Ακούγονται κατά κόρον οι εκφράσεις: -«Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο!» -«Πόση υπομονή να κάνω, έχω εξαντλήσει κάθε όριο!» -«Όλα σ’ εμένα τυχαίνουν!»
Όλες αυτές οι εκφράσεις (και ακόμη περισσότερες) μαρτυρούν την κόπωση που προαναφέραμε. Ο αγώνας και η υπομονή είναι πλέον άγνωστες έννοιες, το αδιέξοδο και η απελπισία έχουν κυριαρχήσει.
Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτήν, την δυσκολία; Μόνο με την αναγνώριση τής οδυνηρής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει! Τότε θα πρέπει να οπλιστεί με υπομονή και να ξεκινήσει την προσπάθεια.
Υπομονή κάνεις μόνο στις δυσκολίες! Στην χαρά δεν υπομένεις, αλλά αφήνεσαι… Ο άνθρωπος κάνει υπομονή χωρίς τέλος. Το τέλος στην υπομονή του το βάζει μόνο ο Θεός!
Η υπομονή δεν είναι η λύση στο πρόβλημα που προκύπτει, αλλά είναι το μέσον και ο τρόπος για να βρεθεί η λύση! Υπομονή κάνει ο άνθρωπος όταν έχει στόχο και σκοπό στην ζωή του. Η επιθυμία του – η αγάπη του – για επίτευξη τού στόχου ή σκοπού του, γεννά την διάθεση για προσπάθεια, η οποία μέσω της υπομονής συνεχίζεται, ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο που προσπαθεί να σταματήσει τον αγώνα του.
Ο αγώνας όταν έχει σκοπό είναι όμορφος! Υπάρχει, άραγε, ανώτερος σκοπός από την σωτηρία μας; Ας διώξουμε την απελπισία με την ελπίδα μας στον Χριστό, ξεκινώντας την προσπάθεια.
Κατά την μέλλουσα κρίση δεν θα μας ρωτήσει ο Χριστός, ως δίκαιος Κριτής «γιατί αμάρτησες;», αλλά «προσπάθησες;». Δεν θα μας κρίνει από τα αποτελέσματα, αλλά από την προσπάθεια και την διάθεση που είχαμε για προσπάθεια!
Ας οπλιστούμε με υπομονή και εμπιστοσύνη στο θέλημα τού Θεού, ώστε να αντέξουμε τα κύματα τού πειρασμού που μας χτυπούν. Ο αγώνας θα έχει συνεχείς πτώσεις και ανατάσεις, ελπίζοντας η τελευταία πτώση μας να είναι στα πόδια του Χριστού! Αμήν!
+Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου