«Ανάστα ο Θεός» στην Παλαιά Μητρόπολη Βεροίας
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τόνισε:
«Ἀδελφοί, ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν».
Ὁ λόγος αὐτός τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἀκούσθηκε καί σήμερα, κατά τήν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας κεῖται νεκρός καί ἄπνους στόν τάφο καί ἐμεῖς ἀναμένουμε τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασή του, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή σχέση πού ἔχουμε ὅλοι ὅσοι βαπτισθήκαμε στό ὄνομά του μέ τή σημερινή ἡμέρα καί μέ τόν θάνατό του.
«Ἀδελφοί, ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν». Ὅσοι βαπτισθήκαμε, λέγει, στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, βαπτισθήκαμε στόν θάνατό του.
Γιατί ὅμως λέγει ὁ μέγας ἀπόστολος στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι στήν Ἀνάστασή του;
Τό λέγει, διότι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς Ἀναστάσεως. Ἐάν δέν ἀπέθνησκε ὁ Χριστός, δέν θά εἶχε λόγο νά ἀναστηθεῖ. Ἀπέθανε ὅμως, καί μάλιστα μέ σταυρικό θάνατο, θυσιάζοντας τή δική του ζωή γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, θυσιάζοντας τή δική του ζωή «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας», θυσιάζοντας τή δική του ζωή γιά νά ἀναστήσει καί ἐμᾶς «νεκρούς ὄντας τοῖς παραπτώμασι».
Τό λέγει ὅμως καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος: γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς καί ἡ δική μας ἀνάσταση περνᾶ μέσα ἀπό τόν θάνατο, ὄχι τόν φυσικό, ἀλλά τόν ἑκούσιο. Περνᾶ μέσα ἀπό τή νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, μέσα ἀπό τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Περνᾶ μέσα ἀπό τή μετοχή μας δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ μετοχή ὅμως στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὅμως κάτι τρομερό καί φοβερό, ὅπως ὁ κοινός θάνατος, διότι ἐμπεριέχει τήν προοπτική τῆς ἀναστάσεως καί τῆς ζωῆς μαζί μέ τόν Χριστό, ὅπως μᾶς βεβαιώνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας, «εἰ γάρ συναποθάνομεν καί συζήσομεν αὐτῷ».
Ἡ μετοχή μας στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προσπάθειά μας νά ἀπαλλαγοῦμε διά τῆς μετανοίας ἀλλά καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα ἀλλά καί ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη μας καί νά ἀναγεννηθοῦμε σέ μία νέα ζωή, στήν ἐν Χριστῷ ζωή.
Ἀσφαλῶς, ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εἶναι εὔκολη, διότι ὁ ἀντίδικος τῆς ψυχῆς μας ἀγωνίζεται νά νεκρώσει τήν ψυχή μας μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη, προκειμένου νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα νά γίνουμε μέτοχοι τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί κατά συνέπεια καί τῆς δικῆς μας ἐν Χριστῷ ἀναστάσεως.
Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας θέτει στή διάθεσή μας τά ἱερά μυστήρια, καί μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε σέ αὐτά ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Μᾶς καλεῖ ἀκόμη καί τήν τελευταία στιγμή νά γίνουμε μέ τή μετάνοια καί τή μετοχή μας στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως κοινωνοί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε ὁ εὐγνώμων ληστής, ὁ ὁποῖος ἐπί τοῦ σταυροῦ μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγησή του ἀξιώθηκε νά γίνει ὁ πρῶτος οἰκήτορας τοῦ παραδείσου.
Ἄς σπεύσουμε νά ἀξιοποιήσουμε ἀκόμη καί αὐτή τήν ὥρα, πού ὁ Χριστός βρίσκεται στόν Ἅδη καί μετέχει γιά χάρη μας τοῦ θανάτου, τήν εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει νά γίνουμε καί ἐμεῖς μέτοχοι τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεώ του, μέ τήν νέκρωση τῶν παθῶν μας, μέ τή μετάνοια καί μέ τήν ἀπόφασή μας νά περιπατήσουμε στό ἑξῆς «ἐν καινότητι ζωῆς», αὐτῆς πού μᾶς προσφέρει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Ἄς προσέλθουμε προετοιμασμένοι κατάλληλα, γιά νά γίνει καί γιά μᾶς «φάρμακο ἀθανασίας», νά γίνει «ἀπαρχή νέας βιοτῆς», ὅπως θά ἀκούσουμε σέ λίγες ὧρες στούς ὕμνους τῆς Ἀναστάσεως, γιά νά τήν ζοῦμε ὄχι μόνο μία φορά τόν χρόνο ἀλλά καθημερινά καί «μέχρι τερμάτων αἰῶνος».
