Εορτή Αγίων Αγάπης, Ειρήνης Χιονίας στο Αρκοχώρι Ναούσης

Την Δευτέρα 16 Απριλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στο Αρκοχώρι Ναούσης επί τη εορτή των Αγίων Αγάπης, Ειρήνης και Χιονίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Τήν τρίφωτον λυχνίαν, τήν μαρ­­τυρίου φέγγει τήν Ἐκκλησίαν κα­ταλάμπουσαν … μελωδικῶς εὐ­φη­μήσωμεν», ψάλαμε σήμερα πρός τιμήν τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας, τίς ὁποῖες ἰδιαιτέρως τιμοῦμε ἐδῶ στήν ἐνορία σας.

Καί τίς τιμοῦμε καί τίς ἐγκω­μιά­ζουμε, γιατί πρῶτος ἀπό ὅλους τίς τίμησε ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεώς μας, Κύριος Ἰησοῦς Χρι­στός, στεφανώνοντάς τες μέ «τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον», διότι ἔμει­ναν ἀκλόνητες στήν πί­στη του μέ­χρι θανάτου, χωρίς τί­πο­τε νά στα­θεῖ ἱκανό νά τίς χω­ρίσει ἀπό τήν ἀγάπη του, χωρίς τί­ποτε νά μπο­ρέ­σει νά τίς κάνει νά ἀρνη­θοῦν τήν πίστη τους πρός τόν Χριστό.

Καί δέν ἦταν εὔκολο νά μείνουν σταθερές στήν πίστη τους, γιατί ἦ­ταν τρεῖς νεαρές κοπέλες καί εἶ­χαν νά ἀντιμετωπίσουν τήν ὀρ­γή καί τό μίσος καί τήν ἀγριότητα τοῦ Ρωμαίου διοικητοῦ τῆς Θεσ­σα­­­λονίκης, πού ἤθελε νά ἐφαρ­μό­σει μέ ἀκρίβεια τήν ἐντολή τοῦ διωγμοῦ πού εἶχε δώσει ὁ εἰδω­λο­λάτρης αὐτοκράτορας Μαξιμια­νός.

Δέν ἦταν εὔκολο νά μείνουν ἑ­δραῖ­ες καί ἀμετακίνητες στήν πί­στη τοῦ Χριστοῦ, γιατί οἱ ἀπει­λές ἦταν πολλές καί οἱ τρόποι πού χρη­σιμοποιοῦσαν οἱ διῶκτες τους γιά νά τίς μεταπείσουν ἦταν φο­βε­ροί.

Δέν ἦταν εὔκολο νά τά ἀντέξουν ὅλα αὐτά, ὅπως δέν ἦταν καί εὔ­κο­­λο καί νά ἀποφασίσουν νά θυ­σιά­σουν τή ζωή τους γιά τόν Χρι­στό.

Ὅμως ὅλα αὐτά πού δέν ἦταν εὔ­κο­λα γιά ὅλους τούς ἄλλους, τά ἔκανε εὔκολα γιά τίς τρεῖς νεαρές μάρτυρες πού τιμοῦμε σήμερα, γιά τήν ἁγία Ἀγάπη, τήν ἁγία Εἰρήνη καί τήν ἁγία Χιονία, ἡ ἀγάπη τους καί ὁ πόθος τους γιά τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός ἦταν γι᾽ αὐτές ἡ ἐπι­λο­γή τῆς ζωῆς τους. Ὁ Χριστός ἦταν γι᾽ αὐτές ὁ νυμφίος τῆς ψυχῆς τους, καί δέν ἦταν δυνατόν οὔτε νά τόν ἀρνηθοῦν οὔτε νά θελή­σουν νά τόν ἐγκαταλείψουν προ­κει­­μένου νά ζήσουν.

Γιά τίς τρεῖς μάρτυρες δέν νοεῖτο ζωή χωρίς Χριστό καί δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά ἐπιλέξουν μόνες τους νά χωρισθοῦν ἀπό τήν ἀγάπη του. Στή σκέψη τους καί στήν ψυ­χή τους εἶχαν τόν λόγο τοῦ πρω­το­κο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου, πού εἶ­χε κηρύξει καί στήν πατρίδα τους, τή Θεσσαλονίκη, ὅπως καί στή Βέροια: «ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρ­δος»· γιά μένα, δηλαδή, ζωή εἶναι ὁ Χρι­στός καί ὁ θάνατος γιά χάρη του εἶναι κέρδος.

Στή σκέψη τους καί στήν ψυχή τους εἶχαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὅ­ποι­ος τόν ὁμολογήσει ἐνώ­πιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμο­λο­γή­σει καί αὐτός ἐνώπιον τοῦ Πα­τρός του τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

Γι᾽ αὐτό καί οἱ τρεῖς μάρτυρες προ­­­τίμησαν τόν θάνατο ἀπό τή ζωή, προτίμησαν τόν Χριστό ἀπό τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, προτίμησαν τά δύσκολα ἀπό τά εὔκολα, προτίμησαν τή θυσία ἀπό τή ζωή.

Ποιός, λοιπόν, ἀδελφοί μου, μπο­ρεῖ νά μήν τιμᾶ μιά τέτοια θυ­σία; Ποιός μπορεῖ νά μήν ὑπο­κλί­νεται μπροστά σέ τόση γενναιότητα, σέ τόση ἀποφασιστικότητα, σέ τόση ἀγάπη καί πίστη τριῶν νεαρῶν γυναικῶν;

Ἀλλά καί ποιός μπορεῖ νά ἀπο­φύ­γει τή σύγκριση τῶν δικῶν τους ἐπιλογῶν μέ τίς δικές του; Γιατί αὐτές οἱ τρεῖς νεαρές μάρτυρες, οἱ ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καί Χιονία, εἶναι μέτρο συγκρίσεως καί γιά μᾶς, μέτρο συγκρίσεως γιά τήν ἀγάπη μας, γιά τήν πίστη μας, γιά τήν ἀποφασιστικότητά μας νά εἴ­μα­στε κοντά στόν Χριστό καί νά μήν χωρισθοῦμε ἀπό αὐτόν.

Καί ἐμεῖς βέβαια δέν χρειάζεται νά ἀποδείξουμε τήν ἀγάπη μας καί τήν πίστη μας μέ τό μαρτύριο καί τή θυσία τῆς ζωῆς μας, ἀλλά αὐτό δέν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τό νά τά ἀποδεικνύουμε μέ τή ζωή μας, μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά του καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν του, μέ τήν ὁμολογία μας ὅτι εἴμαστε χρι­στιανοί, ὅτι πιστεύουμε στόν Χρι­στό, ὅτι εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκ­κλη­σίας του καί δέν θέλουμε νά τόν ἀρνηθοῦμε καί δέν θέλουμε νά τόν προδώσουμε.

Τό παράδειγμα τῶν τριῶν ἁγίων μαρτύρων, Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας, θά πρέπει νά μᾶς παρα­κι­νήσει νά ζοῦμε μέ μεγαλύτερη συ­νέπεια  τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, γιατί, ἐάν δέν ἀκολουθοῦμε τίς ἐντολές του καί δέν ζοῦμε σύμ­φω­να μέ αὐτές, εἶναι, ἀδελφοί μου, σάν νά ἀρνούμεθα τόν ἴδιο τόν Χρι­­στό· εἶναι σάν νά ἐπιλέγουμε νά χωρισθοῦμε ἀπό τήν ἀγάπη του. Γιατί, ἐάν δέν μποροῦμε νά ἀκολουθήσουμε τό θέλημά του, ὅταν δέν ἀπαιτεῖται καμία θυσία ἤ ἔστω κάποια ἐλάχιστη θυσία τῆς ἀνέσεώς μας ἤ τοῦ ἐγωισμοῦ μας, τότε πῶς θά μπορούσαμε νά θυσιά­σου­με τή ζωή μας γιά τόν Χριστό;

Χθές ἑορτάσαμε τούς νεομάρτυρες τῆς Ναούσης, τούς ὁποίους ὁ Τοῦρκος πασᾶς ρωτοῦσε ἄν εἶναι πρόθυμοι νά ἀλλάξουν τήν πίστη τους καί νά ἀκολουθήσουν τή δική του πίστη. Καί αὐτοί εἶπαν μέ μία λέξη «χριστιανοί εἴμεθα καί χριστιανοί θά πεθάνουμε».

Ἐμεῖς σήμερα δέν ἔχουμε νά δώσουμε μία τέτοια ὁμολογία οὔτε νά κάνουμε μία τέτοια θυσία. Γι᾽ αὐτό καί σήμερα, τιμώντας τίς τρεῖς μάρτυρες, ἄς ἀποφασίσουμε νά δείχνουμε στό ἑξῆς τήν ἀγάπη μας καί τήν πίστη μας στόν Χριστό ἐφαρμόζοντας στή ζωή μας τό θέλημά του, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῶν ἀγαθῶν τῆς οὐρανίου βασιλείας του, πού ἀπολαμβάνουν καί οἱ ἑορταζόμενες ἁγίες.

Ἀλλά ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ξεκινᾶ ἀπό αὐτή τή ζωή. Μήν περιμένουμε νά πεθάνουμε γιά νά πᾶμε νά ἀπολαύσουμε στήν ἄλλη ζωή τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἐντός ἡμῶν ἐστί». Ἄν δέν ζήσουμε ἀπό ἐδῶ τόν Χριστό μέσα μας, μήν περιμένουμε νά κλείσουμε τά μάτια μας καί νά πᾶμε στήν ἄλλη ζωή γιά νά ἀπολαύσουμε τά ἀγαθά. Ἀπό αὐτή τή ζωή πρέπει νά ἔχουμε σχέση μέ τόν Χριστό, νά ζοῦμε τόν Χριστό, διαφορετικά εἴμεθα ψεύτικοι χριστιανοί. Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς προβληματισθοῦμε ὅλοι μας καί πρῶτος ἐγώ.