Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην Ξεχασμένη από τον Βεροίας Παντελεήμονα

Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομέ­νως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καί θερί­σει».

Τήν περασμένη Κυριακή ἀκούσα­με στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τήν παραβολή τοῦ Σπορέως. Ἀκούσαμε τόν Χριστό νά μιλᾶ γιά τόν σπόρο τοῦ θείου λόγου, πού ἔσπειρε ὁ ἴδιος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ τό κήρυγμά του καί τόν ὁποῖο συ­νεχίζει νά σπέρνει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τό ἔργο της, προκειμένου νά φυτρώσει καί νά βλαστήσει καί νά δώσει πλουσίους καρπούς, ἔργα δηλαδή ἀγάπης καί ἀρετῆς, πρός σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία αὐτοί πού σπέρ­νουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει σπορέας τοῦ θείου σπόρου πρωτίστως στή δική του ψυχή. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μᾶς εἶναι ἄγνωστος, δέν μᾶς εἶναι ξένος, δέν εἶναι δυσεύρετος. Ὅλοι ἔχουμε πρόσβαση στόν θεῖο σπόρο, στόν λόγο, δηλαδή, τοῦ Θεοῦ, καί ὅλοι ἔχουμε εὐθύνη γιά τή σπορά του στή δική μας ψυχή.

Ὁ Χριστός δέν τόν σπέρνει ἐκβιαστικά στήν ψυχή μας οὔτε πιέζει κανέναν νά τόν δεχθεῖ. Ἀφή­νει μάλιστα σέ ἐμᾶς τήν εὐχέ­ρεια νά τόν ἀξιοποιήσουμε, δίδο­ντας του τή δυνατότητα νά βλα­στήσει καί νά ἀναπτυχθεῖ, ἐφόσον ἐμεῖς προετοιμάσουμε στήν ψυχή μας τό γόνιμο ἔδαφος πού θά τόν δεχθεῖ, μαλακώνοντας τή σκληρό­τητα πού δημιουργοῦν τά πάθη καί οἱ κακίες μας καί ἀπομακρύνοντας τά ἀγκάθια καί τά ποικίλα παράσιτα πού τόν συμπνίγουν καί δέν τόν ἀφήνουν νά αὐξηθεῖ καί νά δώσει τόν ἀπαιτούμενο καρπό.

Τή συμβολή τοῦ κάθε ἀνθρώπου στήν καλλιέργεια καί καρποφορία τοῦ θείου σπόρου τόνισε ὅμως καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἐπισημαίνοντας συγ­χρό­νως καί ἕναν βασικό παρά­γο­ντα γιά τήν πνευματική καρπο­φο­ρία. Τί μᾶς εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος;

«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδο­μέ­νως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καί θερί­σει».

Ἐκεῖνος, λέγει ὁ ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος σπέρνει στό χωράφι του τόν σπόρο μέ φειδώ, μέ τσιγκουνιά, ὅποιος σπέρνει δηλαδή λιγοστό σπόρο, αὐτός θά θερίσει καί λίγους καρπούς. Ἀντίθετα αὐτός πού σπέρ­νει ἁπλόχερα, αὐτός θά θερί­σει πλουσίους καρπούς, διότι στή σπορά του θά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τόν «ἱλαρόν δότη», αὐτόν πού προσφέρει μέ διά­θεση καί ἀγάπη.

Τί σημαίνουν ὅμως γιά μᾶς οἱ λό­γοι αὐτοί τοῦ ἀποστόλου Παύλου;

Σημαίνουν ὅτι ἀνάλογα μέ τήν προσπάθεια πού καταβάλει ὁ καθέ­νας μας γιά τήν πνευματική καλ­λιέρ­γεια τῆς ψυχῆς του, θά εἶναι καί τά ἀποτελέσματα. Ὅποιος ἀρ­κεῖται στήν ἐλάχιστη προσπάθεια, ὅποιος δέν ἀνοίγει τήν ψυχή του γιά νά δεχθεῖ ἄφθονο τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι δέν χρειάζεται νά πηγαίνει π.χ. καί κάθε Κυριακή στήν ἐκκλησία ἤ νά προ­σεύ­χεται καθημερινά ἤ νά μελετᾶ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἤ νά ἀκούει μία πνευματική ὁμιλία ἤ ἕνα κήρυγμα, γιατί ἔχει ἄλλες δουλειές καί ἄλ­λες ὑποχρεώσεις, καί δέν ἔχει πολύ χρόνο νά διαθέσει γιά τήν ψυχή του, αὐτός ἄς μήν ἀπορεῖ, γιατί δέν προοδεύει πνευματικά. Ἄς μήν ἀπο­ρεῖ, γιατί δέν βλέπει στήν ψυχή του τούς πνευματικούς καρπούς, δέν βλέπει τίς ἀρετές τίς ὁποῖες ἐπιδιώκει καί τή χαρά τήν ὁποία προσφέρει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀντίθετα, ὅποιος σπείρει «ἐπ᾽ εὐ­λο­γίαις», δηλαδή ὄχι μόνο δέχεται μέ χαρά στή ψυχή του τόν θεῖο σπό­ρο, ἀλλά καί φροντίζει νά δέχεται ὅσο τό δυνατόν περισσό­τερο καί νά τόν περιποιεῖται μέ τόν πνευματικό του ἀγώνα, μέ τήν προ­σευ­χή, μέ τή μελέτη, μέ τή μυστηριακή ζωή, μέ τά καλά ἔργα, αὐτός θά ἔχει καί τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ψυχή καί στή ζωή του καί θά βλέπει τήν προσπάθειά του νά τελεσφορεῖ.

Αὐτό ἔκανε καί ὁ προστάτης τῆς ἐνορίας σας, ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς καί μυροβλύτης Δημήτριος, τοῦ ὁποίου τή μνήμη θά ἑορτάσουμε καί θά πανηγυρίσουμε μεθαύριο.

Τί ἔκανε ὁ ἅγιος Δημήτριος; Ἔσπειρε τόν σπόρο τοῦ θείου λό­γου ἄφθονο ὄχι μόνο στήν ψυχή του, ἀλλά καί στίς ψυχές τῶν νεαρῶν Θεσσαλονικέων, τούς ὁποί­ους συγκέντρωνε στίς ὑπόγει­ες στοές τῆς Καταφυγῆς στή Θεσ­σα­λονίκη, καθώς τότε ἡ χριστι­α­νική πίστη καί διδασκαλία ἀπαγο­ρευόταν ἀπό τούς νόμους τῆς ρω­μαϊ­κῆς αὐτοκρατορίας, χωρίς νά φοβᾶται καί χωρίς νά ὑπολογίζει τόν κίνδυνο τόν ὁποῖο διέτρεχε.

Καί δέν ἔσπειρε ὁ ἅγιος Δημήτριος μόνο τόν σπόρο τῆς πίστεως, ἀλλά ἔγινε καί ὁ ἴδιος σπόρος, προσφέ­ροντας τόν ἑαυτό του θυσία γιά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία εἶχε καθο­δη­γήσει καί πολλούς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν ἅγιο μάρτυρα Νέ­στο­ρα καί τόν ἅγιο Λοῦπο καί τίς ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καί Χιονία, πού ἦταν ὅλοι αὐτοί μαθητές του, νέα παιδιά τότε στή Θεσσαλονίκη.

Δέν δειλίασε ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐνώπιον τοῦ μαρτυρίου, δέν σκέ­φθηκε τή ζωή του, δέν ὑπολόγισε τό ἀξίωμά του καί τίς τιμές τοῦ κό­σμου καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθε­τα, προσέφερε τόν ἑαυτό του μέ χαρά στόν Χριστό, καί μέ τό μαρτύριό του ἔγινε σπόρος, πού τοῦ χάρισε τήν αἰώνιο ζωή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά χάρισε μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἀμέτρη­τες δωρεές καί εὐεργεσίες καί στή Θεσσαλονίκη καί σέ ὅσους προσ­φεύ­γουν σ᾽ αὐτόν καί ἐπικαλοῦ­νται τή βοήθειά του, καί ἰδιαίτερα ἐδῶ σέ σᾶς, πού τόν ἔχετε προστάτη στήν ἐνορία σας.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου μεγα­λομάρτυρος Δημητρίου καί ἄς ἔχου­­με ἀνοικτή τήν ψυχή στόν θεῖο σπόρο, ἀλλά καί ἄς εἴμεθα πρόθυμοι νά προσφέρουμε στόν Θεό μέ χαρά ὅ,τι ἔχουμε καί ὅ,τι μποροῦμε. Καί Ἐκεῖνος θά μᾶς χαρίζει τήν εὐλογία καί τή χάρη του γιά νά ἀπολαμβάνουμε καί ἐμεῖς πλουσίους τούς καρπούς τῆς προσπαθείας μας καί νά ἀπο­λαύ­σουμε τελικά αὐτό πού εἶναι καί τό ζητούμενο, νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνιο ζωή μαζί μέ τόν μεγαλομάρτυρα ἅγιο Δη­μήτριο καί μέ ὅλους τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἔγιναν σπορεῖς τοῦ θείου λόγου ἀλλά ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι σπόροι, γιά νά βλαστήσει καί νά καρποφορήσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.