Εφημέριοι Φθιώτιδας: εκφράζουν την αγωνία τους για την παύση διορισμών ιερέων
Την αγωνία τους για την παύση διορισμών ιερέων θέλησαν να εκφράσουν με την έκδοση ψηφίσματος κατόπιν ομόφωνης απόφασης οι εφημέριοι της μητρόπολης Φθιώτιδας σήμερα κατά τη λήξη του37ου ιερατικού συνεδρίου στη Λαμία.
Dogma Newsdesk
Την αγωνία τους για την παύση διορισμών ιερέων θέλησαν να εκφράσουν με την έκδοση ψηφίσματος κατόπιν ομόφωνης απόφασης οι εφημέριοι της μητρόπολης Φθιώτιδας σήμερα κατά τη λήξη του37ου ιερατικού συνεδρίου στη Λαμία.
Το συνέδριο άρχισε με συλλείτουργο στο ναό της αγίας Παρασκευής Λαμίας, στο οποίο προεξήρχε ο οικείος μητροπολίτης κ. Νικόλαος.
Η εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου έγινε από τον πατέρα Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη, υμνογράφο και συγγραφέα, με θέμα: «Ιερεύς. Αγιαζόμενος και αγιάζων».
Μετά το τέλος της ομιλίας, ο μητροπολίτης Φθιώτιδας, αναφερόμενος «στη σύγχρονη κρίσιμη κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και στο μεγάλο πρόβλημα της αδιοριστίας των ιερέων», έδωσε το έναυσμα ώστε όλοι οι εφημέριοι ομόφωνα να εκφράσουν την ποιμαντική τους αγωνία, να συντάξουν και αποστείλουν ψήφισμα.
Διαβάστε παρακάτω το ψήφισμα του 37ου ιερατικού συνεδρίου της μητρόπολης Φθιώτιδας ως έχει:
1. Από την πρώτη στιγμή της οικονομικής κρίσεως, η οποία ενέσκηψε στην ελληνική κοινωνία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος με τους κατά τόπους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες και τους Ιερείς- Εφημερίους, βρέθηκε άμεσα και έμπρακτα κοντά στον δοκιμαζόμενο λαό και προσέφερε αδιακρίτως σ’ αυτόν υλικά και πνευματικά στηρίγματα, συχνά μόνη αυτή, ενίοτε δε και με την συμπαράσταση και άλλων φορέων και θεσμών. Γι’ αυτή τη βοήθεια απέσπασε συχνά τα τελευταία χρόνια τον δίκαιο έπαινο ακόμη και των πλέον επιφυλακτικών και σκεπτικιστών συμπολιτών μας.
2. Κατά κοινή όμως ομολογία η παρούσα κρίση, είτε ήρθε έξωθεν είτε δημιουργήθηκε έσωθεν και η οποία επέφερε πολλά δεινά, δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτική. Είναι πρωτίστως κρίση θεσμών και αξιών, κρίση προσώπων και ιδεών, πνευματική και ηθική κρίση. Αν, λοιπόν, για την οικονομική κρίση χρειάστηκε η συνδρομή της Εκκλησίας, η δραστηριοποίηση του εφημεριακού κλήρου και των λαϊκών συνεργατών των ενοριών, πόσω μάλλον είναι απαραίτητη η συμβολή της Μητρός Εκκλησίας στην αναίρεση αυτής της άλλης κρίσεως με τον λόγο της αληθείας, το ήθος του Ευαγγελίου και την παράδοση των Αγίων Πατέρων.
3. Όλα αυτά όμως χρειάζονται τα φυσικά πρόσωπα που θα τα διεκπεραιώσουν, δηλ. χρειάζεται η παρουσία και η αποστολή των Ιερέων. Οι ιερείς σε κάθε πόλη, κωμόπολη, χωριό, ενορία, πέρα από την όποια οικονομική και άλλη ποικίλη στήριξη και βοήθεια για την υπέρβαση των αμέσων αναγκών του ποιμνίου τους, βοηθούν και θα συνεχίσουν να βοηθούν τον λαό μας, να ξαναβρεί το δρόμο των αρχών του Ιερού Ευαγγελίου, το δρόμο της Εκκλησίας, που είναι το μόνο εχέγγυο του πολιτισμού της ψυχής, που όπως χαρακτηριστικά έχει λεχθεί, είναι η ψυχή του πολιτισμού.
4. Ανέκαθεν η Αγία μας Εκκλησία επιτελούσε ως Εθνοσώτηρα και Κιβωτός του Γένους μας, αυτό το διπλό έργο. Φρόντιζε το σώμα, καλλιεργούσε και το πνεύμα, την ψυχή του ανθρώπου, ώστε να υπερβαίνει το ατομικό συμφέρον και να πλησιάζει τον Θεό και τον άνθρωπο. Είναι το άγιο αυτό έργο που έκαναν οι Διδάσκαλοι του Γένους στην Τουρκοκρατία με κορυφαίο τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται φέτος 300 χρόνια. Δε συμπλήρωνε η Εκκλησία μας μόνο την ανεπάρκεια και απουσία του κράτους, αλλά «ανάσταινε και την αποσταμένη ελπίδα».
5. Πως όμως θα λάβει σάρκα και οστά αυτό το τόσο αναγκαίο έργο στην ελληνική επαρχία και ύπαιθρο αν δεν υπάρχουν ιερείς; Αν δεν χτυπάει η καμπάνα; Αν δεν ανοίγει ο Ναός; Αν δεν τελείται το Μυστήριο των Μυστηρίων, η θεία Λειτουργία, που μεταγγίζει φως και αγάπη στις ψυχές; Αν δεν ακούγεται λόγος Θεού; Θα αγριέψουν οι άνθρωποι. Θα βιώνουν την απουσία του Θεού, διότι ο ιερέας του Υψίστου φέρνει στον κάθε άνθρωπο τη Αγάπη του Θεού. Ιδιαίτερα στα χωριά ο ιερέας δεν περιορίζεται – και αυτό είναι πασίγνωστο – μόνο στα λειτουργικά του καθήκοντα. Συγχρόνως επιτελεί και ποικίλο κοινωνικό έργο και με την όλη του αναστροφή δίνει ζωή στην ελληνική περιφέρεια χειμώνα – καλοκαίρι, σε μικρούς και μεγάλους.
6. Ως Ιερείς και πνευματικοί Πατέρες του λαού μας είμαστε κοντά και αλληλέγγυοι σε κάθε άνθρωπο που δεν βρίσκει δουλειά, είναι νεόπτωχος, αδιόριστος, απολυμένος, σε διαθεσιμότητα, που είδε το εισόδημά του να κατακρημνίζεται. Επίσης ενώνουμε μαζί με κάθε άνθρωπο τη φωνή μας για αποκατάσταση της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι το επίσημο κράτος δεν μπορεί να δεί τους εφημερίους πόλεων και χωριών ως απλούς δημοσίους υπαλλήλους και να περιμένει πρώτα να συνταξιοδοτηθούν 8 ή 10 ιερείς και μετά να χειροτονηθεί και διοριστεί ένας. Αυτό είναι αδιανόητο, διότι τον ιερέα τον χρειάζονται όλοι: και οι άνεργοι και οι φτωχοί και οι συνταξιούχοι και τα πεινασμένα παιδιά και οι ξεχασμένοι γέροντες. Φτάνει πρώτος εκεί που δεν φτάνουν οι άλλοι.
7. Οπωσδήποτε διαβεβαιώνουμε το δοκιμαζόμενο λαό μας ότι όπως και μέχρι τώρα έτσι κι από δω και πέρα θα σταθούμε δίπλα του, αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι δεν επαρκούμε πλέον όπως παλιά. Όσο πάμε και λιγοστεύουμε. Αναγκαζόμαστε σε μια διαρκή μετακίνηση από χωριό σε χωριό και από ενορία σε ενορία και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να ποιμάνουμε σωστά το ποίμνιο που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός και η Εκκλησία. Αυτό αναγκαστικά μετακυλίεται επώδυνα και στον καταπιεσμένο λαό μας.
8. Διαμαρτυρόμαστε ακόμη, διότι για πολύ υποδεέστερες θρησκευτικές κοινότητες στην ελληνική επικράτεια το κράτος δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία, ενώ για την πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ιερέων και Ορθοδόξων Χριστιανών σκληραίνει τη στάση του. Οι πλέον απαραίτητοι σήμερα κοινωνικοί λειτουργοί είναι οι Ορθόδοξοι Ιερείς, και αυτό – έστω και με αυτές τις συνθήκες – πρέπει να το καταλάβει η επίσημη πολιτεία.
9. Παρακαλούμε τους ευσεβείς Ορθοδόξους Χριστιανούς, να μη απογοητεύονται. Η Μητέρα Εκκλησία, ο Έλληνας Ορθόδοξος Ιερέας, δεν θα εγκαταλείψει κανένα άνθρωπο που κρούει την θύρα του ελέους και της αγάπης.
10. Διαμηνύουμε τέλος στους κρατούντες να σκεφτούν πολύ σοβαρά την ιδιάζουσα θέση του Εφημεριακού Κλήρου στην Ελληνική Ιστορία και πραγματικότητα και να διορθώσουν το ασύμφορο για το λαό μας – τελικά – αυτό μέτρο της αδιοριστίας των Ιερέων, οι οποίοι αποτελούν την σπονδυλική στήλη του Έθνους μας.
