Στην ομιλία του, ο Σεβ. έλαβε αφορμή από το αποστολικό ανάγνωσμα και ιδιαίτερα από τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου, «ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον». Ο Σεβ. ανέλυσε τα χαρίσματα τα οποία χορήγησε ο Θεός σε όλους τους Αγίους, όπως τα ίδια χαρίσματα έχει χορηγήσει στον κάθε Χριστιανό ο οποίος εισήλθε δια του βαπτίσματος στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού μας. Η διαφορά είναι ότι οι Άγιοι όλα τα χαρίσματά τους τα αξιοποίησαν και τα επαύξησαν με τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα να καταξιωθούν πνευματικά και δια αυτών να ευαρεστήσουν το Θεό δοξάζοντάς Τον. Έτσι, ο Θεός αντιδόξασε όλους τους ευαρεστήσαντας Αυτόν δια της δόξης Του, δια της χάριτός Του.
Στους Αγίους Αναργύρους, τους οποίους εορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα, τους έδωσε το ξεχωριστό χάρισμα της θεραπείας, των ιάσεων, όπως και σε άλλους Αγίους έδωσε ξεχωριστά χαρίσματα, διότι η δωρεά των χαρισμάτων ποικίλει στα πρόσωπα είτε των Αγίων, είτε των ανθρώπων. Αρκεί ο καθένας να μπορεί να διακρίνει το χάρισμα το οποίο του έδωσε ο Θεός. Όμως, κατά τον Απόστολο Παύλο, η κορυφή όλων των χαρισμάτων είναι η αγάπη. Η αγάπη η οποία δεν εκφράζεται δια τον λόγον, ως συνηθίζουν οι άνθρωποι, αλλά δια της πράξεως. Δια της θυσίας. Δια της προσφοράς. Όπως ακριβώς ο Κύριός μας, ο οποίος στη συναναστροφή του στο επίγειο έργο του, δεν εκφραζόταν λέγοντας ότι «σας αγαπώ». Απέδειξε την αγάπη του δια της πράξεως. Δια της θυσίας του στην ανθρωπότητα και στη δημιουργία Του. Το να είναι κανείς άνθρωπος της ειρήνης, αν μέσα του δεν πρυτανεύει η θυσιαστική αγάπη, δεν είναι αληθινή η ειρήνη. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δικαιοσύνη. Με την καταλαγή και με τη μακροθυμία. Με την εγκράτεια αλλά και με όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Δεν μπορεί να υπάρξουν και να ευδοκιμήσουν στον άνθρωπο δίχως το επιστέγασμα της θυσιαστικής αγάπης. Η πατερική έκφρασις ότι «ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», σημαίνει ότι οι καρδιές των ανθρώπων έχουν παγώσει. Έχουν απομονωθεί και δεν επικοινωνούν αγαπητικά ούτε με το Θεό, αλλά ούτε και με το συνάνθρωπο. Για αυτό η κοινωνία η οποία διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται, βαίνει από το κακό εις το χειρότερο. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο σε επίπεδο προσώπων και κοινωνιών, αλλά και σε επίπεδο εθνών, υπάρχει η ακαταληψία και όχι μόνον. Υφίσταται η εχθρότητα του ενός έναντι του άλλου, όπως και των λαών. Οι πολεμικές συρράξεις οφείλονται ακριβώς σε αυτήν τη σκληροκαρδία και στην έλλειψη της αγάπης. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη της παρουσίας του Θεού στη ζωή των ανθρώπων. Διότι, η αγάπη για την οποία μας ομίλησε ο Απόστολος Παύλος, δεν είναι κάτι το διαφορετικό αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός, η «αυτοαγάπη». Ο Ευαγγελιστής και Θεολόγος Ιωάννης ομιλεί περί του αληθινού Θεού σύμφωνα με την αποκάλυψη του ιδίου του Θεού σε εμάς τους ανθρώπους ότι «Έγώ ειμί ό Ών», δηλαδή ο υπάρχων, και όχι μία αφηρημένη ύπαρξη. Είναι πρόσωπον ο Θεός, για αυτό ο Ευαγγελιστής μας λέει ότι «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. 4, 16).
Οι Άγιοι Ανάργυροι λοιπόν ήσαν πλήρεις Πνεύματος Θεού, ήσαν πλήρεις αγάπης. Αυτήν ακριβώς τη χάρη την οποία έλαβαν, την κοινώνησαν με όλους τους ανθρώπους και συνεχίζουν να χορηγούν αυτή τη χάρη της αγάπης του Θεού και από τη ζωή της αιωνιότητας. Οι Άγιοι Ανάργυροι σήμερα, ας γίνουν οι οδοδείκτες της ζωής μας προκειμένου να μας απομαγνητίσουν από τη ζωή των ψευδαισθήσεων και των λανθασμένων επιλογών που μας οδηγούν σε επικίνδυνους ατραπούς, όχι μόνον στα παρόντα αλλά και στη ζωή της αιωνιότητας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβ. προχείρισε τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού, π. Γεώργιο Καποδίστρια σε πνευματικό, ο οποίος εκτός της ιερατικής του ιδιότητας, ήτο και μαχόμενος νομικός που εγκατέλειψε την δικηγορία ακολουθώντας την ιεροσύνη. Να σημειωθεί δε, ότι μεταξύ του πολυπληθούς εκκλησιάσματος συμμετείχαν και οι μαθητές του σχολείου της περιοχής, στους οποίους ο Σεβ. απευθύνθηκε ειδικά με λόγους πατρικούς και παραινετικούς.