κυβέρνησης, κέρδισε όμως μια άλλη: Την πρόταση μομφής κατά του αγέννητου παιδιού, αφού ικανοποιήθηκε πλήρως το σχετικό αίτημά της. Έσπευσε μάλιστα ο Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου να ζητήσει συγγνώμη από την Αντιπολίτευση για το σχετικό ατόπημα! Να τους χαιρόμαστε λοιπόν όλους αυτούς τους εκλεκτούς εκπροσώπους της Ελληνικής Πολιτείας στο Υπουργείο Παιδείας. Και την Υπουργό κ. Κεραμέως και τον άξιο συνεργάτη της στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Αντί να είναι υπερήφανοι που απετόλμησαν κάτι σωστό, έσκυψαν το κεφάλι με απολογητικό ύφος στους μηδενιστές και ολετήρες του Έθνους.
Όλοι όσοι πρωτοστάτησαν στην ματαίωση της προγραμματισθείσης από το Υπουργείο Παιδείας προγεννητικής αγωγής στα σχολεία, μάς λένε μια πολύ μεγάλη σοφία. Και μου κάνει εντύπωση, πώς δεν την σκεφτήκαμε και εμείς οι προφανώς χαμηλότερης νοημοσύνης κοινοί θνητοί. «Δεν υπάρχουν», μας λένε, «αγέννητα παιδιά. Παιδιά είναι μόνο όσα γεννήθηκαν»! Μια λογική απορία όμως προκαλεί την σοφία τους να δώσει απάντηση στο εξής απλό ερώτημα: Και τότε, εάν δεν υπάρχουν αγέννητα παιδιά, τί είναι όλα αυτά τα πλάσματα που αφαιρούνται καθημερινά βιαίως από τα μητρικά σπλάχνα με τα χέρια και τα φονικά σύνεργα επίορκων ιατρών; Είναι οι σύγχρονοι Φαρισαίοι, οι οποίοι ξεπερνούν σε υποκρισία το Ιερατείο των σταυρωτών του Χριστού: Κρεμούν επιδεικτικά σε κάδρα μέσα στο γραφείο τους τον όρκο του Ιπποκράτη, προβαίνουν όμως ανενδοίαστα καθημερινά σε εκείνο, από το οποίο αυτός τους αποτρέπει ρητά να απόσχουν, δηλ. από οποιαδήποτε παροχή συνδρομής σε άμβλωση. Εάν λοιπόν δεν υπάρχουν αγέννητα παιδιά, τί είναι όλα αυτά τα πλάσματα που υφαίνουν την ζωή μέσα στην κοιλιά της μητέρας; Στερεά αποβλητα δεν είναι ασφαλώς, διότι τέτοια πράγματα παράγει ο ανθρώπινος οργανιοσμός μόνο δια της πεπτικής οδού. Ό,τι βρίσκεται μέσα στην μητρική κοιλία είναι σάρκα από την σάρκα της και όχι μόνο. Ψυχή από την ψυχή της. Αγέννητο παιδί με αυθύπαρκτη δική του ζωή, η οποία εξαρτάται ασφαλώς από την ζωή της μητέρας, δεν έχει όμως αυτή καμιά εξουσία επάνω του, όπως δεν έχει και ο θεματοφύλακας επάνω στο αντικείμενο της παρακαταθήκης. Και οι δύο μόνο καθήκοντα έχουν έναντι της παρακαταθήκης: η μεν έναντι της ζωηφόρου ιερής παρακαταθήκης που φέρει μέσα της, ο δε έναντι της αστικής παρακαταθήκης που διέπει τον θεσμό, εφ’ όσον δέχθηκαν αντιστοίχως να γίνουν θεματοφύλακες αυτών.
Οι αρνούμενοι την ύπαρξη αγέννητου παιδιού δεν σταματούν όμως εδώ. Παρεμβάλλουν στην σχετική προβληματική την συζήτηση για την ελευθερία της γυναίκας να αποφασίζει, εάν θα κρατήσει ή θα απορρίψει «αυτό» που ρίζωσε μέσα της. Δεν θα ασχοληθούμε πάλι εδώ με το ζήτημα, τί είναι τελικά «αυτό» που ρίζωσε μέσα στην γυναίκα. Ούτε με το ζήτημα, εάν η ελευθερία της γυναίκας καλύπτει το δικαίωμά της να αποφασίζει για την ζωή ενός άλλου πλάσματος, το οποίο εκουσίως δέχθηκε η ίδια να φιλοξενήσει μέσα της. Θα σταθούμε όμως σε μια σπουδαία παράμετρο της σχετικής ελευθερίας, την οποία παραβλέπουν ή σκοπίμως αποσιωπούν οι αντιλέγοντες. Η ελευθερία δεν αναλώνεται στην ευχέρεια του φορέα της να προβεί σε αυτήν ή εκείνη την επιλογή. Συμπεριλαμβάνει και την πλήρη και ανεμπόδιστη πρόσβαση του φορέα της ελευθερίας στην πηγή της πληροφόρησής του, για να μπορέσει να ασκήσει σωστά το σχετικό δικαίωμα της επιλογής. Η ανάγκη για ελεύθερη πρόσβαση του φορέα στην πηγή της πληροφόρησής του είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μικρότερη είναι η ηλικία του φορέα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται μια κραυγαλέα αντίφαση των συντελεστών της ματαίωσης του προγράμματος της προγεννητικής αγωγής των μαθητών στα σχολεία. Μιλούν για την προγεννητική ελευθερία των μαθητών να κάνουν ό,τι θέλουν, στερούν όμως από αυτούς με τις απαγορευτικές παρεμβάσεις τους το δικαίωμα να ενημερωθούν πλήρως για όλες τις παραμέτρους του σχετικού προβλήματος, ώστε να κάνουν σωστή χρήση της ελευθερίας τους. Διακηρύξεις ελευθερίας με φασιστικές πρακτικές δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Τις φασιστικές αυτές πρακτικές, σε μια πολύ πιο προκλητική μορφή, τις είδαμε πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν όλοι αυτοί οι ζηλωτές της ελευθερίας της γυναίκας έσπευσαν να κατεβάσουν από τους συρμούς του Μετρό και του Ηλεκτρικού τις πινακίδες που προέβαλαν την κραυγή αγωνίας του αγέννητου παιδιού προς όλους μας: «Αφήστε με να ζήσω»! Πριν καλά προλάβει να ενημερωθεί το επιβατικό κοινό για το προβαλλόμενο προϊόν, οι σχετικές πινακίδες είχαν εξαφανισθεί. Αυτό δεν είναι πια εγκώμιο ελευθερίας, αλλά εγκώμιο φασισμού.
Στη σημερινή Ελλάδα όλοι έχουν δικαίωμα να ομιλούν, ακόμη και τα φασιστοειδή στοιχεία της αριστεράς του τίποτα σε όλες τις αποχρώσεις της σε σύμπραξη με τους παρεπιδημούντες στην χώρα σοδομίτες, εκτός από τους μελλοθάνατους κυοφορούμενους, τα αγέννητα παιδιά με την άλλη ονομασία τους, που απορρίπτει ο εσμός των προαναφερθέντων «σοφών». Αξίζει στο σημείο αυτό να γυρίσουμε την σκέψη μας στην αρχαιότητα και ιδίως στην εποχή του Ρωμαϊκού Δικαίου, όταν οι Ρωμαίοι στο πλαίσιο της νομικής επιστήμης που είχαν διαμορφώσει προέβλεπαν τον θεσμό του curator ventris, για να επιβλέπει σε ορισμένες περιπτώσεις την ομαλή εξέλιξη της εγκυμοσύνης και την ασφαλή γέννηση του κυοφορούμενου. Ήταν ο εμβρυωρός που είχαν και οι αρχαίοι Έλληνες με ανάλογα καθήκοντα έναντι του κυοφορούμενου και μεταφέρθηκε έκτοτε στο άρ. 1594 του Αστικού μας Κώδικα, το οποίο όμως καταργήθηκε το 1983, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος προς τις αμβλώσεις. Σήμερα περάσαμε, δυστυχώς, στο άλλο άκρο. Φύγαμε από τον εμβρυωρό και με διάφορες συλλογιστικές ακροβασίες πήγαμε στους…Σκουρλέτηδες, που είναι έτοιμοι, με την ανοχή της καθεύδουσας Πολιτείας, να κατασπαράξουν σαν το άγρια θηρία όποιον τολμήσει να μιλήσει για κυοφορούμενους ή αγέννητα παιδιά και για τα δικαιώματά τους. Ταλαίπωρη Ελλάδα! Πόσο μεγάλη είναι η αφέλειά σου να περιμένεις να βγάλουν τα παιδιά σου από το «σφαγείο» οι μηδενιστές, οι σοδομίτες και οι λοιποί πνευματικοί απόγονοι του Ηρώδη.
