Η εορτή του Αγίου Θεοδώρου στη Μυτιλήνη
Με κάθε επισημότητα και ξεχωριστή λαμπρότητα, εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του Βυζαντίου πολιούχου της νήσου Λέσβου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης όπου φυλάσσεται το Ιερό Άφθαρτο σκήνωμα του Νεομάρτυρος.
Την παραμονή της εορτής Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017 τελέστηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ.κ. Ιακώβου ο οποίος εκήρυξε τον πανηγυρικό της ημέρας. Στο τέλος του εσπερινού εχειροθέτησε έξι νέους Αναγνώστες και ετέλεσε μνημόσυνο στη μνήμη του κυρού Γεωργίου Ασημακόπουλου Καθηγητού Μαστολόγου, ενός εξαίρετου επιστήμονος και ανθρώπου, ο οποίος καταγώταν από την Λέσβο και είχε δώσει πραγματικά την ψυχή του στην ανακούφιση των συνανθρώπων μας οι οποίοι ταλαιπωρούνταν από την επάρατη νόσο. Την ημέρα της εορτής, Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου, στον εορτάζοντα Μητροπολιτικό Ναό τελέστηκαν ο Ορθρος, η πανηγυρική Θεία Λειτουργία και η Αρτοκλασία, χοροστατούντος και προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μηθύμνης κ.κ. Χρυσοστόμου και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ.κ. Ιακώβου. Την Ιερά Πανήγυρη τίμησαν με την παρουσία τους, οι Αρχές του τόπου και πλήθος πιστού Λαού. Τους ύμνους της πανηγύρεως απέδωσαν με τεχνική αρτιότητα, και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, η χορωδία του Πρωτοψάλτου του Μητροπολιτικού Ναού κ. Παναγιώτου Μανιάτη και η Ανδρική Βυζαντινή χορωδία της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής «Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος» υπό τη διεύθυνση του Διευθυντού της Σχολής π. Ευστρατίου Γιουσμά. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέσθηκε η εις διάκονον χειροτονία του Σαράντη Τριανταφύλλου αποφοίτου της Ανωτέρας εκκλησιαστικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. Επακολουθεί σύντομος Βίος του Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του Βυζαντίου. Ο άγιος Θεόδωρος γεννήθηκε το έτος 1774 στο Νεοχώριο του Βυζαντίου. Είχε καλούς χριστιανούς γονείς, που φρόντισαν για τη χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους, αφού μάλιστα ξέρουμε θετικά ότι ο ένας αδελφός του αγίου Θεοδώρου, ο Γρηγόριος, έγινε επίσκοπος Αδριανουπόλεως. Θανατώθηκε από τους Τούρκους σε ηλικία 21 ετών αφού πρώτα έδωσε μαρτυρία πίστεως στις 17 Φεβρουαρίου 1795. Το έτος 1832 μάστιζε φοβερή θανατηφόρος αρρώστια, η πανώλης, τον πληθυσμό της Μυτιλήνης. Οι θάνατοι κάθε μέρα γινότανε και περισσότεροι. Όλα τα μέτρα που έπαιρναν οι αρχές του τόπου, ήταν ανίσχυρα να σταματήσουν την αρρώστια και το θάνατο. Η κυβέρνηση έστειλε συνεργεία γιατρών από την Κωνσταντινούπολη και φάρμακα, που πάλι δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Αλλά ό,τι δεν κατόρθωσαν οι ανθρώπινες προσπάθειες, το έκαμε η χάρη του Θεού με τις προσευχές του άγιου Θεοδώρου. Σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες και μάλιστα τη νύχτα της Παρασκευής της α΄ εβδομάδας των Νηστειών, φανερώθηκε ο άγιος στον τότε Πρωτοσύγκελλο Καλλίνικο, τον μετέπειτα Μητροπολίτη Μυτιλήνης και αργότερα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, και του παρήγγελε να πεί στο Μητροπολίτη να μαζέψει τους χριστιανούς από τις εξοχές, όπου είχαν καταφύγει, να κάνουν αγρυπνία στο Μητροπολιτικό ναό και να βγάλουν και το λείψανο του από την κρύπτη του ναού. Ο Πρωτοσύγκελλος δεν έδωσε σημασία στο όνειρο, αλλά μετά από μια εβδομάδα, και πάλι νύκτα της Παρασκευής, βλέπει το ίδιο όνειρο ζωηρότερα, και αυστηρότερο τον άγιο. Αμέσως αυτή τη φορά έτρεξε και ανακοίνωσε στο Μητροπολίτη την εντολή του αγίου.
Ο Μητροπολίτης αμέσως ζήτησε την αδεία από τους Τούρκους να επιτρέψουν να ειδοποιήσει με κάθε μέσο τους χριστιανούς, να έλθουν στο ναό και να παρακαλέσουν όλοι τον Θεό να σωθούν από την αρρωστά. Όλοι οι χριστιανοί με πίστη και ελπίδα έτρεξαν στο ναό, που γέμισε μέσα, έξω και τους γύρω δρόμους. Έκλαψαν, παρακάλεσαν το Θεό, και ζήτησαν και τη βοήθεια του αγίου, που έμαθαν ότι φανερώθηκε με όνειρο στον Πρωτοσύγκελλο. Ξημέρωσε και προσευχότανε. Τις πρωινές ώρες ο Μητροπολίτης και ο Πρωτοσύγκελλος κατέβηκαν στην κρύπτη του ναού, έβγαλαν με ευλάβεια το λείψανο του Αγίου Θεοδώρου και έκαμαν μια σύντομη λιτανεία γύρω στο ναό. Από εκείνη την ώρα δεν πέθανε κανείς Χριστιανός ή Τούρκος από την πανώλη. Η πόλη ονόμασε τον άγιο Θεόδωρο «Πολιούχο», δηλαδή προστάτη της πόλεως και του νησιού μας. Τούρκοι και Έλληνες με κάθε τρόπο ομολογούσαν το θαύμα και φανέρωναν την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό και τον προστάτη άγιο. Από τότε (1832) το σεπτό λείψανο του αγίου δεν το ξανάβαλαν στην κρύπτη του ναού, αλλά το τοποθέτησαν φανερά και για τους Τούρκους στη θέση του Μητροπολιτικού ναού, που βρίσκεται σήμερα και αποτελεί, όπως λέγει και το απολυτίκιο του αγίου, «θησαυρόν τιμαλφή» για τον τόπο μας.
