Φθιώτιδος Συμεών: «Οι δυσκολίες πρέπει να μας διδάσκουν και να γινόμαστε σοφότεροι»

 Όλοι οι πιστοί, με ενθουσιασμό, χαρά και συγκίνηση, τηρώντας τα προβλεπόμενα μέτρα υγιεινής, προσήλθαν στους Ναούς της Ιεράς Μητροπόλεως μας, συμμετάσχοντας με περισσή ευλάβεια στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, αυτή την Κυριακή επέλεξε να μεταβεί στο όμορφο χωριό Νέο Μοναστήρι, της Αρχιερατικής Περιφερείας του Θαυμακού, όπου τέλεσε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πλαισιούμενος από τον Εφημέριο της Ενορίας, Αιδεσιμ. Πρεσβ. π. Δημήτριο Κωσταντέλο, τον Αρχιδιάκονο π. Ευστάθιο Κατόπη και τον Ιεροδιάκονο π. Νικόλαο Πολυζώη.

Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετεδόθη απευθείας από τον Τηλεοπτικό Σταθμό «Star Κεντρική Ελλάδος», μέσω Δορυφόρου σε παγκόσμια εμβέλεια από την Hellas Sat, μέσω του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως μας (89,4 Fm), καθώς και από το διαδίκτυο, μέσω Livestreaming από την Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως μας.

Κατά την διάρκεια του Κοινωνικού αναγνώσθηκε, αντί θείου κηρύγματος, ο Συνοδικός Ευχαριστήριος Λόγος, τον οποίο απέστειλε η Αγία και Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Προ της απολύσεως ο Εφημέριος του χωριού, με συγκίνηση και χαρά, διερμηνεύοντας τα συναισθήματα ολοκλήρου του πιστού πληρώματος της Ενορίας, καθώς  και των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, προσεφώνησε εγκάρδια τον  Σεβασμιώτατο και τον καλωσόρισε στον Ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου και στο όμορφο προσφυγικό χωριό του Νέου Μοναστηρίου, το οποίο αποτελεί και την ακριτική Ενορία της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος προς τον βορρά.

Ο Σεβασμιώτατος με πατρικούς λόγους αγάπης, ευχαρίστησε τον π. Δημήτριο και όλους τους κατοίκους του χωριού για τα έκδηλα αισθήματα αγάπης και σεβασμού προς το πρόσωπο του και χαρακτηριστικά μεταξύ των άλλων σημείωσε:

«Αγαπητέ μου π. Δημήτριε, αγαπητοί μου Πατέρες, κ. Δήμαρχε, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί.

Χαίρομαι ιδιαίτερα σήμερα που βρέθηκα εδώ στο Νέο Μοναστήρι, σε αυτό το φυλάκιο το ακριτικό της Ιεράς Μητροπόλεως, καθώς είναι στα ακριανά όρια της Μητροπόλεώς μας, σε αυτό το όμορφο χωριό, το χωριό των προσφύγων, το χωριό των ανθρώπων των ζεστών, των ανθρώπων των πιστών, των ανθρώπων της παράδοσης, του πολιτισμού, των εθίμων, των ανθρώπων των ευλογημένων που κοπιάζουν και μοχθούν μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας και βρίσκουν εδώ στην Εκκλησία και γύρω από την Εκκλησία, ανάπαυση, ξεκούραση, παρηγοριά, ελπίδα, αισιοδοξία. Και μάλιστα σε ένα χωριό, το οποίο διατηρεί όμορφες παραδόσεις και ωραία έθιμα. Ελπίζω του χρόνου κάποια από αυτά να έχω τη χαρά να βρίσκομαι και εγώ κοντά σας, όπως στην εορτή της Αναλήψεως και σε άλλα.

Χαίρομαι λοιπόν σήμερα που βρέθηκα εδώ και μάλιστα μια ημέρα ιδιαίτερα συμβολική και σημαντική. Καθώς μετά από μία πρωτόγνωρη δοκιμασία,  σήμερα για πρώτη φορά μετά από καιρό και πάλι οι Ναοί μας, οι Εκκλησίες μας είναι ανοικτές. Διάπλατες οι πόρτες, τα παράθυρά τους, οι πλατείες των Εκκλησιών για να δεχτούν τους χριστιανούς, για να δεχτούν τα παιδιά τους, γιατί η Εκκλησία είναι το σπίτι μας και είμαστε όλοι παιδιά της Εκκλησίας.

Φυσικά κανείς δεν περίμενε ότι κάποια στιγμή θα ζούσαμε αυτή την εμπειρία. Όμως στην ζωή πολλές εμπειρίες,  ακόμα και οι οδυνηρές είναι στο τέλος της ημέρας, ωφέλιμες, διότι μας βοηθούν να αξιολογήσουμε ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα της ζωής. Ποια είναι τα ουσιώδη, πια τα επουσιώδη. Πολλές φορές χρειάζεται να μας λείψει κάτι για να καταλάβουμε την αξία του, αλλά ίσως και για να καταλάβουμε ότι όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι αυτονόητα. Ακόμα και για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι την θρησκευτική ελευθερία τους, το δικαίωμα της λατρείας, κάποιοι άλλοι έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό, θυσιάστηκαν. Υπάρχουν ακόμα περιοχές στον κόσμο, που αν κάποιος κάνει το σταυρό του, του κόβουν το κεφάλι. Δεν έχει προχωρήσει ο κόσμος όσο νομίζουμε. Υπάρχουν, θα λέγαμε πολλοί κόσμοι μέσα στον συνολικό κόσμο, υπάρχουν κόσμοι ευγενείας, υπάρχουν κόσμοι πολιτισμού, αλλά υπάρχουν και κόσμοι βίας, φονταμενταλισμού, τρομοκρατίας. Δεν πρέπει τίποτα να θεωρούμε δεδομένο και τίποτα αυτονόητο,  χωρίς αυτό να σημαίνει από την άλλη μεριά,  ότι όλα είναι σχετικά ή ότι όλα είναι στον αέρα. Απλούστατα,  πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι στη ζωή μας αδελφοί μου, και να είμαστε έτοιμοι για τα πάντα και για  πιο δύσκολα και για τα πιο εύκολα. Να μην ξεχάσουμε ότι μπορεί, αν δεν προσέχουμε, να βρεθούμε και πάλι σε ίδιες και σε χειρότερες καταστάσεις. Οι δυσκολίες πρέπει να μας διδάσκουν και να γινόμαστε σοφότεροι.

Εύχομαι ολόψυχα, πραγματικά σε όλους μας, να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Αλλά πάνω απ’ όλα εύχομαι, απ’ αυτές τις καταστάσεις να γίνουμε σοφότεροι και να κάνουμε μια επανεκκίνηση σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Να φιλοσοφήσουμε μέσα από αυτή την δοκιμασία και να καταλάβουμε ότι, η αληθινή ζωή βρίσκεται σε πιο απλά και σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Το να σέβεται ο ένας τον άλλον, το να συνυπάρχουμε μεταξύ μας, το να έχουμε κατανόηση ο ένας για τον άλλο, να έχουμε επιείκεια, να έχουμε αγάπη, να έχουμε συγχωρητικότητα, να έχουμε συνεργασία. Αυτά είναι τα ωραιότερα εφόδια για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή και με αξιοπρέπεια, αλλά να τη ζήσουμε και χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία, γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο άνθρωπος είναι το άγχος, η  δυσκολία. Το να μην μπορεί να ησυχάσει. Τον απασχολούν χίλιες δυο σκέψεις. Να ταράσσεται, να αναστατώνεται, να στεναχωριέται χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί στεναχωριέται. Η φυσιολογική ζωή της αγάπης, ελευθερώνει τον άνθρωπο. Τον κάνει τον άνθρωπο να μπορεί να διαλέγεται, να ακούει, να σέβεται, να δίνει αξία στον άλλο. Αυτό μας δίδαξε σήμερα ο Κύριός μας με τη Σαμαρείτιδα.

Μέσα στο καταμεσήμερο τολμάει ο Χριστός, αυτό που δεν τολμούν ούτε καν σήμερα οι άνθρωποι, τόσους αιώνες μετά. Τολμάει και συνομιλεί με μια αλλοεθνή, με μία αλλόθρησκη και με μία αλλόφυλη. Και με μια γυναίκα, γιατί εκείνη την εποχή, ήταν αδιανόητο να συνομιλούν οι άνδρες με τις γυναίκες. Ήταν επίσης αδιανόητο οι γυναίκες να βγαίνουν από το σπίτι. Για αυτό η Σαμαρείτιδα βγήκε το μεσημέρι, μέσα στην ζέστη,  για να μην την συναντήσει κανείς, καθώς ήταν ώρα ξεκούρασης και όλοι  καθόταν κάτω από τη σκιά. Και ο Χριστός όχι μόνο συνομιλεί μαζί της, αλλά της δίνει αξία, γιατί της ζητάει νερό: «δός μοι πιείν ὕδωρ». Αυτός που  ήταν η πηγή του ύδατος, ζητά ένα ποτήρι νερό. Όταν ζητάς κάτι από κάποιον σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι αυτός ο κάποιος, έχει κάτι να σου δώσει, κάτι να σου προσφέρει. Δεν είναι ασήμαντος, δεν είναι στο περιθώριο της ζωής σου. Δεν είναι κάποιος που τον βλέπεις με υπεροψία.

Να λοιπόν το παράδειγμα του Χριστού πως μπορεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα για τις δικές μας σχέσεις. Για το δικό μας τρόπο ζωής. Που βλέπουμε πολλές φορές τους άλλους ανθρώπους, ως εργαλεία για την δική μας ευτυχία και την δική μας καλοπέραση, ή ως εν δυνάμει εχθρούς και ως εμπόδια για την δική μας ευτυχία.  Πόσες φορές βλέπουμε με προκατάληψη τον διπλανό μας. Πόσες φορές μέσα στο ίδιο μας το χωριό, αν βλέπουμε κάποιον να προκόβει, κάνουμε λογισμούς ότι κάτι περίεργο θα συμβαίνει. Και πόσες φορές όταν βλέπουμε κάποιον να περνάει δύσκολα, πάλι κάνουμε στο μυαλό μας σενάρια συνωμοσίας και πλάθουμε σκοτεινές ιστορίες.

Πόσες φορές δεν δυσκολευόμαστε να δούμε με πραγματική αγάπη τον διπλανό μας, με πραγματικό ενδιαφέρον και η χαρά του, να γίνει χαρά μας και η λύπη του να γίνει λύπη μας. Όχι η χαρά του να γίνει φθόνος για εμάς ούτε η λύπη του να γίνει οίκτος για εμάς και αίσθηση δικαίωσης, ή εκδίκησης, επειδή μπορεί να έχουμε παλιούς λογαριασμούς. Δεν υπάρχουν παλιοί λογαριασμοί, γιατί αυτή η ιστορία απέδειξε πόσο ρευστά είναι τα πράγματα μέσα στη ζωή. Είναι ευκαιρία να σβήσουν οι παλιοί λογαριασμοί. Να ανοίξουμε νέα βιβλία, να κλείσουμε τα παλιά. Να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και αν μου επιτρέπετε κύριε Δήμαρχε, σε κάθε επίπεδο της ζωής και στην θεσμική μας λειτουργία, και στην ατομική μας λειτουργία, και στην προσωπική μας ζωή, να επανασχεδιάσουμε και να δούμε τι δομές υγείας έχουμε, τι συνθήκες έχουμε, για να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, να δούμε αν έχουμε κρεβάτια, αν έχουμε γιατρούς, αν έχουμε όλα τα απαραίτητα, ακόμα και στο παρατελευταίο χωριό.

Για όλα αυτά είναι ευκαιρία να εργαστούμε και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, μέσα από την ψυχή μου και ευγνωμονώ το Θεό που βρίσκομαι σήμερα εδώ. Και θέλω να μεταφέρω  το μήνυμα αυτό και σε όλα τα μήκη και πλάτη της πατρίδος μας που μας παρακολουθούν σήμερα εδώ από το Νέο Μοναστήρι και  φτάνει η φωνή του Νέου Μοναστηριού, η φωνή  της Φθιώτιδος σε όλη την Ελλάδα αλλά και μέσα από την δορυφορική μετάδοση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.

Θέλω να ευχαριστήσω το «Star κεντρικής Ελλάδος» αλλά και την «Hellas Sat» που μας παρεχώρησε δωρεάν το δορυφορικό κύκλωμα.

Εύχομαι η φωνή μας να είναι μια φωνή ελπίδος, αισιοδοξίας και διάθεσης να γίνουμε καλλίτεροι και να προχωρήσουμε στο μέλλον πιο σοφοί.

Θέλω να συγχαρώ μέσα από την καρδιά μου τον Ιερέα σας, τον π. Δημήτριο, να συγχαρώ τους συνεργάτες, τους επιτρόπους, τους συμβούλους, όλο το χωριό, αλλά θέλω να συγχαρώ και κάθε κάτοικο της Φθιώτιδος, όλο το ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας, που έδειξε όλη αυτή την περίοδο καρτερία, υπομονή, υποδειγματική συμπεριφορά, την οποία δείχνετε και σήμερα, παρά το γεγονός ότι όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για εμάς και είναι έξω από τις συνήθειές μας και από τον τρόπο της ζωής μας. Να είστε όλοι ευλογημένοι, να χαίρεστε τις οικογένειές σας. Να χαίρεστε τα σπίτια σας, να έχετε χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία μέσα στις καρδιές σας. Έρχεται καλλίτερο μέλλον για όλους μας» κατέληξε ο Σεβασμιώτατος.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών τέλεσε, σύμφωνα και με την σχετική εντολή της Ιεράς Συνόδου, την ειδική επιμνημόσυνη δέηση για τους κεκοιμημένους αδελφούς εκ της νόσου του κορωνοϊού.

Κατά την αναχώρησή του ο Σεβασμιώτατος είχε μία ουσιαστική συνάντηση με τους ιερείς της Αρχιερατικής Περιφέρειας, που προσήλθαν, μετά το πέρας των εφημεριακών τους υποχρεώσεων, για να λάβουν την ευχή του.

Φωτογραφίες – video

Star Κεντρικής Ελλάδος