Αρχιερατικός Εσπερινός Προφήτου Ηλιού στο Ξηρολίβαδο

O Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αὐτός ὑπάρχει ἑστιάτωρ νῦν, ἀφθόνως ἡμῖν παρεχόμενος ἀνε­κλά­λητον χάριν».

Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τή μνή­μη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου. Ἑορτάζει μία ἀπό τίς σημαντικό­τε­ρες μορφές τῆς Παλαιᾶς Διαθή­κης καί ἕναν ἀπό τούς μεγαλυτέρους προ­φῆ­τες, τόν ὁποῖον ὅμως βλέπουμε νά ἐμ­φανίζεται καί στήν Καινή Διαθή­κη, καθώς παρίσταται μαζί μέ τόν ἄλ­λο μεγάλο προφήτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν προφήτη Μωϋσῆ, κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας στό ὄρος Θαβώρ.

Καί παρότι δέν ὑπάρχει κανένα βιβλίο στήν Παλαιά Διαθήκη γραμ­μένο ἀπό τόν ἴδιο, ὅπως συμβαίνει μέ τούς ἄλ­λους προφῆτες, γνωρί­ζου­με τή ζωή καί τή δράση του, ἡ ὁποία περιγράφεται στό τρί­το βι­βλίο τῶν Βασιλειῶν, ἀπό τό ὁποῖο προήρχοντο καί τά ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπε­­ρινοῦ πού ἀκούσαμε πρό ὀλί­γου, καθώς καί τήν ἀπό­λυτη ὑπα­κοή του στόν Θεό, ἀλλά καί τή μέριμνα τοῦ Θεοῦ γιά τόν προφήτη του. Γιατί τί εἶναι προφήτης; Εἶναι αὐτός πού ἔχει κατα­στή­σει τόν ἑαυτό του ὄργανο τοῦ Θεοῦ, γιά νά διερμηνεύει δι᾽ αὐτοῦ ὁ Θεός τόν λόγο καί τό θέλημά του στούς ἀνθρώπους. Ἄρα εἶναι αὐτός πού πρῶτος ἀπό ὅλους ἐφαρμόζει στή ζωή του ἀπόλυτα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί κάνει τέλεια ὑπακοή σέ ὅ,τι τοῦ ζητήσει ὁ Θεός, χωρίς νά ὑπολογίσει οὔτε τόν κόπο, οὔτε τίς συνέπειες οὔτε ἀκόμη τήν ἀβε­βαιό­τητα πού τοῦ δημιουργεῖ τό ἄγνωστο.

Μέσα σ᾽ αὐτή τήν τέλεια ὑπακοή τοῦ Θεοῦ ἔζησε καί ὁ προ­φή­της Ἠλίας, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἑορ­τάζουμε. Γι᾽ αὐτό καί ὄχι μόνο ἀνε­δείχθη ὄργανο τοῦ Θεοῦ στή γῆ καί προφήτης του, ἀλλά καί βίωσε μέ θαυμαστό τρόπο τή μέριμνα τοῦ Θεοῦ στή ζωή του, καθώς ὁ Θεός, ὅπως ἀκούσαμε καί ὅπως γνω­ρί­ζουμε, τόν διέτρεφε, ὅταν κρυβόταν κατ᾽ ἐντολή του στόν χείμαρρο Χορ­­ράθ στέλνο­ντάς του μέ ἕνα κο­ράκι κάθε πρωί ἄρτο καί κάθε ἑσπέρας κρέας.

Αὐτό τό ἐντυπωσιακό θαῦμα ἀπο­τελεῖ ἕνα μόνο δεῖγμα τῆς μεγάλης χάριτος πού ἔλαβε ὁ προφήτης Ἠλίας ἀπό τόν Θεό, χάρη τήν ὁποία δέν ἔλαβε μόνο γιά τόν ἑαυ­τό του ἀλλά καί γιά νά τήν προσ­φέρει στούς ἀνθρώπους πού τόν εὐλαβοῦνται, πού τόν τιμοῦν καί ἐπικαλοῦνται τή βοήθειά του καί τή μεσιτεία του στόν Θεό γιά τή ζωή τους.

«Αὐτός ὑπάρχει ἑστιά­τωρ νῦν, ἀφθόνως ἡμῖν παρεχό­με­νος ἀνε­κλά­λητον χάριν», ἀκούσαμε νά ψάλλει προηγουμένως ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος γιά τόν προφή­τη Ἠλία. Αὐτός εἶναι, λέει, τώρα ὁ ἑστιάτωρ πού μᾶς προσφέρει ἄφθο­νη τήν ἀνεκλάλητη χάρη τοῦ Θεοῦ. Τήν προσφέρει σέ ὅσους θέλουν νά τήν λάβουν. Τήν προσφέρει σέ ὅσους ἐκτιμοῦν τήν ἀξία της καί τή σημασία της στή ζωή τους. Γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές ἡ ἀναζήτηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἀπορροφᾶ ὁλοκληρωτικά τή φρο­ντίδα καί τό ἐν­διαφέρον μας. Ζη­τοῦμε καί ἐπι­διώ­κουμε νά βροῦμε καί νά ἀπο­λαύσουμε τά ἐδέσματα πού μᾶς προσφέρουν οἱ κοσμικοί ἑστιάτο­ρες, ἐδέσματα πού τρέφουν τό σῶμα καί ἱκανοποιοῦν τίς αἰσθή­σεις μας. Ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι «οὐκ ἐπ᾽ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄν­θρωπος», ὅτι δηλαδή δέν ἔχει ἀνά­γκη μόνο τό σῶμα μας ἀπό τροφή καί ἀπό τήν εὐχαρίστηση πού αὐτή μᾶς προσφέρει, ἀλλά ἔχει ἀνάγκη καί ἡ ψυχή μας.

Καί τροφή τῆς ψυ­χῆς εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτή πού ἐπιδρᾶ καθοριστικά στή ζωή μας, γιατί μᾶς καθοδηγεῖ καί μᾶς ἐνισχύει γιά νά κάνουμε αὐτά πού ἐπιθυμοῦμε, γιά νά κάνουμε αὐτά πού εἶναι χρή­σι­μα καί ὠφέ­λιμα γιά τή ζωή μας, ἀλλά καί αὐτά τά ὁποῖα θά μᾶς βοηθήσουν νά προοδεύσουμε πνευ­ματικά καί νά πλησιάσουμε πρός τόν Θεό. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή του, ὅταν ἀκολουθεῖ τό θέλημά του, τότε ὁ Θεός δέν τοῦ στερεῖ οὔτε τά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά τοῦ δίδει ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιά τή χοϊκή ὑπό­στασή του. Τότε νιώθει μία ἐσω­τε­ρική πληρότητα καί δέν αἰσθάνε­ται νά τοῦ λείπει τίποτε, ἐφόσον ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καλύπτει ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες του.

Γι᾽ αὐτό, ἄς λάβουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς προσφέρει ὁ προ­φή­της Ἠλίας, καί ἄς φροντίσουμε νά τή διατηρήσουμε, ἀκολουθώ­ντας στή ζωή μας, ὅπως καί ἐκεῖ­νος, τόν λόγο καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ἄς τήν ἀξιοποιήσουμε γιά νά προ­ο­δεύσουμε στήν ἐν Χριστῷ ζωή, γιά νά προσεγγίσουμε περισσότερο τόν Χριστό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί του. Ἄς τήν ἀξιοποιήσουμε μεριμνώ­ντας περισ­σό­τε­ρο γιά τήν ψυχή μας καί ἀνα­θέ­τοντας σέ Ἐκεῖνον μέ ἐμπι­στο­σύνη «ἑαυτούς καί ἀλλή­λους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν». Καί νά εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκα­ταλείψει ποτέ, ἀλλά θά μᾶς χαρίζει πάντοτε ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, ὅ,τι εἶναι γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας.