Η εορτή της Οσίας Ξένης στην Κυψέλη Ημαθίας

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Ξενίαν τήν οὐράνιον ποθοῦσα, Ξένη πάνσεμνε, ξένην σαυτήν πα­τρίδος, πλούτου καί γένους φιλευ­σεβῶς πεποίηκας».

Τιμοῦμε σήμερα τήν ὁσία Ξένη, μία ὁσία, τῆς ὁποίας οἱ ἐπιλογές τῆς ζωῆς τηςἐναρμονίζονται ἀπό­λυτα μέ τό ὄνομα τό ὁποῖο ἡ ἴδια ἐπέ­λε­ξε γιά τόν ἑαυτό της.

Ἦταν πλού­σια, διέθετε χρήματα καί περίοπτη κοινωνική θέση. Ὅμως τά ἀπαρνήθηκε ὅλα αὐτά, γιατί ἄκουσε τόν λόγο τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου «πάντα ἡγοῦμαι σκύ­βαλα εἶναι ἵνα Χριστόν κερ­δί­σω», θεωρῶ, δηλαδή, ὅτι ὅλα τά πράγ­ματα τοῦ κόσμου εἶ­ναι πε­ριτ­τά, εἶναι σκουπίδια, εἶναι ἀσήμα­ντα, προκειμένου νά κερδί­σω τόν Χρι­στό. Καί ἔτσι θέλησε νά ζήσει μία ζωή ἀποκλειστικά ἀφι­ε­ρωμέ­νη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Θέλησε νά ζήσει μία ζωή μακριά ἀπό ὅ­λους καί ὅλα, ὅσα ἀποσποῦ­σαν τήν προσοχή καί τό ἐν­δια­φέρον της ἀπό τόν Θεό· ἀπό ὅλους καί ὅλα, ὅσα τῆς θύμιζαν τό πα­ρελ­θόν, τήν κοινωνική της θέση, τήν εὐμάρεια καί τήν ἄνεση πού διέ­θε­τε κοντά στήν οἰκογένειά της. Θέ­λησε νά ζήσει μία ζωή ὡς ξένη μέ­σα στόν κόσμο, ξένη ἀνά­με­σα στούς ἀνθρώπους, ξένη ὡς πρός τίς συνήθειες καί τίς ἐπιλο­γές τοῦ κό­σμου, ὥστε νά οἰκειωθεῖ περισ­σότερο τόν Θεό.

Γι᾽αὐτό ἐγκατέλειψε καί τήν πα­τρί­δα της, τή Ρώμη· γι᾽ αὐτό ἄφησε πί­σω της τούς γονεῖς καί τούς συγ­γενεῖς καί τούς φίλους της, καί ἔφυ­γε κάνοντας μία νέα αρχή στή ζωή της, μακριά ἀπό κάθε τι πού συνδεόταν μέ τό παρελθόν της, ἀ­κόμη καί αὐτό τό ὄνομά της.

Εἶναι δύσκολο γιά μᾶς, ἀδελφοί μου, νά συνειδητοποιήσουμε τό μέ­­­γεθος αὐτῆς τῆς θυσίας πού ἔκα­­νε ἡ ὁσία Ξένη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία σέ νεαρή ἡλι­κία καί σέ μία ἐποχή δύσκολη γιά μία κοπέλα, ἡ ὁποία μέ μόνη συνοδεία τίς δύο θεραπενίδες της,ἄφησε τή θαλ­πωρή τῆς οἰκογενεί­ας της καί πῆγε χιλιόμετρα μα­κριά, στά Μύ­λασα τῆς Μικρᾶς Ἀσί­ας γιά νά ζήσει ἐκεῖ τήν ἀφι­έ­ρωσή της στόν Θεό.

Καί εἶναι ἀκόμη δυσκολότερο νά κατανοήσουμε αὐτό πού ἔκανε ἡ ὁσία Ξένη, γιατί εἶναι ξένο πρός τίς δικές μας ἐπιλογές. Γιατί ἐμεῖς ζητοῦμε καί ἐπιδιώ­κου­με τίς σχέ­σεις καί τίςἐπαφές μέ τούς ἀν­θρώ­πους γύρω μας. Ζητοῦμε καί ἐπιδιώκουμε νά ἀπο­κτήσουμε πε­ρισσότερα ἀγαθά καί περισσότερες ἀνέσεις στή ζωή μας. Ζητοῦμε καί ἐπιδιώκουμε τή θαλ­πωρή τῶν οἰ­κεί­ων καί τῶν συγγε­νῶν μας, καί δέν μποροῦμε νά διανοηθοῦμε ὅτι κάποιος μπορεῖ νά τούς ἐγκατα­λεί­ψει γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἀκόμη ἐμεῖς βά­ζουμε διαφο­ρε­τι­κές προτεραιό­τη­τες στή ζωή μας. Θέλουμε νά ἔχου­με σχέση μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, ἀλ­λά, ὅταν εἶναι νά ἐπιλέξουμε ἀνά­με­σα στόν Χριστό καί στούς ἀνθρώπους πού ἴσως μᾶς ὑπόσχονται πολλά ἤ στούς φίλους μας, βάζουμε στήν πρώτη θέση ἐκείνους. Ὅταν πρόκειται νά ἐπιλέξουμε ἀνά­­μεσα στίς ἐπαγ­γελ­ματικές ἤτίς προσωπικές μας ὑποχρεώσεις καί τά πνευματικά μας καθήκοντα, προτιμοῦμε τά πρῶ­τα, γιατί θεωροῦμε πιό σημα­ντι­κό νά εἴμεθα συνεπέστεροι ἔνα­ντι τῶν ἀνθρώπων παρά συνε­πέ­στεροι ἔναντι τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅλα αὐτά, γιατί δέν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὅτι τίποτε δένὠφελεῖ τόν ἄν­θρωπο «ἐάν κερδίσῃ τόν κό­σμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ», δέν εἶναι ἕνα σχῆμα λό­γου, δέν εἶναι μία ὑπερβολή, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια.

Καί εἶναι ἀλήθεια ὄχι γιατί ὁ Χρι­στός θέλει νά ἐγκαταλείψουμε τά πάντα γιά χάρη του καί νά μήν κά­νουμε τίποτε στή ζωή μας παρά μό­­νο νά προσευχόμασθε· ὄχι γιατί μᾶς ζητᾶ νάἀρνηθοῦμε τούς ἀν­θρώπους, τούς οἰκείους μας καί τούς φίλους καί ὅλα τά ἀγαθά τῆς ζωῆς πού Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε, ἀλ­λά γιατί γνωρίζει τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως· γνωρίζει τήν τάση της νά παρασύρεται καί νά ἑλκύεται ἀπό τά εὔκολα, τά γήινα, τά κοσμικά καί νά ξεχνᾶ Ἐκεῖνον, στόν ὁποῖο ὀφεί­λει τά πά­ντα, ὀφείλει τήν ἴδια τήν ὕπαρ­ξή της, καί νά ξεχνᾶ τόν ἀλη­θινό σκοπό τῆς ζωῆς καί τόν τε­λι­κό προ­ορισμό της.

Γι᾽αὐτό καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἄς προσπαθήσουμε νά ἀποξενω­θοῦ­με ὅσο μποροῦμε ἀπόἐκεῖνα πού μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιά­σου­­με τόν Θεό, ἄς προσπαθήσουμε νά ἀπο­μα­κρυν­θοῦμε ἀπό ἐκεῖνα πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀγάπη του. Ἄς προ­σπαθή­σου­με νάἀπομακρυνθοῦμε πρῶτα ἀπό τά μι­κρά καί τά ἀσή­μαντα πού νο­μί­ζουμε ὅτι μᾶς γεμίζουν καί μᾶς εὐ­χαριστοῦν, ἀλλά στήν πραγ­μα­τι­κό­τητα μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό. Ἄςἐπιλέξουμε στή ζωή μας ἐκεῖνα πού εἶναι ὠφέλιμα γιά τήν ψυχή μας· ἐκεῖνα πού μᾶς βοη­θοῦν νά πλησιάσουμε τόν Θεό, καί ἄς ἀγω­νισθοῦμε νά ἀφήσουμε πί­σω μας συνήθειες καίἀδυναμίες πού μᾶς ἀπομακρύνουν καί μᾶς ἀπο­­ξενώνουν ἀπό τόν Θεό, καί ἄς ἐνι­σχύσουμε τόν ζῆλο μας καί τήν ἀγά­πη μας γιά Ἐκεῖνον, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς, ὅταν θά μᾶς καλέσει ὁ Θεός, τῆς οὐρανίου ξε­νίας, τήν ὁποία ἀπολαμβάνει κο­ντά του καί ἡ ἑορτα­ζομένηὁσία Ξέ­νη.

Δέν θά πρέπει νά σκεφθοῦμε φεύγοντας ἀπό τόν ναό ὅτι ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπό τόν καθένα μας νά ἀκολουθήσει ὁπωσδήποτε μία τέτοια ζωή. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς τονίζει τό παράδειγμα αὐτό τῆς ὁσίας Ξένης, πού ἔκανε πολλά γιά χάρη τοῦ Θεοῦ, τούς πάντεςἀπαρνήθηκε, οὕτως ὥστε καί ἐμεῖς νά ἀπαρνηθοῦμε τά μικρά, τά ἐλάχιστα, αὐτά ὅμως πού γίνονται πολλές φορές ἐμπόδιο στήν ἀγάπη μας γιά τόν Θεό, μπαίνουν μπροστά καί καλύπτουν τόν Θεό, καλύπτουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί ἐνῶ ξέρουμε ὅτι αὐτά εἶναι προσωρινά, θά εἶναι γιά λίγα χρόνια, μετά ἀπό λίγο θά βρεθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά εἴμεθα κενοί, ἄδειοι ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη, ἀπό αὐτό τό ἐνδιαφέρον γιά τήν αἰώνια ζωή καί τή σχέση μας μέ τόν Θεό· γι᾽ αὐτό καθένας μας, καί ἐπειδή εἴμεθα στήν ἀρχή μιᾶς νέας χρονιᾶς, ἄς δοῦμε τόν ἑαυτό μας, ἄς δοῦμε τί εἶναι αὐτά τά μικρά, καί ἕνα-ἕνα ἄς τά παραμερίσουμε γιά νά μήν μᾶς ἐμποδίζουν τή θέα πρός τό πρόσωπο ἐκεῖνο πού ὄχι μόνο σέ αὐτή τή ζωή ἀλλά αἰώνια πρέπει νά τό δοῦμε, πρέπει νά τό βλέπουμε καί πρέπει νά ζοῦμε μαζί του. Ἀμήν.