π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στο ερώτημα «ποιες δουλειές έχουν τους πιο δυστυχισμένους εργαζόμενους;», απάντησε έρευνα από μελετητές του Χάρβαρντ, που κράτησε για 85 χρόνια. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο επάγγελμα που κάνει όσους το ασκούν δυστυχισμένους, όμως υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά επαγγελμάτων που οδηγούν σε αυτό το αποτέλεσμα».
Ο καθηγητής ψυχιατρικής στο Harvard Medical school και διευθυντής της έρευνας, δήλωσε: «οι δουλειές που απαιτούν ελάχιστη αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους και δεν προσφέρουν ευκαιρίες για την ανάπτυξη ουσιαστικών σχέσεων με τους συναδέλφους, είναι εκείνες που καταγράφουν τα υψηλότερα ποσοστά δυστυχισμένων εργαζομένων»[1].
Η διαπίστωση αυτή βεβαιώνει το απαραίτητο της σχέσης, της επικοινωνίας, της ερωτικής διάστασης της ζωής. Η Εκκλησία, ως εν Χριστώ κοινωνία προσώπων, διασώζει το φυσιολογικό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Κι όπου παρατηρείται ασθένεια έχει τον τρόπο της θεραπείας. Μια Εκκλησία, βέβαια, που συγκεκριμενοποιείται στην κοινότητα με τον ιερέα ως πατέρα και τους ενορίτες ως αδελφούς.
Ασφαλώς, σε μια τέτοια εκκλησιαστική κοινότητα, δεν είναι όλα ρόδινα όπως δεν είναι και σε μια οικογένεια. Όμως, όλοι το παλεύουν για να ζήσουν αυτό που όλοι μαζί ετοιμάζουν. Τότε, η κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Χριστού, κατά τη σύναξη της Θείας Λειτουργίας, γίνεται δύναμη και ουσιαστικό μέσο ενότητας «νυν και αεί».
Είναι τραγικό να συναντούμε «εκκλησιαστική ζωή», με διάθεση αγαπητική και ενότητα – κοινωνία προσώπων, σε ανθρώπους «εκτός Εκκλησίας» και να διαπιστώνουμε σε «εκκλησιαστικούς ανθρώπους» ένα εγωκεντρισμό που απωθεί και μια αυτάρκεια που διαιρεί.
Όπως, βέβαια, τραγική είναι και η διαπίστωση πως οι ενορίες έχασαν την κοινωνική τους διάσταση – με την ουσία του όρου – και έγιναν χώροι που ικανοποιούνται θρησκευτικές – ατομικές ανάγκες.
Με αυτά τα δεδομένα, θα μπορούσε κάποιος να προτείνει ως επιλογή, όχι απλά για επιβίωση αλλά για όντως Ζωή, όπως την προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού, να μοιράζεται, δηλαδή, τη ζωή του σ’ όλες τις εκφάνσεις, με μια ομάδα ανθρώπων «του αυτού πνεύματος». Γιατί αυτή η εν Χριστώ κοινωνία των προσώπων γίνεται εμπειρία Ζωής αιωνίου, κατά το «τι ωραιότερο και τι πιο χαρούμενο υπάρχει από το να συναντούνται όλοι μαζί οι αδελφοί;» (Ψαλμοί 132,1). Αυτό, άλλωστε, ο Κύριος «επηγγείλατο ζωήν αιωνίαν»[2].
Παρόμοια πρόταση κάνουν και οι ειδικοί που ασχολήθηκαν με την έρευνα για την ευτυχία και το εργασιακό περιβάλλον λέγοντας: «Βρείτε ένα πεντάλεπτο για να πείτε τα νέα σας με ένα συνάδελφο που σας φαίνεται φιλικός ή φτιάξτε μια μικρή ομάδα με άτομα που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα»[3].
Απλά και ωραία μπορούμε να ζήσουμε στην καθημερινότητά μας το δόγμα της Αγίας Τριάδος, αγιάζοντας τα χρόνια μας μέσα στη θεανθρώπινη σχέση και πορεύομενοι στην αιωνιότητα για να ζήσουμε πιο πολύ και πιο δυναμικά αυτό που μας χαροποιεί.
[1] https://www.moneyreview.gr
[2] Αναβαθμοί πλ. δ΄ – Αντίφωνο Δ΄
[3] Ό.π.