Συλλειτούργησαν ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος και ο Επίσκοπος Ωρεών κ. Φιλόθεος, Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ο π. Εμμανουήλ στον χειροτονητήριο λόγο του μεταξύ άλλων τόνισε: «Η ιερή αυτή στιγμή δε θα έπρεπε, ασφαλώς, να είναι ώρα λόγων, μα ώρα σιωπής απολύτου, ώρα αφιερωμένη αποκλειστικά στη δοξολογία και τη λατρεία του Αγίου Θεού, καθώς υπό του Αρχιθύτου και της υπ’ αυτού Εκκλησίας τελεσιουργείται πέριξ του Θυσιαστηρίου, το Μυστήριο των Μυστηρίων, ταυτόχρονα με «τα μέγιστα και κάλλιστα» ενός ανθρώπου.
Σε αντίστοιχη με τη σημερινή περίσταση, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος θα εξέφραζε και πάλι την επιθυμία της σιωπής, ως απλή έκφραση της απέραντης ανοχής του εν Τριάδι Θεού, ο οποίος αιώνες τώρα αναδεικνύει του ιερείς Του. Ο «Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων» καλεί ένα ακόμη φθαρτό πλάσμα στην υπηρεσία της Εκκλησίας Του και του ζητά να συνεργαστεί με τη θεία Χάρη, ώστε να καταφέρει την προσωπική του αυθυπέρβαση· μια αυθυπέρβαση η οποία θα του απαιτηθεί άπειρες φορές κατά διαδρομή της λιτάνευσης της ιερατικής του διακονίας».
Συμπλήρωσε, ακόμη: «Παρακαλώ θερμά, να προσευχηθούμε όλοι «ίνα πιστός ευρεθώ» και «ίνα μη φυγαδεύσω τον Παράκλητον», καθ’ όλη τη διάρκεια της ιερατικής μου πορείας, της οποίας η ιερή απαρχή σήμερα εγκαινιάζεται. Να αποκτήσω, δηλαδή, αυτήν ακριβώς την πιστότητα, την οποία δεν την εξασφαλίζει καμία γνώση, καμία απολύτως ανθρώπινη σοφία και ακαδημαϊκή περγαμηνή, αλλά μόνο η «Άκτιστος Χάρις» του Επιφανέντος Θεού. Εύξασθε, Μακαριώτατε, άγιοι Αρχιερείς, σεβαστοί πατέρες και αδελφοί μου αγαπητοί, όπως κατέλθει και εις εμέ «η Θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», να με ωριμάσει ανθρώπινα και να με καθαγιάσει υπερανθρώπινα, ώστε χειροτονηθείς «διάκονος της καινής Αυτού Διαθήκης» και «λειτουργός του αγίου Αυτού θυσιαστηρίου», καταστώ και παραμείνω ικανός «προσεγγίζειν και λειτουργείν τοις αγιάσμασιν Αυτού», «παριστάμενος φρίκη και φόβω τω επουρανίω Βασιλεί», «προσφέρειν την λογικήν και αναίμακτον λατρείαν», «ορών μόνον τον προκείμενον Βασιλέα και τας περιεστώσας κύκλω Δυνάμεις», καταστείς ταυτόχρονα διάκονος της Αληθείας, αυτοπροσφερόμενος στη δόξα του Θεού». Ευχαρίστησε, επίσης, τον Αρχιεπίσκοπο για τη μέριμνα και την αγάπη του, αλλά και όσους Αρχιερείς, κληρικούς και λαϊκούς τον στήριξαν.
Κατόπιν, ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε πως συμφωνεί ότι είναι προτιμότερη η σιωπή αν και κάποιες φορές γίνεται εκκωφαντική. Αναφέρθηκε στις σπουδές και στην πορεία του π. Εμμανουήλ, ενώ σημείωσε πως «σήμερα είναι η πιο σπουδαία πρόσκληση και η σπουδαιότερη κατάφαση της ζωής σου. Σε χρειάζεται η Εκκλησία η οποία έχει πολλές ανάγκες και τα διακονήματα είναι πολλά. Μάλιστα, όπως λέει ο ποιητής, ο θερισμός πολύς και οι εργάτες λίγοι. σε έναν εργάτη αυτής της διακονίας σε προσκαλούμε αλλά όχι μόνο για τον χώρο της Εκκλησίας, αλλά και της πατρίδας και της κοινωνίας. Σε μια εποχή, άλλωστε, που μπορούμε να πούμε ότι η κρίση ίσως περνάει διακρίνουμε ότι η παρακμή παραμένει. Την βλέπουμε και την ζούμε καθημερινά. Γι’ αυτό είναι ανάγκη και εμείς να βοηθήσουμε σε αυτόν τον τομέα».
Ολοκληρώνοντας τον λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος κάλεσε τον π. Εμμανουήλ να αγαπήσει τον πλησίον του επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Να αγαπήσεις τον κάθε άνθρωπο που εμφανίζεται στο διάβα της ζωής σου».
Ρεπορτάζ για το ραδιόφωνο της Εκκλησίας: Μάκης Αδαμόπουλος