Αρχιερατική Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία στην Πρασινάδα Ημαθίας

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Καί τῷ Σήθ ἐγένετο υἱός, ἐπω­νόμασε δέ τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐνώς· οὗτος ἤλπισε ἐπικαλεῖσθαι τό ὄνο­μα Κυρίου τοῦ Θεοῦ».

Παρακολουθήσαμε σήμερα στό ἀνάγνωσμα ἀπό τό βιβλίο τῆς Γε­νέσεως τόν θεόπτη Μωυσῆ νά συ­νε­χίζει τήν ἀφήγηση τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ τή γέν­νηση τοῦ Σήθ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἀλλά καί τή γέννη­ση τοῦ υἱοῦ τοῦ Σήθ, στόν ὁποῖο ἔδω­σε τό ὄνομα Ἐνώς. Καί μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἱερός συγγρα­φέας σχετικά μέ τόν Ἐνώς. «Οὗ­τος ἤλπισε ἐπικαλεῖσθαι τό ὄνομα Κυ­ρίου τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἐνώς εἶχε ἀνα­θέσει, λέγει, τήν ἐλπίδα του στήν ἐπί­κληση τοῦ Θεοῦ.

Τό χαρακτηριστικό αὐτό τοῦ δι­καίου Ἐνώς, τοῦ προπάτορός μας, μᾶς ὑπενθυμίζει τή σημασία πού ἔχει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί βεβαίως καί γιά μᾶς, ἡ ἐλπίδα. Ἐάν ἐξετάσουμε τή ζωή μας, τίς πράξεις μας, τίς ἀποφάσεις μας, ὅ,τι κάνουμε καθημερινά, θά διαπι­στώσουμε ὅτι ὅλα αὐτά βα­σίζονται στήν ἐλπίδα. Γιατί τό πα­ρόν εἶναι τόσο σύντομο, εἶναι τό­σο στιγμιαῖο, πού δέν χωρᾶ ὅ,τι κά­νουμε καί ὅ,τι σκεπτόμεθα σέ αὐτό. Δέν θά μπορούσαμε, λοιπόν, νά κά­νου­με ὁτιδήποτε, ἐάν δέν ἐλ­πίζα­με ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει μία συ­νέ­χεια, ἔχει ἕνα αὔριο, ἔχει ἕνα μέλ­­λον, γιά τό ὁποῖο ἐργαζόμεθα καί φροντίζουμε στό παρόν.

Κανείς δέν σπέρνει καί δέν φυ­τεύει, ἐάν δέν ἐλπίζει ὅτι θά ἀπο­κομίσει τούς καρπούς τῶν κόπων του. Κανείς δέν ἀγωνίζεται καί δέν προσπαθεῖ νά ἀναθρέψει τά παι­διά του, ἐάν δέν ἐλπίζει ὅτι αὐτά θά ζήσουν καί θά προοδεύ­σουν. Κανείς δέν ἐπιβι­βάζεται σέ ἕνα μεταφορικό μέσα, σέ ἕνα πλοῖο ἤ σέ ἕνα ἀεροπλάνο, ἐάν δέν πι­στεύει ὅτι θά φθάσει στόν προ­ορισμό του.

Σέ τί βασίζεται ὅμως αὐτή ἡ ἐλπί­δα μας; Ἡ ἐλπίδα μας, λέγει ὁ ἅγι­ος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, βασίζε­ται συνήθως στή γνώση. Γνωρί­ζου­­με ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἄλ­λων ἀνθρώπων ποιά θά εἶναι ἡ ἔκβαση τῶν ἐνεργειῶν μας καί ἐλ­πίζουμε ὅτι καί στήν περίπτωσή μας οἱ ἐνέργειές μας θά ἔχουν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα.

Αὐτό εἶναι τό πρῶτο καί βασικό στά­διο τῆς ἐλπίδος. Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνα δεύτερο στάδιο πού εἶναι πολύ πιό σημαντικό καί πολύ πιό σπου­δαῖο γιά ὅποιον τό διαθέτει. Εἶναι ἡ ἐλπίδα πού ὑπερβαίνει τά ἀν­θρώ­πινα δεδομένα καί βασίζε­ται στήν πίστη στόν Θεό. Ἄλλωστε τί εἶναι ἡ πίστη; Εἶναι, ὅπως γρά­φει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος, ἡ ὑπόσταση ὅσων ἐλπί­ζου­με.

Ἐλπίζουμε στή ζωή μας, γιατί πιστεύουμε στόν Θεό, στήν ἀγάπη καί τήν εὐσπλαγχνία του, στήν ἀνο­χή καί τή φιλαν­θρωπία του. Καί αὐτή ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι πού μᾶς κάνει ὄχι μόνο νά ἔχουμε ἐλπίδα γιά τά συνη­θισμένα πράγματα στή ζωή μας, ἀλλά καί γιά ὅλα ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα παρα­καλοῦμε τόν Θεό καί ἐπικα­λούμε­θα τή βοήθειά του.

Εἶναι πολύ σπουδαῖο καί μεγάλο προνόμιο αὐτό, νά μποροῦμε δη­λα­­δή νά ἐλπίζουμε στήν ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μεγάλη παρηγορία καί ἀνάπαυση γιά τόν ἄνθρωπο, νά στηρίζει τήν ἐλπίδα του στήν προ­­σευχή, γιά ὅ,τι τόν ἀπασχολεῖ, γιατί αὐτή ἡ προσευχή ὄχι μόνο τοῦ δίδει δύναμη νά συνεχίσει τόν ἀγώνα καί τήν προσπάθειά του γιά νά ἐπιτύχει αὐτό πού θέλει, ἀλλά καί γιατί τόν βοηθᾶ νά προσεγ­γί­ζει τόν Θεό καί νά ἐμπιστεύεται τόν ἑαυτό του καί τήν ἐξέλιξη τῆς ζωῆς του στή δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Καί ἔχουμε ὅλοι μας ἀνάγκη αὐ­τή τήν παρηγορία καί τήν ἐνί­σχυ­ση πού μᾶς παρέχει ἡ ἐλπίδα πού στηρίζεται στήν προσευχή καί τήν ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως κα­τά τήν περίοδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τήν πε­ρί­οδο τῆς νηστείας καί τοῦ πνευ­ματικοῦ ἀγῶνος, τῆς προσευχῆς καί τῆς μετανοίας, τήν ὁποία διερ­χόμεθα, ἀλλά καί αὐτό τό διάστη­μα κατά τό ὁποῖο ὅλος ὁ κόσμος ἀλλά καί ἡ πατρίδα μας ὑφίσταται τόν πειρασμό καί τή δοκι­μα­­­σία τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορο­ναϊοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει κυριολε­κτι­κά ἀναστατώσει τή ζωή ὅλου τοῦ κόσμου.

Καί ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι μία ἀσθένεια, τῆς ὁποίας δέν γνωρί­ζουμε καί δέν γνωρίζουν οὔτε οἱ εἰδικοί ἰατροί τήν ἐξέλιξη, χρειά­ζεται νά ἔχου­με τήν ἐλπίδα μας στόν Θεό καί νά προσευχόμεθα, ὥστε νά μᾶς χαρίσει «σύν τῷ πει­ρασμῷ καί τήν ἔκβασιν αὐτοῦ», νά δώσει δη­λα­δή μία ἀγαθή διέξοδο στό ἀδι­έ­ξοδο στό ὁποῖο ἔχει φέρει τόν κό­σμο αὐτός ὁ ἰός καί νά μᾶς προστατεύσει ἀπό αὐτόν.

Ἡ προσευχή καί ἡ ἐλπίδα μας στόν Θεό θά μᾶς βοηθήσουν νά μήν ἀπογοητευόμεθα καί νά μήν χάνουμε τό θάρρος μας. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν θά πρέ­πει νά ἀκολουθοῦμε καί ὅλες τίς ὁδηγίες καί τίς συστάσεις τῶν εἰδι­κῶν, σχετι­κά μέ τά μέτρα ὑγιεινῆς καί καθα­ριότητος, ἀλλά καί μέ τήν προφύ­λαξη πού ἀπαιτεῖται γιά τούς ἡλι­κιωμένους καί τούς ἀσθε­νεῖς, πού θά πρέπει νά παραμέ­νουν στό σπί­τι, ὅπως καί ὅσοι ἐκ­δηλώσουν κά­ποια ἀπό τά συμπτώ­ματα τῆς ἀσθε­­νείας, προκειμένου νά μήν μεταδώσουν τυχόν τήν ἀσθέ­νεια στούς ἀδελφούς μας, ὅπως συστήνει καί στήν πρόσφατη ἐγκύκλιό της ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Θά πρέπει νά εἴμεθα πολύ προσε­κτικοί, ἀλλά χωρίς νά χάνουμε τήν ἐλπίδα μας καί τήν ἐμπιστο­σύ­νη μας στόν Θεό, καί νά προ­σευ­χό­μασθε, ὥστε ἡ ἀγάπη του νά μᾶς διατηρήσει σώους γιά νά διέλ­θου­με καί τό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγί­ας καί Μεγάλης Τεσσαρα­κο­στῆς ἐν ὑγείᾳ καί νά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτά­σουμε μέ χαρά καί τό Ἅγιο Πάσχα.