Στην ακολουθία των Χαιρετισμών έψαλε η παιδική βυζαντινή χορωδία της Ακαδημίας Ψαλτικής «Ειρμός» υπό την διεύθυνση του κ. Σπυρίδωνα Ασπιώτη. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον χοράρχη κ. Σπυρίδωνα αλλά και τα παιδιά που πλαισίωσαν το αναλόγιο.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».
Ἀναρίθμητα τά ἐγκώμια τοῦ ἱεροῦ ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, τήν τρίτη στάση τοῦ ὁποίου ψάλαμε ἀπόψε ἐδῶ, στόν περικαλλῆ ναό τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Χαλάστρας, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῶν Κουλακιωτῶν, μαζί καί μέ τούς ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ἐνώπιον τῆς σεπτῆς μορφῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πού ἐπιβλέπει καί μᾶς σκέπει ἀπό τήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ὑμνοῦν καί αὐτοί τήν Παναγία μας καί μεσιτεύουν στήν ἀγάπη της γιά τά εὐλαβῆ τέκνα της.
Ἑνώσαμε καί ἐμεῖς τίς φωνές μας, μαζί μέ τίς φωνές τῶν Ἀγγέλων πού ὑμνοῦν τή βασίλισσά τους, ἀλλά καί τίς ἀγγελικές φωνές τῶν μελῶν τῆς παιδικῆς βυζαντινῆς χορωδίας τῆς Μουσικῆς Ἀκαδημίας «Εἱρμός», πού ἔψαλαν ὑπό τή διεύθυνση τοῦ κ. Σπυρίδωνα Ἀσπιώτη τόσο γλυκά καί τόσο κατανυκτικά πρός τήν Παναγία μας, καί τῆς ἀπευθύναμε γιά μία ἀκόμη φορά, γιά μία ἀκόμη Παρασκευή, τά «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου της.
Καί παρότι ἀναρίθμητα εἶναι τά «χαῖρε» καί παρότι εἶναι προσεκτικά ἐπιλεγμένα ἀπό τόν ἱερό ὑμνογράφο σάν τά πιό εὐώδη ἄνθη ἀπό τόν λειμώνα τῆς Θεομήτορος, δέν ἀρκοῦν, ἀδελφοί μου, γιά νά περιγράψουν τίς ἀρετές καί τίς χάρες της, δέν ἀρκοῦν γιά νά ἐκφράσουν τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά τίς ἄπειρες δωρεές της πρός ὅλους μας, δέν ἀρκοῦν γιά νά ἐκφράσουν τά αἰσθήματα τῶν καρδιῶν μας πρός τήν Παναγία μητέρα μας.
Γιατί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὑπερέχει σέ ὅλα, ἔτσι ὥστε καί οἱ πιό εὔγλωττοι ρήτορες καί οἱ πιό ἐμπνευσμένοι καί θεοκίνητοι ποιητές καί οἱ πιό γλυκύφθογγοι μελωδοί δέν κατόρθωσαν νά τῆς προσφέρουν ἐγκώμιο ἐπάξιο τῆς μεγαλωσύνης της.
Ἡ Παναγία μας ὅμως, ἀδελφοί μου, γνωρίζει τά πεπερασμένα ὅρια τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων καί δέν ἐξετάζει τί τῆς προσφέρουμε ἀλλά πῶς τό προσφέρουμε. Μᾶς ἀκούει μέ ἀγάπη καί δέχεται καί τά πιό ταπεινά ψελλίσματα τῆς ψυχῆς μας, ὅταν προέρχονται ἀπό τήν ἀγάπη μας γι᾽ αὐτήν.
Καί αὐτήν τήν ἀγάπη, τή βαθειά, τήν υἱική ἀγάπη καί ἀφοσίωση, ἐκφράζει καί ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου μέ τόν στίχο τόν ὁποῖο προέταξα τῆς ὁμιλίας: «Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».
Ἄν ἡ στοργή κάθε μητέρας πρός τό παιδί της ὑπερβαίνει τά συνήθη μέτρα τῆς ἀγάπης καί τῆς διαπύρου διαθέσεως, ὅπως γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος, τοῦ ἀγαπῶντος πρός τόν ἀγαπώμενο, ἡ στοργή τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου μας καί μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων ὑπερβαίνει κατά πολύ καί αὐτό τό μέτρο. Διότι ὑπερβαίνει, κατά τόν ποιητή, «πάντα πόθον». Εἶναι τόσο μεγάλη, εἶναι τόσο βαθειά, εἶναι τόσο τρυφερή καί γλυκειά ἡ στοργή τῆς Παναγίας μας, ὥστε ξεπερνᾶ κάθε πόθο καί κάθε ἐπιθυμία μας, ξεπερνᾶ ὅ,τι μποροῦμε νά φαντασθοῦμε μέ τόν νοῦ μας καί νά ἐπιθυμήσουμε μέ τήν καρδιά μας.
Πῶς γίνεται ὅμως αἰσθητή καί κατανοητή αὐτή ἡ στοργή τῆς Παναγίας μας; Γίνεται, ἀδελφοί μου, ὅταν ἔχουμε ἀνοικτή τήν ψυχή μας γιά νά τή δεχθοῦμε. Καί ἡ ψυχή μας εἶναι ἀνοικτή, ὅταν εἶναι γεμάτη ἀπό ἀπέραντη ἀγάπη, ἀπό ἀπέραντο σεβασμό καί ἀπό ἀπόλυτη ἀφοσίωση στήν Παναγία μας.
Τό «χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα» τοῦ ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου δέν ἐκφράζει μόνο τήν πίστη του γιά τή στοργή τῆς Παναγίας πρός τούς ἀνθρώπους, στοργή πού ἀποδεικνύεται μέ τίς ἀναρίθμητες ἐπεμβάσεις τῆς Παναγίας μας στήν προσωπική ζωή τοῦ καθενός μας, στή ζωή ὅλων τῶν πιστῶν καί ἰδιαιτέρως τῶν ἁγίων, ἀλλά καί στή ζωή τοῦ Ἔθνους μας. Ἐκφράζει καί τή δική του, προσωπική ἀγάπη καί στοργή πρός τήν Παναγία, ἐκφράζει τόν πόθο καί τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς του πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πόθος καί λαχτάρα πού ὑπερβαίνει κάθε ἄλλη ἀγάπη καί κάθε ἄλλο πόθο γήινο καί κοσμικό.
Διότι, ἀδελφοί μου, ἡ ἀγάπη καί ἡ στοργή δέν γίνεται μέ τίποτε ἄλλο καλύτερα ἀντιληπτή ἀπό ὅ,τι μέ τήν ἀγάπη καί τή στοργή. Καί ὅσο περισσότερη ἀγάπη καί στοργή προσφέρουμε ἐμεῖς, τόσο περισσότερη ἀγάπη καί στοργή αἰσθανόμεθα ὅτι λαμβάνουμε ἀπό τήν Παναγία μητέρα μας. Ὁ πόθος καί ἀφοσίωσή μας σέ Αὐτήν μᾶς κάνει νά τήν αἰσθανόμεθα διαρκῶς παρούσα στή ζωή μας, μᾶς κάνει νά ἀπευθυνόμεθα διαρκῶς πρός Αὐτήν, νά τῆς ἐμπιστευόμεθα τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας, καί νά νιώθουμε περισσότερο καί τή δική της ἀγάπη.
Ἄς αὐξήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τήν ἀγάπη μας πρός τήν Παναγία μας, ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ τίς πράξεις μας καί τή ζωή μας. Ἄς τῆς ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, μέ τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς μας, μέ τήν ταπείνωσή μας, μέ τήν ἀφοσίωση καί τήν ἐμπιστοσύνη μας σέ Ἐκείνη. Ἄς τῆς ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη καί τήν υἱική στοργή μας μέ τούς ὕμνους καί τίς προσευχές μας. Ἄς εἶναι ἡ Παναγία μας τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ζωῆς μας, καί στίς ὧρες τῆς χαρᾶς καί στίς ὧρες τῆς θλίψεως καί τῆς δοκιμασίας. Καί τότε καί Ἐκείνη θά σπεύδει γιά νά μᾶς βοηθήσει, γιά νά μᾶς παρηγορήσει, γιά νά μᾶς ἐνισχύσει μέ τή μητρική της στοργή καί μέ τήν ἀκοίμητη πρεσβεία της στόν Υἱό της γιά μᾶς, ὥστε νά ἐπαναλαμβάνουμε καί ἐμεῖς, ὡς ἀποδέκτες τῆς στοργῆς καί τῆς ἀγάπης της, μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο πάντοτε: «Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα. Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε».
Σέ αὐτήν τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό πάντοτε κατέφευγε τό Γένος μας, ἀδελφοί μου, σέ δύσκολες στιγμές, καί νομίζω πώς καί τώρα μόνο σέ Ἐκείνη πρέπει νά καταφεύγουμε, διότι δυστυχῶς τά ὦτα τῶν ὑψηλά ἱσταμένων εἶναι ὦτα μή ἀκουόντων. Μόνον ἡ Παναγία μας εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία θά κλίνει εὐήκοο οὖς γιά νά προστατεύσει καί τήν πατρίδα μας καί τή Μακεδονία μας. Γι᾽ αὐτό ἄς καταφεύγουμε σέ Ἐκείνη ἡ ὁποία ποτέ δέν θά μᾶς γελάσει, διότι εἶναι ἡ μητέρα μας ἡ γεμάτη στοργή καί γεμάτη ἀγάπη πρός ὅλους μας.