Μέσα στο βαρύ χειμώνα και το ψύχος, αποκλεισμένη η αθωνική πολιτεία από συγκοινωνίες και πλοιάρια, πληροφορήθηκε την προς Κύριον εκδημία του εν αγίοις αναπαυομένου πολυσεβάστου και πολυκλαύστου Γέροντος των Δανιηλαίων, αειμνήστου π.Γρηγορίου. Το γλυκύτατο αηδόνι του Παγγαίου και η γλυκύφθογγος μούσα των Κατουνακίων του Αγίου Όρους εσίγησε, για να ψάλλει τώρα και να ευφραίνεται στην ουράνια χοροστασία, εκεί όπου ήχος καθαρός εοταζόντων και βοώντων απαύστως την ωδή του Αγαπητού.
Ο αείμνηστος γέροντας π.Γρηγόριος εγκατέλειψε από της νεανικής του ηλικίας την πατρίδα του για να ανέλθουν μαζί με τον κατά σάρκα αδελφό του, στο αγιώνυμο όρος των δακρύων και των στεναγμών, στην ιερά συνοδεία του Γέροντος Δανιήλ του Κατουνακιώτου, όπου κοντά στους ηγιασμένους πατέρες της συνοδείας διδάχθηκαν τα της μοναχικής πολιτείας. Τον γνωρίσαμε νέοι φοιτητές στην φιλόξενη συνοδεία τους και γευθήκαμε και της αβραμιαίας δοχής του αλλά και της πλουσίας πνευματικής διδαχής του. Μας έγραφε δε και επιστολές από τα ουρανογείτονα Κατουνάκια του αγίου Όρους, προκειμένου να μας ενισχύει πνευματικά και να μας στηρίζει στον αγώνα μας.
Γλυκύς και ευγενής, πρόσχαρος πάντοτε και επιεικής, πατερικός στους λόγους του, πρακτικός στην σκέψη του και απλοϊκός, φυσικός και αυθόρμητος στους τρόπους του, ο π.Γρηγόριος αλλοίωνε τις καρδιές των ανθρώπων που έσπευδαν κοντά του για να λάβουν δύναμη και παρηγοριά από την άδολη και ιδιαίτερα καλλιεργημένη καρδία του.
Ταπεινώς φρονώ πως απόλυτα στο πρόσωπο το μακαριστού Γέροντος Γρηγορίου, του πράου και ταπεινού τη καρδία, εφαρμόζονται οι λόγοι που συνέταξε και εκήρυττε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης για τους ανθρώπους που θέλησαν να γίνουν ερημικά πτηνά, τα οποία ζώντας μέσα στις αετοφωλιές της γης έφτασαν να έχουν πλήρη κοινωνία με τον Θεό, Θεικώ έρωτι πτερούμενοι.
«Τί σπουδαιότεροι τούτων; διερωτάται ο άγιος, Τί σπουδαιότεροι τούτων, άνθρωποι να μιμούνται την αγγελική πολιτείαν; Τί το ορώμενον; άνθρωπος να ζει μόνος μόνω Θεώ; Τί άλλο ερασμιώτερο, να είναι κανείς ενωμένος με τον ηγαπημένο του Νυμφίο Χριστό δια της αγάπης και της αδιαλείπτου καρδιακής προσευχής; Τότε είναι που φωνάζει μέσα στην έρημο δυνατά η ψυχή του, πότε με τον Παύλο: » τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;» και πότε με τον Θεοφόρο Ιγνάτιο: » ο εμός έρως εσταύρωται…»
Ξεχωριστή η αγάπη εκείνων, λέει ο ιερός Πατήρ, που απεφάσισαν να ζήσουν στην καρδιά της ερήμου και μακαρία η ζωή τους, γιατί αυτοί πτερούνται προς τον Θεό με ένα διάπυρο, με ένα υπερβολικό και επιτεταμένο έρωτα. Ο Γέροντας Γρηγόριος εξ΄αιτίας αυτής της θείας αγάπης εγκατέλειψε τον κόσμο, από της νεότητός του και δεν το είδε αυτό ποτέ ως θυσία ή σταυρό αλλά αντίθετα ως θεία ευδοκία, ως δωρεά του Θεού και μεγάλη ευλογία του Εσταυρωμένου του Νυμφίου προς αυτόν.
Εκείνος που εζήτησε στην έρημο τον Θεό, αξιούται μετά την κάθαρση της καρδιάς του πλείστων όσων δωρεών και στο τέλος φθάνει στην τελεία ένωση με τον Θεό. Και αληθινά ωφελεί τον εαυτόν του και με την προσευχή του εξιλεώνει τον Θεό για την αμαρτία του κόσμου που παντοιοτρόπως τους ευεργετεί και τους επιστρέφει στην Θεογνωσία. Ο απερχόμενος Γέροντας υπήρξε μία διαρκώς αναμμένη λαμπάδα για να φωτίζει τα σκοτεινά μονοπάτια των ανθρώπων και ένα φως που φώτιζε τις πονεμένες ψυχές που τον πλησίαζαν, κατευθύνοντάς τις στο Φως της Θεογνωσίας, στην σωτηρία και τον αγιασμό.
Άσκηση, νηστεία, αγρυπνία, ξενιτεία, συνέπεια στους κανόνες της μοναχικής ζωής και κυρίως ολοπρόθυμη εκούσια υπακοή είναι ο άξονας που κινείται ο πνευματέμφορος άνδρας, που με όλη αυτή την ασκητική ¨κακοπάθεια¨ έχει ελευθερώσει πια τον νου του από την αιχμαλωσία των παθών και μπορεί να αδολεσχεί τώρα στα πνευματικά νοήματα.
Εξάλλου αυτό είναι και το ποθούμενον, κατά τον Αγιορείτη Νικόδημο, η πνευματική αναγέννηση, η μεταμόρφωση και η διαρκής ανάβαση στην σφαίρα της Χάριτος και σε αυτό συντελλούν πολλά, η πολύωρη προσευχή στον Ναό, που χαριτώνει τον εργάτη των θείων εντολών, η μονολόγιστη ευχή, που τον εξαϋλώνει, η έλλογος συνομιλία με τον Θεό, που του δίδει φτερά, η αγρυπνία που προσφέρει στην ψυχή χερουβικούς οφθαλμούς για να θεωρεί τον Θεό, η στέρηση, που γυμνάζει τον νουν να ηγεμονεύει επί των αλόγων ορέξεων, αντί να κυριαρχείται από αυτές και τέλος η ιερά ησυχία, που ανάπτει στο βάθος της καρδιάς μόνον τον του Θεού πόθον και έρωτα και εκτείνει τον νουν στην θεωρία του θείου κάλλους.
Αυτό το θείο κάλλος ο αείμνηστος γέροντας, π.Γρηγόριος, από την έρημο των Κατουνακίων ανεζήτησε, αυτό περιέγραφε με την γεμάτη αγαθότητα παιδική καρδία του, αυτό έψαλλε με την γλυκύτατη φωνή του, αυτό προσπαθούσε και αποτύπωνε στις θαυμάσιες βυζαντινές εικόνες που ιστορούσε με την συνοδεία του και κυρίως αυτό εβίωνε και υμνούσε, μέχρι της μακαρίας τελευτής του, που έτοιμος πια, με πλήρη πνευματική διαύγεια, με αγάπη αληθινή και με πολλά θαυμαστά σημεία ανεχώρησε για την αιωνιότητα!
Η εξόδιος ιερά ακολουθία του μακαριστού Γέροντος τελέσθηκε την ίδια ημέρα στο όμορφο καθολικό της συνοδείας, το αφιερωμένο στην Σύναξη των Αγιορειτών Οσίων Πατέρων και έλαβαν μέρος περί τους εβδομήντα πατέρες και ασκητές από τα γειτονικά κυρίως κελλιά, ενώ ο ενταφιασμός του σκηνώματός του έλαβε χώρα στο κοιμητήριο της αδελφότητος, πλησίον του μακαριστού αδελφού του και των λοιπών οσίων πατέρων.
Καλή ανάπαυση αλησμόνητε πάτερ Γρηγόριε, Καλό Παράδεισο και μνημόνευε και ημών από την εν Ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία!
Αρχιμανδρίτου π.Αχιλλίου Τσούτσουρα