Ακολουθία του Νιπτήρος στον Ι.Ν Αγίου Σάββα-Κυριωτίσσης Βεροίας

Ο ΣεβασμιώτατοςΒεροίας  στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Κύριον φωνεῖτε, ὦ μαθηταί, καί διδάσκαλόν με … διό μιμεῖσθε τόν τύπον, ὅν τρόπον ἐν ἐμοί ἐθεά­σα­σθε».

Λίγο πρίν νά παρακαλουθήσουμε τόν Χριστό στόν Μυστικό Δεῖπνο νά μεταδίδει στούς μαθητές του τά φρικτά Μυστήρια καί τόν ἀκού­σουμε νά τούς ζητᾶ νά τό ἐπανα­λαμ­βάνουν εἰς ἀνάμνησή του, ἀκού­σαμε ἀπόψε τή φωνή του μέ­σα ἀπό τούς στίχους τοῦ Κα­νόνος τῆς Μεγάλης Πέμπτης.

Ὁ Χριστός ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές του καί τούς λέγει: «Μέ ὀνομάζεται Κύριο καί Διδάσκαλο, καί εἶμαι ὄντως. Γι᾽ αὐτό νά μιμεῖ­σθε τό παράδειγμά μου μέ τόν τρό­πο πού εἴδατε σέ μένα».

Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνει καί πρός ἐμᾶς ἀπόψε, γιατί καί ἐμεῖς εἴμαστε μαθητές του, γιατί καί ἐμεῖς τόν προσφωνοῦμε Κύριο καί Διδάσκαλό μας. Ὅμως δέν ἀρ­κεῖ ἡ προσφώνηση, ἐάν δέν συνο­δεύεται καί ἀπό τή μαθητεία. Δέν ἀρκεῖ ἡ προσφώνηση, ἐάν ἡ ζωή μας εἶναι διαφορετική ἤ καί ἀντί­θετη πρός τή ζωή καί τήν ἀνα­στροφή αὐτοῦ πού ὀνομάζουμε Κύ­ριο καί Διδάσκαλό μας, ἀπό τή ζωή δηλαδή τοῦ Χριστοῦ.

Ποιά εἶναι ὅμως τά στοιχεῖα πού τήν χαρακτηρίζουν καί τά ὁποῖα μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος μας νά μιμη­θοῦμε καί ἐμεῖς, ἐάν δέν θέλουμε νά εἴμαστε μόνο κατ᾽ ὄνομα μαθη­τές του;

Τό πρῶτο στοιχεῖο εἶναι ἡ ταπεί­νωση. Ὁ παντοδύναμος Θεός τα­πει­­νώ­νεται γιά νά δώσει καί σέ μᾶς ὑπόδειγμα ταπεινώσεως, διότι ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ τή βάση καί τό θεμέλιο κάθε ἄλλης ἀρετῆς ἀλλά καί προϋπόθεση τῆς ἀγαστῆς συμ­βιώ­σεως καί συνυπάρξεώς μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Καί ἐπειδή γνωρίζει ὁ Χριστός ὅτι εἶναι δύσκολο νά συνειδητοποιή­σουμε τό μέγεθος τῆς ταπεινώσεως πού δείχνει μέ τήν ἐνανθρώπησή του καί τή βάπτισή του, ὅταν λαμ­βάνει «δούλου μορφήν» καί ὅταν κλίνει τήν κεφαλή του στόν δοῦλο του, γι᾽ αὐτό καί μᾶς δίδει σήμερα ἕνα πιό ἁπτό μάθημα ταπεινώ­σεως, πλύνοντας τά πόδια τῶν μα­θη­τῶν του. Καί τό κάνει γιά νά δεί­ξει καί ἔμπρακτα ὅτι ἡ ταπεί­νωση μᾶς ἀφορᾶ ὅλους καί εἶναι ἀνα­γκαία γιά ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπό τή θέση στήν ὁποία βρισκόμαστε, τό ἀξίωμα ἤ τήν ἡλικία μας, γιατί ἡ ταπείνωση εἶναι αὐτή πού ἀνοί­γει σέ ὅλους μας τή θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί μᾶς οἰκειώνει μαζί του.

Τό δεύτερο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἀνε­ξικακία καί ἡ ἀνοχή τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός γνωρίζει ὅτι ὁ Πέτρος θά τόν ἀρνηθεῖ σέ λίγο, ὅταν στήν αὐλή τοῦ ἀρχιερέως μιά δούλη θά τόν ρωτήσει ἄν ἦταν καί ἐκεῖνος μαθητής του. Καί ὅμως τώρα τοῦ πλύ­νει τά πόδια του πρίν ἀπό τόν Μυστικό Δεῖπνο.

Ὁ Χριστός γνωρίζει ἀκόμη ὅτι ὁ Ἰούδας θά τόν προδώσει στούς ἀ­ρχιερεῖς καί τούς Φαρισαίους, ὅμως νίπτει καί τά δικά του πόδια καί δέν τόν ἀποκλείει ἀπό τόν Μυστι­κό του Δεῖπνο, ἀλλά κάθεται μαζί του.

Τό τρίτο στοιχεῖο πού μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός νά μιμηθοῦμε, ἐάν θέλου­με νά εἴμαστε πράγματι μαθητές του, εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ Χριστός κατά τή δημόσια ζωή του μᾶς δίδει ἐπανειλημμένα ὑπόδειγμα προσευ­χῆς. Συχνά οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές μαρτυροῦν ὅτι ἀποσυρόταν γιά νά προσευχηθεῖ κατά μόνας πρός τόν Πατέρα του, καί αὐτό ἐπαναλαμ­βάνει καί τώρα, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο, λίγο πρίν ἀπό τίς πιό κρί­σιμες ὦρες τῆς ἐπιγείου ζωῆς του.

Αὐτά τά τρία στοιχεῖα, τά ὁποῖα προβάλλει καί μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ σημερινή ἡμέρα, εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὅλους ἀνεξαιρέτως νά μιμη­θοῦμε, ἐάν θέλουμε πράγματι νά εἴμαστε μαθητές του. Καί τά τρία αὐτά στοιχεῖα εἶναι ἀλληλένδετα, διότι χωρίς ταπείνωση ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ τόν συνάν­θρωπό του, οὔτε νά τόν συγχω­ρή­σει, οὔτε νά ζήσει μαζί του. Χωρίς ταπείνωση δέν μπορεῖ νά ἔχει θέση κοντά στόν Θεό, οὔτε νά ἐλπίζει στή δική του συγχώ­ρηση, ἐφόσον ὁ ἴδιος δέν συγχωρεῖ τόν ἀδελφό του. Καί χωρίς νά συγ­χωρεῖ τόν ἀδελφό του, δέν μπορεῖ καί νά προσευχηθεῖ πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ζητᾶ ἀπό ὅλους ὅσους τόν πλησιάζουν νά μήν ἔχουν κρατού­μενα μέ τούς ἀδελφούς τους, ἀλλά πρῶτα νά τακτοποιήσουν τίς δια­φορές τους μαζί τους καί στή συνέ­χεια νά σταθοῦν ἐνώπιόν του καί νά προσευχηθοῦν.

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ διανύουμε μᾶς δίδει μέ τίς ἱερές Ἀκολουθίες, τούς ὕμνους καί τά ἀναγνώσματα τήν εὐκαιρία νά παρακολουθήσουμε πιό ἔντονα καί ἀπό πιό κοντά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδα­χθοῦ­με ἀπό τόν τρόπο του. Ἄς ἐκμε­ταλλευθοῦμε αὐτή τήν εὐκαιρία καί ἄς μήν περιορισθοῦμε νά ἑορ­τάσουμε αὐτές τίς ἡμέρες μόνο τυ­πι­κά καί κοσμικά. Ἄς μήν περιο­ρισθοῦμε νά ἐρχόμαστε στίς Ἀκο­λου­θίες, νά τίς παρακολουθοῦμε καί καμιά φορά νά συγκινούμεθα, ἀλλά ἄς ἀπο­φασίσουμε νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας, νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τήν ταπεί­νωση, τήν ἀνεξικακία, τήν ἀνοχή, τή συγχωρητικότητά του, τήν προ­σευχή του, γιά νά εἴμαστε καί οὐ­σια­στικά μαθητές του καί νά ἀξιω­θοῦμε νά ζήσουμε πραγματικά καί πνευματικά τήν Ἀνάστασή του.