Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ι. Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Βεροίας

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Βεροίας χειροθέτησε σε Αναγνώστη τον κ. Απόστολο Τσιάμη.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδο­μέ­­­νως καί θερίσει».

Μία αὐτονόητη προειδοποίηση ἀπευθύνει στό σημερινό ἀπο­στο­λι­κό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Κο­ρίν­θου. Αὐτός πού σπέρνει μέ φειδώ, αὐτός πού δέν σπέρνει ἄφθονο τόν σπόρο, εἶναι βέβαιο ὅτι δέν θά ἀπο­κομίσει πολλούς καρπούς ἀπό αὐ­τήν τή σπορά, ἀλλά ἡ συγκο­μι­δή του θά εἶναι περιορισμένη, ὅπως καί ἡ σπορά του.

Ἡ προειδοποίηση αὐτή εἶναι ἀ­σφα­­λῶς ἀδιαμ­φι­σβή­τητη, ὅμως ὁ σκοπός τοῦ ἀποστόλου Παύλου δέν ἦταν νά προειδοποιήσει τούς Κο­­ρινθίους γιά θέματα πού γνώ­ρι­ζαν καλύτερα ἀπό τόν ἴδιο, ἀλλά νά τά χρησιμοποιήσει ὡς μέσο γιά νά τούς διδάξει τίς πνευματικές ἀλήθειες πού ἤθελε.

Ἔτσι μέ τήν προειδοποίηση ὅτι ἡ πο­σό­τητα τῶν καρπῶν πού μα­ζεύει κανείς εἶναι ἀνάλογη τῆς σπο­ρᾶς του, ἐπιδιώκει νά διδάξει τούς Κορινθίους ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς ὅτι ἡ πνευματική συγκομιδή εἶναι ἀνάλογη τῆς πνευματικῆς σπορᾶς, εἶναι ἀνάλογη τῆς διαθέ­σεως καί τῆς προσπαθείας μας. Ἐάν θέλουμε δηλαδή νά ἔχουμε καρπούς πνευματικούς, τότε θά πρέ­πει νά καταβάλλουμε καί τήν ἀνάλογη προσπάθεια, θά πρέπει νά ἔχουμε τήν ψυχή μας ἀνοικτή καί νά προσφέρουμε μέ προθυμία καί ἀγάπη τόν κόπο μας, τόν χρό­νο μας, τόν ἀγώνα μας, τά ἔρ­γα μας, καί ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται καί μποροῦμε νά προσφέρουμε γιά νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό μας, πού εἶναι νά ἀποκτήσουμε καρπούς πνευ­ματικούς.

Ὅποιος ἀντί νά ἀγωνίζεται μέ ζῆ­λο καί διάθεση καί χωρίς νά ὑπο­­λογίζει τόν κόπο καί τή θυσία πού ἀπαιτεῖται γιά τόν πνευμα­τι­κό ἀγώνα καί τήν ἄσκηση τῶν ἀρε­­τῶν, κάθεται καί ὑπολογίζει πό­σο θά κουρασθεῖ, τί θά στερηθεῖ, πόσο θά τοῦ κοστίσει, ἤ τί ἄλλες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει ὁ ἀγώνας του στή προσωπική, τήν ἐπαγ­γελ­ματική ἤ τήν κοινωνική του ζωή, αὐτός δέν μπορεῖ νά περιμένει πλούσιους πνευματικούς καρπούς.

Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, δέν μᾶς ἀναγκάζει νά ἀποδυθοῦμε στόν πνευματικό ἀγώνα καί στήν καλ­λιέργεια τῶν ἀρετῶν ὑποχρεω­τι­κά. Θέλει ὅμως, ὅταν ἀποφασί­ζου­με νά τόν ἀκολουθήσουμε, ὅταν ἀποφασίζουμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές του νά μήν τό κάνουμε στενό­καρ­δα, ἀλλά νά τό κάνουμε μέ ὅλη μας τή θέληση καί τή διάθεση, γιατί ὅπως λέει ὁ σοφός Σολο­μῶν καί ἐπανέλαβε σήμερα καί ὁ ἀπό­στολος Παῦλος, «ἱλαρόν δότην ἀγα­πᾶ ὁ Θεός». Ὁ Θεός, λέει, ἀγα­πᾶ αὐτόν πού προσφέρει μέ χαρά εἴτε στόν ἴδιο τόν Θεό εἴτε στούς ἀδελφούς του, καί σέ αὐτόν προσ­φέ­ρει καί τήν εὐλογία του, ὥστε ἡ προσφορά του νά πολλα­πλα­σιά­ζε­ται καί νά δίνει καρπόν ἑκατο­ντα­πλασίονα.

Ἄς τό προσέξουμε αὐτό τό ση­μεῖο, ἀδελφοί μου. Ὁ Θεός δέν θέ­λει νά τοῦ προσφέρουμε πολλά, θέ­­λει νά τοῦ προσφέρει ὅ,τι μπο­ρεῖ ὁ καθένας μας, ἀλλά νά τό προσ­φέρει μέ ὅλη του τήν καρδιά, νά τό προσφέρει μέ καλή διάθεση καί μέ χαρά.

Ἄν προσφέρουμε πολ­λά, ἄν ἀγω­νι­ζόμαστε πολύ, ἄν κάνουμε ἀκό­μη καί μεγάλες προ­σπάθειες καί με­γάλες θυσίες στήν πνευμα­τι­κή μας ζωή, ἀλλά τίς κά­νουμε χω­ρίς διάθεση, τίς κά­νουμε γκρι­νιάζο­ντας, γογγύζο­ντας, δια­μαρ­τυ­­ρό­με­νοι, ἤ ἀκόμη τίς κά­νουμε ἀπό κά­ποια ἀνάγκη ἤ ἀπό ὑπο­χρέ­ωση, τό­τε ἡ προσπάθειά μας καί ἡ προσφορά μας δέν ἔχει τό ἐπι­θυ­μητό ἀποτέλεσμα. Μπορεῖ νά δώ­σει καρπούς, ἀλλά δέν θά δώσει τούς καρπούς πού θά θέλαμε καί θά περιμέναμε, γιατί δέν θά ἔχει τήν εὐλογία πού δίδει ὁ Θεός σέ ὅσους ἀγωνίζονται καί προσφέ­ρουν μέ ὅλη τή ψυχή τους στόν πνευ­ματικό ἀγώνα.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄν δέν βλέ­­πουμε στή ζωή μας τούς πνευ­ματικούς καρπούς πού θά θέλαμε, ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, ἄς ἐξετάσουμε τή διάθεση μέ τήν ὁ­ποία ἀγωνιζόμαστε, τήν ἀγάπη τήν ὁποία βάζουμε στήν προσπά­θειά μας. Ἄς ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας μήπως ὅ,τι κάνουμε δέν τό κάνουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά. Μήπως τό κάνουμε ἀπό ὑπολογι­σμό ἤ γιά νά φανοῦμε στούς ἀν­θρώπους καλοί καί εὐσεβεῖς. Μή­πως δέν τό κάνουμε ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό. Μήπως σπέρνουμε καί ἐμεῖς, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «φειδομένως», καί γι᾽ αὐ­τό θερίζουμε καί «φειδομένως», στε­ρούμενοι ἔτσι τή χάρη καί τήν εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ, χωρίς τήν ὁποία καμία προσπάθειά μας δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει, ὅπως κα­νέ­να φυ­τό δέν μπορεῖ νά προο­δεύ­σει καί νά δώσει καρπούς χω­ρίς τήν εὐερ­γετική ἐπενέργεια τοῦ ἥλιου.

Ἄς ἐξετάσουμε, λοιπόν, καί ἄς ἐλέγξουμε τόν ἑαυ­τό μας, καί ἐάν δέν τό κάναμε μέχρι σήμερα, ἄς προσπαθήσουμε στό ἑξῆς νά σπεί­ρουμε καί ἐμεῖς «ἐν εὐλο­γίαις», ἄς ἀγωνιζόμαστε μέ χαρά καί διά­θεση, ὥστε μέ τή βοήθεια καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά θερίζουμε πλού­σιους τούς καρπούς τοῦ πνευμα­τι­κοῦ μας ἀγῶνος, προσφέροντας συγχρόνως μέ αὐτούς καί τήν εὐ­χα­ριστία μας στόν Θεό.