Αρχιερατικό Συλλείτουργο ενώπιον των Ιερών Κειμηλίων του Πόντου στην Έδεσσα
Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου το πρωί στον Ιερό Μητροπολιτικό και Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σκέπης Εδέσσης, τελέστηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο ενώπιον των Ιερών Κειμηλίων του Πόντου, των Ιερών Εικόνων της Παναγίας Σουμελά και των Αγίων Ιωάννου του Βαζελώνος και Γεωργίου του Περιστερεώτα.
Χοροστάτησε στον Όρθρο, προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων συλλειτουργούντος του οικείου Ιεράρχου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ
«Ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ᾽ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾽οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἀπολλύμενοι».
Μιά σειρά ἀντιθέσεων μᾶς παρουσίασε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μία σειρά ἀντιθέσεων, οἱ ὁποῖες δέν ἀποτελοῦν γιά τόν μεγάλο ἀπόστολο ἕνα ρητορικό σχῆμα μέ τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖ νά ἐντυπωσιάσει τό ἐκλεπτυσμένο αἴσθημα τῶν Κορινθίων, ἀλλά τό προσωπικό του βίωμα, τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς του.
Καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀποδείξεων γι᾽ αὐτό ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Ὅποιος παρακολουθήσει τίς πορεῖες καί τίς ταλαιπωρίες του μέσα ἀπό τήν ἀφήγηση τοῦ συνεκδήμου του εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅποιος τόν ἀκούσει νά ἀποκαλύπτει ὅσα ὑπέμεινε «χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου» του ἀλλά καί χάριν τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, μπορεῖ νά ἐπιβεβαιώσει τήν ἀλήθεια τῶν ἀντιθέσεων, ὅσο καί ἄν εἶναι δύσκολο νά τήν κατανοήσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Διότι εἶναι ὄντως δύσκολο γιά τόν φυσικό ἄνθρωπο νά θλίβεται, ἀλλά νά μήν στενοχωρεῖται· νά βρίσκεται σέ δυσκολία καί στενότητα καί ὅμως νά μήν αἰσθάνεται ὅτι εἶναι σέ ἀδιέξοδο· νά διώκεται, ἀλλά νά μήν νιώθει πώς εἶναι μόνος του καί ἐγκαταλελειμμένος ἀπό τούς ἄλλους· νά εἶναι καταβεβλημένος καί χωρίς δυνάμεις καί ὅμως νά μήν χάνεται.
Καί ὅμως ὅλα αὐτά τά παράδοξα γιά τήν ἀνθρώπινη λογική εἶναι ἐφικτά γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος καί ἄλλοτε εἶχε διακηρύξει ὅτι «πάντα ἰσχύει ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι» αὐτόν «Χριστῷ».
Εἶναι ἐφικτά, διότι, ὅπως ὁμολογεῖ σήμερα καί ὁ ἴδιος, «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες». Ζεῖ καθημερινά ἔχοντας τήν νέκρωση τοῦ Ἰησοῦ μέσα στό σῶμα του, μᾶς λέγει.
Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Σημαίνει ὅτι μέ τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή του στόν Χριστό συσταυρώνεται καί συνθάπτεται μαζί του. Πῶς συμβαίνει αὐτό; Συμβαίνει, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὁ πιστός, νεκρώνει μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες του, γιά τά ὁποῖα σταυρώθηκε καί ἀπέθανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γίνεται, δηλαδή, νεκρός γιά τόν κόσμο, πού ἐκπροσωπεῖ τό κακό καί τήν ἁμαρτία, ὄχι παθητικά, ὄχι ἀπό ἀδιαφορία, ἀλλά μέ τόν πνευματικό του ἀγώνα καί μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται νεκρός γιά τήν ἁμαρτία, τά πάθη καί τίς κακίες ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε γιά νά νικήσει τήν ἁμαρτία καί νά μᾶς λυτρώσει ἀπό αὐτή. Γίνεται νεκρός, ἀλλά ὄχι χωρίς ἐλπίδα. Γίνεται νεκρός μέ τήν ἐλπίδα καί τήν προοπτική τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί τῆς ἀναστάσεως τήν ὁποία αὐτή χαρίζει, «ἵνα ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ», ὅπως λέγει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος.
Ἔτσι, ὅποια συνέπεια τῆς ἁμαρτίας καί ἄν ἀντιμετωπίσει στή ζωή του, διότι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας καί τῆς κακίας τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου εἶναι καί οἱ θλίψεις καί οἱ δυσκολίες καί οἱ διωγμοί καί τά μαρτύρια ἀκόμη, τά ὁποῖα καλεῖται νά ὑπομείνει ὁ ἄνθρωπος, ὁ πιστός τά ὑπομένει μέ τή δύναμη καί τήν ἐλπίδα πού ἐκπηγάζει ἀπό τή νέκρωση τοῦ Χριστοῦ, μέ τή δύναμη καί τήν ἐλπίδα πού χαρίζει ἡ προοπτική τῆς ζωῆς του.
Δέν τά ἀντιμετωπίζει μέ ἀπάθεια καί ἀδιαφορία, διότι τότε ἁπλῶς θά τά ὑπέμενε, ἀλλά δέν θά εἶχε τή δύναμη νά συνεχίζει τήν προσπάθειά του. Τά ἀντιμετωπίζει μέ τή βεβαιότητα ὅτι «οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς».
Αὐτή ἡ στάση καί αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση δέν εἶναι προνόμιο καί δυνατότητα μόνο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, εἶναι προνόμιο καί δυνατότητα τοῦ κάθε πιστοῦ, πού ἀγωνίζεται πνευματικά γιά νά φέρει «τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ».
Αὐτό συνέβη καί μέ τούς πατέρες μας, αὐτό συνέβη μέ τόν Ποντιακό Ἑλληνισμό, πού παρά τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς καί τίς ταλαιπωρίες καί τά μαρτύρια καί τόν ξερριζωμό πού ὑπέστησαν, ἄντεξαν, κρατήθηκαν ὄρθιοι, κράτησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί τήν εὐλάβειά τους στήν Παναγία Μητέρα του καί στούς ἁγίους τῆς πίστεώς μας.
Γιατί ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ ὅτι θά μποροῦσαν μετά ἀπό μία φρικτή γενοκτονία νά ὀρθοποδήσουν καί πάλι; Ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ ὅτι ἄν καί ἔφθασαν ἐδῶ διωγμένοι καί κατατρεγμένοι καί καταβεβλημένοι, δέν χάθηκαν, ἀλλά δημιούργησαν μία νέα ζωή, στηριγμένη στήν ἴδια πίστη, στήν πίστη στόν Χριστό καί τήν εὐλάβεια τῶν πατέρων τους. Γι᾽αὐτό καί πύργωσαν ἱερά κατοικητήρια, ναούς καί μοναστήρια, ἀφιερωμένα σέ ἐκείνους ἀπό τούς ὁποίους μετά τόν Χριστό ἄντλησαν τή δύναμη γιά νά ὑπομένουν ὅλα τά δεινά: στήν Παναγία τῆς Σουμελᾶ, στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο τοῦ Βαζελῶνος, στόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τοῦ Περιστερεῶτα καί στόν ἅγιο Θεόδωρο Γαβρᾶ.
Καί ἀποτελοῦν ὅλοι μαζί, μέ πρώτη τήν Κυρία τοῦ Πόντου, τήν Παναγία τή Σουμελᾶ, τῆς ὁποίας ἡ ἱστορική καί θαυματουργή ἱερά εἰκόνα μαζί μέ αὐτές τῶν ἄλλων ἁγίων τοῦ Πόντου, τή δύναμη καί τήν ἀπαντοχή τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ μέχρι σήμερα. Βρίσκονται ἐδῶ, στόν ἱερό Μητροπολιτικό ναό τῆς Ἐδέσσης, ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας Σκέπης, ἀπό προχθές, κατόπιν παρακλήσεως καί προσκλήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας καί προσφιλοῦς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κυρίου Ἰωήλ, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 50 ἐτῶν ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Συλλόγου Ποντίου Ἐδέσσης «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Γαβρᾶς», ἀλλά καί 100 ἐτῶν ἀπό τή Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιά νά προσφέρουν σέ ὅλους τούς Ποντίους ἀλλά καί σέ ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές καί λάτρεις τους τήν εὐλογία καί τή χάρη του, ὥστε μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ νά συνεχίσουμε καί ἐμεῖς, ἀντιστεκόμενοι στήν ἁμαρτία καί τό κακό καί «φέροντες», κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν» νά βαδίζουμε στή ζωή μας «θλιβόμενοι ἀλλ᾽ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾽οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἀπολλύμενοι», ὥστε νά φανερωθεῖ καί στό δικό μας σῶμα ἀλλά καί στό σῶμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ «ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ».
Ἐκφράζοντας καί πάλι τίς ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστίες μας πρός τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη σας κύριο Ἰωήλ γιά τήν πρόσκληση καί τή φιλοξενία, εὐχόμεθα ἡ χάρη τῶν ἱερῶν σεβασμάτων καί ἰδιαιτέρως τῆς σεπτῆς καί θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας Σουμελᾶ νά σκέπει ὅλους μας καί ἰδιαιτέρως τόν Ποντιακό Ἑλληνισμό. Νά σκέπει τήν πατρίδα μας καί ἰδιαιτέρως τή Μακεδονία μας. Ἀμήν.
