Δράμας Παύλος: Ο «εθνοφυλετισμός» είναι μέγα πρόβλημα των Ορθοδόξων.
Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία εἶναι τό πανδοχεῖον τῆς ἀγάπης, ἡ πηγή τῆς εὐσεβείας τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, πού ζωοποιεῖ ἐν Χριστῷ τούς λαούς καθιστῶντας αὐτούς «λαόν περιούσιον, βασίλειον ἱεράτευμα» καί «ἔθνος ἅγιον».
Στον «εθνοφυλετισμό» και στην επίδρασή του αναφέρθηκε, με άρθρο του, ο Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος. Ο Μητροπολίτης χαρακτήρισε το φαινόμενο «μέγα πρόβλημα των Ορθοδόξων» και «νόσο δυσίατο», το οποίο και καταδίκασε πολλές φορές Συνοδικά η Εκκλησία, στο σύγχρονο παρελθόν.
Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα Σκόπια, τονίζοντας ότι πρόκειται για ένα συναφές πρόβλημα και υπενθύμισε ότι η Εκκλησία προσεύχεται υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου και υπέρ παύσεως των σχισμάτων απανταχού.
Ακολουθεί το κείμενο του Σεβασμιωτάτου:
Ἡ εἴδησις τῆς ἐλεύσεως στίς αὐλές τῆς Μητρός Ἐκκλησίας προσκυνητῶν ἀπό τά Σκόπια, μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Μπίγκορσκι Ἐπίσκοπο Ἀντανίας Παρθένιο, ἑλληνομαθῆ καί πεπαιδευμένο μοναστικῶς στό Ἅγιον Ὄρος, μοῦ ἔφερε στόν νοῦ τήν συνάντησι τῆς αἱμοῤῥοούσης γυναικός μέ τόν Κύριο.
Ἡ πάσχουσα γυναῖκα πού ταλαιπωρήθηκε πολύ ἀπό πολλούς ἰατρούς, πού δαπάνησε ὅλη τήν περιουσία της καί δέν ὠφελήθηκε καθόλου, ἀλλά μᾶλλον χειροτέρεψε, ὅταν ἄκουσε γιά τόν Ἰησοῦ, διασχίζοντας τό πλῆθος ἔφθασε ἀπό πίσω καί ἄγγιξε τά ἐνδύματά του. Ἔλεγε μέσα της: «Ἐάν καί μόνον ἀγγίξω τά ἐνδύματά Του, θά σωθῶ». Καί ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμοῤῥαγία της, καί κατάλαβε ὅτι θεραπεύθηκε ἀπό τήν βασανιστική της ἀσθένεια.
Ἔτσι καί οἱ ἀδελφοί μας (μακάρι αὐτά τά συναισθήματα νά κυριαρχοῦν μέσα τους) διαισθανόμενοι τό ἀδιέξοδο τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, μετά τήν περιήγησί τους στούς διαφόρους «ἰατρούς» (Σερβία, Βουλγαρία), ἐπιστρέφουν μέ τά αἱμάσσοντα τραύματα τοῦ σχίσματος ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξῆλθαν, ἐπιζητοῦντες τήν ἴασι.
Μέγα πρόβλημα τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ «ἐθνοφυλετισμός». Νόσος δυσίατος πλειστάκις ὑπό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἱεροσυνοδικῶς καταδικασθεῖσα. Καί τό πρόβλημα τῶν Σκοπίων τοῦτο αὐτό ἐστι.
Εἴθε ν᾿ ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τῆς γυναικός πού «ἦλθε καί προσέπεσεν αὐτῷ καί εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Ἡ εἰλικρινής ἐξομολόγησις θά φέρει τήν συγχώρησι καί τήν θεραπεία : «Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καί ἴσθι ὑγιής ἀπό τῆς μάστιγός σου» (Μάρκ. Ε΄, 33-34).
Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι κύριο διακόνημα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας εἶναι τά κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἱκετευτικῶς πρό τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος ἀναπεμπόμενα: «..παῦσον τά σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν· τούς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε· τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Τό ἱερό αὐτό ἔργο τῆς ἰάσεως τῶν πληγῶν αἰῶνας τώρα ἐπιτελεῖ ἐν γνώσει καί σπουδῇ ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐπιχέουσα στά τραύματα τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἔλαιον καί οἶνον, ἐπιμελουμένη τῆς ἰατρείας των ̇ ἀσχέτως ἐάν οἱ ἰατρευθέντες φέρονται ἀγνωμόνως πρός Αὐτήν.
Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία εἶναι τό πανδοχεῖον τῆς ἀγάπης, ἡ πηγή τῆς εὐσεβείας τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, πού ζωοποιεῖ ἐν Χριστῷ τούς λαούς καθιστῶντας αὐτούς «λαόν περιούσιον, βασίλειον ἱεράτευμα» καί «ἔθνος ἅγιον». Ὤ, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις αὐτή, ἡ κατά κόσμον ἄσημος καί ὑπό ἀντίξοες συνθῆκες ἐπιτελουμένη ὑπό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τοῦ σοφοῦ οἰακοστρόφου της, τοῦ προσκυνητοῦ μας Αὐθέντου καί Δεσπότου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου!
