Γιώργος Τσιούλος: Το τσολιαδάκι που έγινε περήφανος εύζωνας – «Του τρύπησαν το πόδι τα τσαρούχια, αλλά άντεχε» αποκαλύπτει η μητέρα του
Συγκίνησε όλη την Ελλάδα ο Γιώργος Τσιούλος στην τελευταία του υπηρεσία ως εύζωνας στην προεδρική φρουρά. Το όνειρό της ζωής του που είχε γίνει πραγματικότητα θα έπαιρνε ένα τέλος και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Ο Γιώργος Τσιούλος είχε βάλει ως μεγάλο στόχο να γίνει εύζωνας στην προεδρική φρουρά και τα κατάφερε. Το ήθελε από μικρός όταν στο χωριό του ντυνόταν τσολιάς στις εθνικές εορτές. Τότε πόζαρε με καμάρι και χρόνια μετά έφτασε εκεί που ήθελε. Έγινε ένα περήφανος εύζωνας.
Η αδερφή του Έλενα μίλησε στο newsit.gr για το όνειρό του. Αποκάλυψε ότι ο Γιώργος χάρηκε πάρα πολύ όταν το φύλλο πορείας του έγραφε προεδρική φρουρά με τον παππού του λίγο πριν φύγει από τη ζωή να έρχεται στην Αθήνα για να τον καμαρώσει ως εύζωνα.
«Με τον Γιώργο έχουμε έξι χρόνια διαφορά, εγώ είμαι μεγαλύτερη. Είμαστε δεμένα αδέρφια. Είναι πολύ ήρεμος, σοβαρός, όλοι στο χωριό λένε πόσο καλό παιδί είναι ο Γιώργος. Πετυχαίνει όλους τους στόχους του και δεν τα παρατάει ποτέ.
Ως μαθητής ήταν ”σκράπας” αλλά στην πρώτη λυκείου ήρθε ένας θείος μου και του είπε ότι θα του κάνει μαθηματικά. Ετσι ξεκίνησε να διαβάζει, να προσπαθεί και αγάπησε πολύ τα μαθηματικά. Τα κατάφερε και μπήκε στη σχολή, πήρε το πτυχίο του και τώρα ετοιμάζεται για μεταπτυχιακό στα οικονομικά.
Όταν ετοιμαζόταν για να φύγει να πάει να υπηρετήσει τη θητεία του έκλαιγα από την ώρα που τον κουρεύαμε και όταν παρουσιάστηκε στη Σπάρτη ήταν τόσο συγκινητικό για όλους μας», ήταν τα λόγια της.
Η Έλενα δεν έκρυψε την ανησυχία για το αν ο αδερφός της θα κατάφερνε να περάσει την εκπαίδευση… «Εγώ φοβόμουν πολύ να μην του κάνουν οι παλαιότεροι καψώνια και τον δυσκολέψουν αλλά ο Γιώργος δεν αισθανόταν έτσι. Τον ενδιέφερε μόνο να μπορέσει να μπει στη φρουρά. Το ήθελε πάρα πολύ και όταν ορκίστηκε και πήρε το φύλλο πορείας είδαμε ότι έλεγε προεδρική φρουρά. Είχε χαρεί τόσο πολύ εκείνη τη μέρα.
Στη συνέχεια η αγωνία μας ήταν αν θα τα έβγαζε πέρα στην εκπαίδευση γιατί είχε πολλή ακινησία και διάφορα άλλα, όμως τα κατάφερε, πέρασε και έπειτα έγινε εκπαιδευτής και ο ίδιος.
Άλλη μια συγκινητική στιγμή ήταν που πρόλαβε να τον καμαρώσει ο παππούς μας, τώρα δεν ζει πλέον. Τον φέραμε από το χωριό στην Αθήνα μόνο και μόνο για δει τον Γιώργο ως εύζωνα στη φρουρά».
