Εορτή Αγίου Σπυρίδωνος στην Κουλούρα Ημαθίας

Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας για την εορτή του Αγίου Σπυριδώνος ακολούθησε λαϊκή γιορτή στο προαύλιο του Ιερού Ναού με χορευτικά από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Ἐκ ποιμνίων προβάτων τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ποιμαίνειν προ­­χειρισθείς, ποιμήν θεοπρόβλη­τος, σύ Σπυρίδων ἀνέλαμψας».

Ἕναν ἀπό τούς τριακοσίους δε­καοκτώ πατέ­ρες τῆς Α´ Οἰκου­με­νι­κῆς Συνόδου, ἕνα σπουδαῖο ἱε­ράρ­χη ἀλλά καί ἕνα μεγάλο καί θαυ­ματουργό ἅγιο, τόν ἅγιο Σπυ­ρί­δω­να, ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος τόν θαυματουργό, τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκ­κλη­σία μας καί ἰδιαιτέρως ἡ ἐνο­ρία σας, πού τόν ἔχει προστάτη καί ἔφορο.

Καί μπορεῖ, ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Σπυρίδων νά μήν εἶχε τή μόρ­φω­ση καί τή ρη­το­ρι­κή δεινότητα ἄλ­λων πατέρων πού διέπρεψαν στή Σύνοδο, ἡ ὁ­ποία κατεδίκασε τήν αἱρετική δι­δα­σκαλία τοῦ Ἀρείου πού ὑποστήριζε ὅτι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι κτίσμα καί ὄχι ὁμοού­σιος μέ τόν Θεό-Πατέρα του, ἀλλά διέθετε τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως καί τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ, πού τόν φώτισε ὥστε νά ἀποδείξει μέ ἕνα καί μόνο παράδειγμα, μέ τό παράδειγμα ἑνός κεραμιδιοῦ, τό τριαδικό δόγ­μα καί τήν ἑνότητα τῶν τριῶν προ­σώπων τῆς Ἁγίας Τριά­δος.

Τό περιστατικό αὐτό ἀπό τή ζωή τοῦ ἁγίου Σπυρί­δωνος ἐπιβεβαιώ­νει τόν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ πρός τούς μαθητές του μέ τόν ὁποῖο τούς σύστηνε νά μήν φοβοῦνται τί θά ποῦν καί πῶς θά ἀπολογηθοῦν, ὅταν βρεθοῦν ἐνώ­πιον ἐκείνων πού θά τούς ρωτοῦν γιά τήν πίστη τους, γιατί Ἐκεῖνος θά τούς δώσει «στόμα καί σοφίαν», στήν ὁποία κα­νείς δέν θά μπορεῖ νά ἀντι­στα­θεῖ.

Διότι, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία του δέν στηρίζονται στίς ἀνθρώπινες γνώσεις καί τίς ἱκα­νότη­τες, ἀλλά στή θεία δύναμη καί τή θεία χάρη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χρι­στός δέν εἶχε ἀνάγκη νά ἐπι­λέξει τούς μαθητές του ἀπό τούς σοφούς καί τούς Γραμματεῖς τῆς ἐπο­χῆς του. Ἀντίθετα ἐπέ­λε­ξε ἀμα­θεῖς ἁλιεῖς, στούς ὁποίους ὑπο­­σχέ­θηκε ὅτι θά τούς μεταποιή­σει σέ ἁλι­εῖς ἀνθρώπων. Καί ἡ ὑπόσχεση αὐτή ἐκπληρώθηκε σέ μέγιστο βαθμό, καθώς οἱ ἀπόστο­λοι ἐπέ­τυχαν νά κηρύξουν τό Εὐ­αγ­γέλιο τοῦ Χρι­στοῦ σέ ὅλο τόν κό­σμο καί κέρδισαν στήν πίστη του καί τή σωτηρία ἑκατομμύρια ἀνθρώπων.

Τό ἴδιο ἔκανε ὁ Χριστός καί μέ τόν ἑορταζόμενο ἅγιο Σπυρίδωνα. Ἦταν ποιμένας, ἦταν βοσκός προ­βάτων· ἦταν ὅ­μως ἄνθρωπος πί­στε­ως καί ἐμπι­στοσύνης στόν Θεό· ἦταν ἄνθρω­πος ἁπλός καί καθα­ρός, ἄξιος νά διακονήσει τόν Θεό καί τήν Ἐκ­κλη­σία. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός τόν διάλεξε γιά νά τόν κά­νει ποιμένα τῶν λογι­κῶν του προ­βάτων, γιά νά τόν ἀναδείξει ἐπί­σκο­πο τῆς Ἐκ­κλησίας του, ὅπως ἀκούσαμε καί σήμερα τόν ἱε­ρό ὑμνογράφο νά ψάλλει πρός τι­μήν του: «Ἐκ ποι­μνίων προβά­των τήν τοῦ Χρι­στοῦ Ἐκκλησίαν ποι­μαί­­­νειν προ­­χει­ρισθείς, ποιμήν θεο­­πρό­βλη­τος, σύ Σπυρίδων ἀνέ­λαμ­­ψας». Καί ὄχι μόνο ἀνεδείχθη ὁ ἅγιος Σπυ­ρίδων ποι­μέ­νας τῆς Ἐκ­κλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἔλαμψε καί μέ τήν ἁγιό­τητα τῆς ζω­ῆς του καί τή χά­ρη τῶν θαυ­μά­των πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό καί τά ὁποῖα ἐπιτελεῖ καί μέχρι σή­με­ρα σέ ὅσους προσφεύγουν σ᾽ αὐτόν καί ζητοῦν τή βοήθειά του.

Τί ἔχει ὅμως νά διδάξει σέ μᾶς, ἀδελ­φοί μου, ἡ ζωή καί τό πα­ρά­δειγμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος;

Ἔ­χει νά μᾶς διδάξει ὅτι ἡ ζωή μας ἀλλά καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλη­σίας καί τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου βρί­σκεται στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς πολλές φορές ἀγωνιοῦμε τί θά γίνει μέ τό μέλλον μας, τί θά γί­νει μέ τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας ἤ τί θά γίνει μέ τό μέλλον τοῦ κό­σμου μας, καί ξεχνοῦμε τόν Θεό. Ξεχνοῦμε ὅτι τά πάντα ἐξαρτῶ­νται ἀπό αὐτόν καί τίποτε δέν ἐξε­λίσσεται τυχαῖα, ἐάν καί ἐφόσον ἐμεῖς ἐμπιστευό­μασθε τή ζωή μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐάν αἰσθα­νό­μασθε καί ζοῦ­με τό περιεχόμενο τῆς προτροπῆς πού ἀκοῦμε σέ κά­θε ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἐάν, δηλαδή, ἀναθέτουμε τή ζωή μας μέ ταπείνωση στόν Θεό, τότε ὁ Θεός θά βρεῖ τόν τρόπο γιά νά μᾶς ὁδη­γήσει ἐκεῖ ὅπου εἶναι συμφέ­ρον γιά τήν ψυχή μας, ἐκεῖ πού θά εἴμασθε χρήσιμοι καί γιά τούς ἄλ­λους ἀνθρώπους γύρω μας, ὅπως ἔκανε καί μέ τόν ἑορταζό­με­νο ἅ­γιο Σπυ­ρί­δωνα. Γιατί ὁ ἅγιος Σπυ­ρίδων δέν εἶχε ποτέ ἐπι­διώξει οὔ­τε διανοηθεῖ ὅτι θά γινόταν ἐπί­σκο­πος, καθώς γνώριζε ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλός καί ἀγράμματος ἄνθρωπος. Καί ὅμως ὁ Θεός εἶχε τό δικό του σχέδιο. Τόν ἀνύψωσε στόν βαθμό τῆς ἀρχιερωσύνης, γιατί ὁ Θεός ἐπι­βλέπει πάντοτε «ἐπί τούς τα­πει­νούς καί τρέμοντας τούς λό­γους» του, καί τοῦ ἔδω­σε ἀκόμη «λό­­γον καί σοφίαν», ὥστε νά ὑπο­στη­ρίξει ἀποτελεσματικότατα τήν ὀρ­θόδοξη πίστη καί νά στηρίξει τήν Ἐκκλησία.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν ταπείνωση, τήν ἁπλότητα καί τήν πίστη τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνα καί ἄς ἐμπιστευ­ό­μασθε τόν ἑαυτό μας καί τή ζωή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί νά εἴ­μασθε βέβαιοι ὅτι Ἐκεῖνος θά ὁδη­γεῖ τή ζωή μας καί θά μᾶς δίδει τή χά­ρη του.