«Ανάστα ο Θεός» στην Παλαιά Μητρόπολη Βεροίας

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τόνισε:

«Ἀδελφοί, ὅσοι εἰς Χρι­­στόν ἐβα­πτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθη­μεν».

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ πρωτοκο­ρυ­φαίου ἀπο­στόλου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλη­σίας, ἀκού­σθηκε καί σήμερα, κατά τήν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας κεῖται νεκρός καί ἄπνους στόν τάφο καί ἐμεῖς ἀναμένουμε τήν λαμπροφό­ρο Ἀνά­­στασή του, γιά νά μᾶς ὑπεν­θυμίσει τή σχέση πού ἔχουμε ὅλοι ὅσοι βαπτισθήκαμε στό ὄνομά του μέ τή σημερινή ἡμέρα καί μέ τόν θάνατό του.

«Ἀδελφοί, ὅσοι εἰς Χρι­­στόν ἐβα­πτί­σθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθη­μεν». Ὅσοι βαπτισθή­κα­με, λέγει, στό ὄνομα τοῦ Χρι­στοῦ, βαπτισθήκαμε στόν θάνατό του.

Γιατί ὅμως λέγει ὁ μέγας ἀπό­στο­λος στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι στήν Ἀνάστασή του;

Τό λέγει, διότι ὁ θάνατος τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς Ἀνα­στάσεως. Ἐάν δέν ἀπέθνησκε ὁ Χρι­στός, δέν θά εἶχε λόγο νά ἀνα­στηθεῖ. Ἀπέθανε ὅμως, καί μάλιστα μέ σταυρικό θάνατο, θυσιάζοντας τή δική του ζωή γιά τίς δικές μας ἁμαρ­τίες, θυσιάζοντας τή δική του ζωή «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας», θυσιάζοντας τή δική του ζωή γιά νά ἀναστήσει καί ἐμᾶς «νεκρούς ὄντας τοῖς παρα­πτώ­­μα­σι».

Τό λέγει ὅμως καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος: γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει πώς καί ἡ δική μας ἀνάσταση περνᾶ μέσα ἀπό τόν θάνατο, ὄχι τόν φυσικό, ἀλλά τόν ἑκούσιο. Περνᾶ μέσα ἀπό τή νέ­κρω­­ση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, μέ­σα ἀπό τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Περνᾶ μέσα ἀπό τή μετοχή μας δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου στόν θάνατο τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ με­τοχή ὅμως στόν θάνα­το τοῦ Χρι­στοῦ δέν εἶ­ναι ὅμως κάτι τρο­με­­ρό καί φοβε­ρό, ὅπως ὁ κοινός θάνα­τος, διότι ἐμπε­ριέχει τήν προ­ο­­­πτι­κή τῆς ἀνα­στάσεως καί τῆς ζωῆς μαζί μέ τόν Χριστό, ὅπως μᾶς βεβαιώ­νει καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος λέ­γο­ντας, «εἰ γάρ συναποθάνομεν καί συζήσομεν αὐτῷ».

Ἡ μετοχή μας στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προσπάθειά μας νά ἀπαλλαγοῦμε διά τῆς μετανοίας ἀλλά καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα ἀλλά καί ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη μας καί νά ἀναγεννηθοῦμε σέ μία νέα ζωή, στήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἀσφαλῶς, ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εἶναι εὔκολη, διότι ὁ ἀντίδικος τῆς ψυχῆς μας ἀγωνίζεται νά νεκρώσει τήν ψυχή μας μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη, προκειμένου νά μᾶς  στε­ρή­σει τή δυνατότητα νά γίνουμε μέτοχοι τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀνα­στάσεως τοῦ Χριστοῦ καί κατά συ­νέ­πεια καί τῆς δικῆς μας ἐν Χριστῷ ἀναστάσεως.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας θέτει στή διάθεσή μας τά ἱερά μυστήρια, καί μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε σέ αὐτά ἰδιαιτέρως κατά τήν περίο­δο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσα­ρα­κοστῆς καί τῆς Ἁγίας καί Μεγά­λης Ἑβδομά­δος. Μᾶς καλεῖ ἀκόμη καί τήν τε­λευταία στιγμή νά γίνου­με μέ τή μετάνοια καί τή μετοχή μας στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομο­λο­­γή­σε­ως κοινωνοί τοῦ θα­νά­του τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε ὁ εὐγνώ­μων ληστής, ὁ ὁποῖος ἐπί τοῦ σταυ­ροῦ μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομο­λόγησή του ἀξιώθηκε νά γίνει ὁ πρῶτος οἰκήτορας τοῦ παρα­δείσου.

Ἄς σπεύσουμε νά ἀξιοποιήσουμε ἀκόμη καί αὐτή τήν ὥρα, πού ὁ Χριστός βρίσκεται στόν Ἅδη καί μετέχει γιά χάρη μας τοῦ θανάτου, τήν εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει νά γίνουμε καί ἐμεῖς μέτοχοι τοῦ θα­νάτου καί τῆς Ἀναστάσεώ του, μέ τήν νέκρωση τῶν παθῶν μας, μέ τή μετάνοια καί μέ τήν ἀπόφασή μας νά περιπατήσουμε στό ἑξῆς «ἐν και­­νό­τητι ζωῆς», αὐ­τῆς πού μᾶς προσ­φέρει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τό μυ­στή­ριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Ἄς προσέλθουμε προετοιμα­σμέ­νοι κατάλληλα, γιά νά γίνει καί γιά μᾶς «φάρμακο ἀθανασίας», νά γίνει «ἀπαρχή νέας βιοτῆς», ὅπως θά ἀκούσουμε σέ λίγες ὧρες στούς ὕμνους τῆς Ἀναστάσεως, γιά νά τήν ζοῦμε ὄχι μόνο μία φορά τόν χρόνο ἀλλά καθημερινά καί «μέχρι τερμάτων αἰῶνος».