Ένας σύντομος μύθος του Αισώπου διδάσκει: «Όταν γινόταν ο γάμος του Δία, όλα τα ζώα τού πήγαν δώρα, το καθένα κατά τη δύναμή του. Το φίδι πήρε ένα τριαντἀφυλλο στο στόμα του κι ανέβηκε συρτά. Βλέποντάς το ο Δίας, τού είπε: «όλων των άλλων τα δώρα τα παίρνω, από το δικό σου στόμα δεν παίρνω ό,τι και νά᾿ ναι». (Αισώπου Μύθοι, Ο Δίας και το φίδι). Ο μύθος σημαίνει πως των κακών τα χαρίσματα είναι επίφοβα.
Ο εναγκαλισμός της αμαρτίας σήμερα και, ακόμη περισσότερο, πολλών επιπρόσθετων ψυχοπαθολογικών νευρώσεων και ψυχώσεων, έγινε εφαλτήρι της πίστης, προϋπόθεση για νέο ξεκίνημα, αφορμή για ανύψωση επί τα υψηλά και άρρητα. Σήμερα, ως ακούω και διαβάζω πολλούς κληρικούς και συναδέλφους λαϊκούς θεολόγους, για να φθάσεις στον Ουρανό πρέπει ν᾿ ανακατευτείς με τα μιαρά, με τα χαμερπή, με τα «υπόγεια».
Μάλιστα! Κλείστε, λοιπόν, φιμώστε τα στόματα των Πατέρων που δεν επέρασαν από τα «υπόγεια» της προσωπικής σας απελπισίας και ψυχονεύρωσης, φιμώστε τους αετούς της πνευματικότητας που, παρά τα όποια πάθη και αδυναμίες τους ανθρωπίνως, ποτέ, ουδεπόποτε εμίλησαν για υπόγεια και καραγκοζιλίκια, αλλά για αρετή, για ξέφωτα και αγωνιστικότητα.