Κυριακή του ασώτου υιού ονομάζεται η αυριανή Κυριακή, με αφορμή την ανάλογη κυριακή παραβολή που θα ακουσθεί στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Επίσης το αποστολικό ανάγνωσμα έχει παρεμφερές αντικείμενο. Ο Απόστολος Παύλος διαπιστώνει ότι αρκετοί υποστηρίζουν ότι τους επιτρέπονται τα πάντα να κάνουν, δηλαδή να έχουν πρακτικές επιλογές χωρίς όρια. Πόσο δίκιο έχουν όμως; Είναι μονάδες ή μέλη ενός συνόλου; Απαντήσεις θα δοθούν αν σκεφτούμε ότι συνυπάρχουμε με άλλους, αρκετούς και διαφορετικούς.
Ο νέος της ευαγγελικής περικοπής έτσι σκέφτηκε όταν αποστάτησε από την πατρική εστία και θαλπωρή. Θεώρησε λογικό να κάνει ότι ήθελε φεύγοντας από το σπίτι του και έχοντας λάβει την περιουσία που του αναλογούσε. Έπραξε τα πάντα, δοκίμασε κάθε μορφής αμαρτία, σκόρπισε ψυχή και χρήμα αλόγιστα μέχρι που η αποτυχία έγινε ταυτόσημη με την ύπαρξή του. Βαρύ το τίμημα. Οι διασκεδάσεις έδωσαν τη θέση τους στην απομόνωση και οι αμαρτίες τον οδήγησαν στην απόγνωση. Όλα εξαιτίας της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός. Όταν πληγούμε από τα βέλη της αμαρτίας, του εγωισμού, της υπερβολής δεν θα αναγνωρίζουμε κανόνες δράσης και δε θα θέτουμε όρους συμβίωσης.
Η διατύπωση που θα ακούσουμε ότι όλα μας επιτρέπονται είναι επικίνδυνη να υπερβούμε τα εσκαμμένα και να καταλήξουμε σε γκρεμό. Πρέπει να βάζουμε ή να αναγνωρίζουμε τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές. Η υπέρβασή τους γίνεται προθάλαμος της ασυδοσίας και απειλεί άμεσα την κοινωνική ειρήνη, συνοχή και δημιουργία. Τα «μη» μπορεί να μας ενοχλούν και να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε φυλακισμένοι σε μια στείρα καθηκοντολογία, αλλά όταν θέτονται νόμοι προστατευόμαστε από παρεκκλίσεις.
Η κατάρριψη των απαγορεύσεων άρχισε από τους πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα και κληρονομήθηκε σε όλους τους επερχόμενους. Ανάλογα βέβαια με τα αντανακλαστικά μας απαντάμε με σύνεση και διάκριση. Σε αντίθετη περίπτωση θα φτάσουμε στην ασυδοσία ή και θα ταυτιστούμε με την αναρχία.
Το συμφέρον μας το καθορίζουν οι νόμοι οι οποίοι μας βοηθούν να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε και τι πράττουμε. Η άνεση δράσης ακουμπά στην αντίστοιχη του άλλου και διπλανού μας και πρέπει να την διέπει η διάκριση. Η κακή και αλόγιστη χρήση της ανεξαρτησίας είναι σαν μια θρυαλλίδα και αλλοίμονο αν δε την αντιληφθούμε έγκαιρα, θα εκραγεί και θα μας αφανίσει ψυχές και προσωπικότητες.
Η ελευθερία που προ(σ)φέρει η εκκλησιαστική διδαχή είναι ταυτόσημη με την εγκράτεια. Κάθε τι που μας αρέσει, δε σημαίνει ότι μας συμφέρει και ότι μας αξίζει. Η προσπάθεια για κατάκτησή του κάθε λογής «θέλω» μας μπορεί να μας παρασύρει σε αθέμιτο ανταγωνισμό με πολλές παράπλευρες απώλειες. Αντίθετα, όταν και μόνο εκφράζουμε μόνο προσωπικές αξιώσεις υπάρχει κίνδυνος να φανούμε εγωιστές και να μείνουμε δυστυχώς ολομόναχοι.