Κάποτε, στα 1913, όταν ανέκυψε στο Άγιον Όρος η αίρεση των «ονοματολατρών», ο μακάριος και νηπτικός Γέροντας Καλλίνικος ο Ησυχαστής, ο οποίος είχε φθάσει 18 ετών στο Όρος και από τη Μονή Ιβήρων πέρασε στην Αγία Άννα και ακολούθως στα Κατουνάκια, έλεγε: «Αφήστε τους αυτούς! Άυτοί άφησαν το κεφάλι και λατρεύουν τη σκούφια!».
Χοροστασίες χωρίς κόσμο, φωτογραφίες με κενό φόντο και έρημα τοπία, πολυχρονισμοί χωρίς δάκρυα και αντίκρισμα.
Πρέπει να τα ξαναδούμε λίγο τα πράγματα. Ουχί μετ΄ ύφους ελεγκτικού, πώς θα μπορούσε άλλωστε! Αλλά με παρακλητικό και δυνητικό ευχητικό «κάλεσμα», μήπως και από κοινού, κλήρος και λαός, δυνηθούμε να αλλάξουμε κάποιες παθογένειες χρόνων πολλών και δεκαετιών.
Ασφαλώς, άπαντες συμμεριζόμαστε και βιωματικά (ευχής έργον) συναντιόμαστε στο ρηθέν υπό του Ιγνατίου του Θεοφόρου «Εκείνον ζητώ, τον υπέρ ημών αποθανόντα, Εκείνον ζητώ και θέλω, τον δι΄ ημάς αναστάντα».
Ή, για να θυμηθώ και το έτερον χωρίον του Κλήμεντος Ρώμης (92-101 μ.Χ.), «τον δεσμόν της αγάπης του Θεού, τις δύναται διηγήσασθαι; Το ύψος εις ο ανάγει η αγάπη, ανεκδιήγητον εστίν. Αγάπη κολλάς ημάς τω Θεώ…». Προλαμβάνω, καθώς δι΄ αγάπης του Χριστού γράφω ταύτα…
Αλλά, υπάρχει και μέτρον καί όριον!
Ο Οκτώβριος είναι ο κατεξοχήν μήνας των αρχιερατικών εκλογών και δη, χειροτονιών εις το Επισκοπικόν αξίωμα!
Η ανάμνηση της Επετείου του Επισκόπου, χωρίς αμφιβολία, είναι εορτή για την τοπική Εκκλησία, όλη τη μητρόπολη που ο μητροπολίτης θεαρέστως διαποιμαίνει. Και, πράγματι, μια λιτή αναφορά, δυο τρεις φωτογραφίες, ουχί απλώς αναπαύουν τον κόσμο, αλλά επιβάλλεται, καθώς «όπου Επίσκοπος, εκεί Εκκλησία» (Άγιον Ιγνάτιος Θεοφόρος).
Όμως το μέτρον διαπέρασε τα όρια! Ωσάν τις κόκκινες κορδέλες, που ο Περικλής, τον χρυσούν αιώνα, έβαζε στην παλαιά Αθήνα για να διαφυλάττει τις δημόσιες συναντήσεις! Είχαν επάνω τους μπογιά κόκκινη. Όποιος επλησίαζε και βαφόταν άθελά του, αυτό ήταν! Εξεπέρασε τα όρια! Έπρεπε να υποστεί τις κυρώσεις…!
Μόνο που σήμερα, γι΄ ακόμη μια φορά, τα όρια εχάθησαν!
Να αναρτούν στην ιστοσελίδα της μητρόπολης, επί μιας εβδομάδας και πλέον, φωτογραφίες και αναρτήσεις από την εκλογή του Επισκόπου, τη χειροτονία του, πώς ήταν μικρός, πώς μεγάλωσε, πότε πήγε στρατό (!!!), πότε γύρισε, ποιοι παρευρέθησαν στην εις διάκονον χειροτονία, ποιοι εις την αντίστοιχη εις πρεσβύτερον, πού πήγε, πώς εγύρισε… Έλεος! Δεν είχαν και δεν έχουν απολύτως τόπο, κανένα νόημα, ουσία καμμιά.
Μετά, πρέπει να μάθουμε να μην παραπονιόμαστε που αν και λαμπρές Χοροστασίες, αν και πανηγυρικά Συλλείτουργα, ο ναός είναι άδειος ή σχεδόν άδειος ή σχεδόν έρημος.
Συμβαίνει, απλούστατα, γιατί κλήρος και λαός, παραμένουμε «σχεδόν» επόμενοι τοις αγίους πατράσι