Αρχιερατική θ. Λειτουργία από τον Βεροίας Παντελεήμονα

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τόνισε:

«Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωρ­γοῖς ἐκείνοις;»

Μία ἐρώτηση θέτει στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός. Μία ἐρώτηση μέ τήν ὁποία κατα­κλείει τήν παραβολή πού ἀκού­σαμε καί τήν ὁποία ἀπευθύνει πρός ὅλους μας, γιατί μᾶς ἀφορᾶ ὅλους, καθώς ὁ Χριστός περι­γρά­φει τήν πορεία τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τή δημιουργία τους μέχρι καί τή μέλ­λουσα κρίση.

Οἱ ἄνθρωποι θελήσαμε νά ἀπο­μα­κρυνθοῦμε ἀπό τόν Δημιουργό καί Θεό μας. Ἐκεῖνος ὅμως δέν μᾶς κατέστρεψε, δέν μᾶς ἐξαφά­νισε, ὅπως θά μποροῦσε νά εἶχε κάνει, καθώς τόν εἴχαμε προσβά­λει μέ τήν παρακοή μας, ἀλλά μᾶς ἔδωσε ἄλλη μία εὐκαιρία. Μᾶς ἄφησε νά ζοῦμε καί νά καλλιερ­γοῦμε τόν ἀμπελώνα πού Ἐκεῖνος φύτευσε γιά χάρη μας. Μᾶς ἄφησε ἐλεύθερους νά διαχειρισθοῦμε τή ζωή καί τήν ἐλευθερία πού ὁ ἴδιος μᾶς χάρισε, γιά νά δεῖ τί μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε μόνοι μας, γιά νά δεῖ, ἄν θά καταλάβουμε τό σφάλ­μα μας καί θά μετανοήσουμε καί θά ἐπιστρέψουμε κοντά του.

Δέν ἀδιαφόρησε ὁ Θεός γιά τήν πορεία μας. Ἔστελνε ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν τούς ἀνθρώπους του γιά νά δοῦν τί κάνουμε καί νά μᾶς ὑπενθυμίσουν μέ τήν παρουσία τους ὅτι δέν εἴμεθα ἐμεῖς οἱ κύριοι τοῦ ἀμπελῶνος, εἴμεθα ἐργάτες, καί ὁ Θεός μᾶς τοποθέτησε γιά νά ἐργαζόμεθα στόν ἀμπελώνα του καί νά ἀπολαμβάνουμε συγχρό­νως τούς καρπούς του.

Καί ἐπειδή κάθε φορά συμπερι­φε­ρόμασταν μέ ἄσχημο τρόπο στούς ἀπεσταλμένους του, ἔστειλε στό τέλος καί τόν υἱό του, μέ τή σκέψη πώς ἴσως τόν ντραποῦμε καί συναισθανθοῦμε τί κάνουμε. Ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη πονηρία θανά­τωσε τόν υἱό τοῦ κυρίου τοῦ ἀμπε­λῶνος, γιατί οἱ ἄνθρωποι πίστευ­αν ὅτι ἔτσι θά μποροῦσουν νά οἰκειοποιηθοῦν τόν ἀμπελώνα.

Μέχρις ἐδῶ ἡ παραβολή περι­γρά­φει γεγονότα καί καταστάσεις πού συνέβησαν, ὅμως ὁ Χριστός ζητᾶ νά τοῦ ποῦν οἱ ἀκροατές του, καί ὅλοι μας, ποιά τιμωρία νομίζουν πρέπει νά ἐπιβάλει ὁ κύριος τοῦ ἀμπε­λῶ­νος στούς κακούς γεωρ­γούς, τί θά πρέπει νά κάνει δηλα­δή ὁ Θεός κατά τή μέλλουσα κρί­ση.

Ἡ ἀπάντηση πού δίνουν εἶναι αὐτή πού θά ἔδινε καί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς. Θά τούς τιμωροῦσε, λέ­γουν, μέ τρόπο ἀνάλογο μέ τή συμ­περιφορά τους. «Κακούς κα­κῶς ἀπολέσει αὐτούς».

Ὀρθή ἡ ἀπάντηση, ἀλλά ὅσοι τή δίδουν δέν λαμβάνουν ὑπόψη τους ὅτι ἡ παραβολή δέν ἀφορᾶ μόνο τόν Ἰσραηλιτικό λαό, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἦταν ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ, τόν ἐγκατέλειψε, ἀγνοώντας καί τούς προφῆτες καί τόν ἴδιο τόν Σωτήρα Χριστό, τόν ὁποῖο ἐσταύρωσαν. Ἀφορᾶ καί ὅλους ἐμᾶς, τόν καθέ­να μας προσωπικά.

Γεωργοί στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυ­ρίου, στήν Ἐκκλησία, εἴμεθα πρω­τίστως ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε χρέος καί καθῆκον νά ἐρ­γαζόμεθα μέ ζῆλο, μέ προθυμία, μέ αὐταπάρνηση, μέ ἀγάπη καί φόβο Θεοῦ, ἀλλά καί μέ συναίσθηση τῆς τιμῆς καί τῆς εὐθύνης πού μᾶς ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεός καί πού ἔχουμε ἀναλάβει ἐνώπιόν του.

Ὁ Θεός, παραβλέποντας τίς ἀδυ­ναμίες μας καί τά σφάλματά μας, μᾶς δίδει εὐκαιρίες γιά νά ἐπα­νορ­θώσουμε τά λάθη μας καί νά ἐρ­γασθοῦμε μέ συνέπεια στόν ἀμπε­λώνα τοῦ Κυρίου, ἀποδίδοντας σέ Ἐκεῖνον ὅ,τι τοῦ ἀνήκει καί ὄχι οἰκειοποιούμενοι καί σφετερι­ζό­με­νοι ὅσα δέν ἀνήκουν ἀνήκουν σέ ἐμᾶς, ἀλλά στόν Θεό καί στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά μήν βρεθοῦμε καί ἐμεῖς στήν κατηγορία τῶν κακῶν γεωργῶν, γιά τούς ὁποίους οἱ ἴδιοι οἱ ἀκροατές τοῦ Κυρίου μας προεῖπαν ποιά θά εἶναι ἡ τι­μω­ρία τους, «κακούς κακῶς ἀπο­λέσει αὐτούς».

Ὅμως ἐάν ἡ εὐθύνη τῶν κληρι­κῶν εἶναι μεγάλη, δέν εἶναι ἄμοι­ροι εὐθύνης καί οἱ πιστοί, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί κάθε πιστός ἀποτελεῖ κλῆμα τῆς θείας ἀμπέ­λου καί ὀφείλει νά ἐργάζεται γιά νά τό διατηρεῖ ἑνωμένο μέ τήν ἄμπελο, πού εἶναι ὁ Χριστός, καί ὑγιές, ὥστε νά παράγει καρπούς, ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ Θεός, προκει­μένου νά μήν βρεθοῦμε ἀναπολό­γητοι καί κατακριθοῦμε κατά τήν ἡμέρα τῆς μελλούσης κρίσεως.

Αὐτήν τήν εὐθύνη συνειδητο­ποίησε καί ὁ τιμώμενος ἅγιος πο­λιοῦχος τῆς Χαλάστρας, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης, καί ὄχι μόνο καλλιέργησε τά χαρίσματα πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός καί ἀγωνί­σθηκε νά ζήσει στή ζωή του σύμ­φω­να μέ τό θέλημα καί τίς ἐντο­λές τοῦ Θεοῦ, ἀποκτώντας μέ τή χάρη του ἀρετές, ἀλλά καί δέν δί­στα­σε, ὅταν τόν κατηγόρησαν δόλια οἱ ἀλλόθρησκοι ὅτι ἀρνή­θηκε τόν Χριστό καί ἀσπάσθηκε τή μουσουλμανική θρησκεία, νά ὁμο­λογήσει θαρραλέα καί δημόσια τήν πίστη του στόν Χριστό, γνωρί­ζο­ντας ὅτι συνέπεια αὐτῆς τῆς ὁμολογίας του θά ἦταν τό μαρτύ­ριο. Τό ὑπέμεινε ὅμως καί αὐτό μέ γενναιότητα, παραδίδοντας τήν ἁγνή ψυχή του στόν Κύριό μας, κρεμασμένος στήν ἀγχόνη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἐάν ὁ συμπολίτης μας ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης προσέ­φερε μέ τή ζωή του, μέ τήν ὁμο­λογία του καί μέ τό μαρτύριό του σέ μία ἐποχή δύσκολη πλούσιους πνευματικούς καρπούς στόν Θεό, τό παράδειγμά του ἄς ἀποτελεῖ καί γιά μᾶς πού τόν τιμοῦμε διαρ­κές πρότυπο, ὥστε νά ἀγωνι­ζόμε­θα γιά νά εὐαρεστοῦμε τόν Θεό προσφέροντάς τους τούς καρ­πούς τῆς ὑπακοῆς, τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης μας, γιά νά ἀπο­φύ­γουμε τήν κατάκριση τῶν γεωρ­γῶν τῆς σημερινῆς παραβολῆς καί νά ἀξιω­­θοῦμε τοῦ μισθοῦ τῶν πι­στῶν δούλων του, τόν ὁποῖο ἀπο­λαμβά­νει καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος στόν οὐρανό πρεσβεύοντας ὑπέρ ἡμῶν.