H Εορτή του Αγίου Κλήμεντος στην Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας – ΦΩΤΟ

• Dogma
• 23 Νοεμβρίου 2017
• 13:31

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας επί τη εορτή του Αγίου Κλήμεντος Αρχιεπισκόπου Αχρίδος.

Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η τίμια και χαριτόβρυτη κάρα του εορταζομένου αγίου, που θησαυρίζεται στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Βεροίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Ὡς τῆς Ἀχρίδος ἱεράρχην ἀξιά­γαστον καί τοῦ Προδρόμου τῆς μο­νῆς τό ἐγκαλλώπισμα, ἀνυμνοῦ­μεν σε ἐν χείλεσι καί καρδίᾳ».

«Ἐν χείλεσι καί καρδίᾳ» ἀνυ­μνοῦ­με καί ἐμεῖς σήμερα τόν ἑορταζόμενο ἅγιο Κλή­μεντα, ἀρχιε­πί­σκοπο Ἀχρίδος, τόν φωτιστή τῶν Σλάβων, τοῦ ὁποίου ἡ χαριτόβρυτος καί θαυμα­τουργός κάρα θησαυρίζεται ὡς κει­μήλιο ἱερό καί πηγή ἀκενώτων θαυμά­των στήν ἱερά αὐτή μονή τοῦ Τι­μίου Προδρόμου.

Τόν ἀνυ­μνοῦ­με καί τόν δοξά­ζου­με καί ἐκφράζουμε καί πρός αὐτόν τήν ὁλο­κάρδιο εὐγνωμο­σύνη μας, διό­τι καί ἐκεῖνος, μαζί μέ τόν ἔφο­ρο καί προ­στάτη τῆς ἱερᾶς αὐτῆς μο­νῆς καί ἀδελφότητος, τόν τίμιο Πρόδρομο, καί τούς λοιπούς ἁγί­ους καί ὁσί­ους προστάτες της, ἐπε­νέβη θαυ­ματουργικῶς καί ἀπέτρε­ψαν τήν τραγική κατάληξη μιᾶς φοβερῆς κατολισθήσεως πού συ­νέ­βη πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες καί διέσωσαν ἀπό βέβαιο θάνατο τόν ἀδελφό τῆς μονῆς, ἀρχιμανδρίτη π. Αἰμι­λια­νό.

Τόν ὑμνοῦμε καί τόν δοξάζουμε ὅμως καί διότι δέν παύει ποτέ νά ἀπο­δεικνύει μέ τά θαύματά του καί μέ τήν εὐωδία τῆς τιμίας κά­ρας του ὅτι ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος δέν εἶναι κάτι ἀπρό­σι­το καί ἀπλησίαστο γιά τόν ἄνθρω­πο.

Εἶναι, ἀδελφοί μου, κάτι τό ὁποῖο ὁ Θεός προσφέρει κατά τό μέτρο πού Ἐκεῖνος κρίνει στούς ἐκλε­κτούς δούλους του, σέ ἐκείνους πού εἶ­ναι ἀφοσιωμένοι στήν ἀγά­πη του, πού ζοῦν τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἐναρ­μονίζοντας τή ζωή τους μέ τό θέλημά του.

Εἶναι κάτι τό ὁποῖο ὁ Θεός προσ­φέ­ρει σέ ἐκείνους πού ἀγωνί­ζο­νται γιά νά καταστήσουν τόν ἑαυ­τό τους «ναό Θεοῦ ζῶντος»· γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μέ ἐμπι­στο­σύνη στόν Χριστό ἀποφασί­ζουν νά ση­κώ­­­σουν τόν σταυρό τους καί νά τόν ἀκολουθήσουν «ὅπου ἐάν ἀπέρ­­χῃ», χωρίς νά ὑπολογίζουν τόν κόπο καί τίς θυ­σίες πού αὐτό ἀπαιτεῖ.

Αὐτό ἔκανε καί ὁ τιμώμενος ἅγι­ος Κλήμης. Ἀφοσιώθηκε στόν Χρι­στό καί στήν ἀγάπη του. Kαί τόν ἀκολούθησε σηκώνοντας τόν σταυ­ρό τῶν δυσκολιῶν, τῶν κα­κου­­χιῶν, τῶν διωγμῶν, τῶν φυ­λα­κίσεων καί τῶν ποικίλων θλί­ψεων πού συνάντησε στήν πορεία τῆς ζωῆς καί τῆς διακονίας του στούς σλαβικούς λαούς.

Ἀκολούθησε τόν Χριστό ὅπου ἐκεῖνος τόν κάλεσε καί κήρυξε τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου σέ ἀνθρώ­πους τραχεῖς καί σκληρούς, σέ συνθῆ­κες ἀντίξοες, μέσα σέ πο­λι­τικούς καί ἐκκλησιαστικούς ἀντα­γω­νι­σμούς, συνεχίζοντας τό ἔργο τῶν διδασκάλων του, ἁγίων αὐ­τα­δέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων.

Καί θεμελίω­σε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τήν πέτρα τῆς πίστεως καί ἵδρυσε ναούς καί μοναστήρια καί κοπίασε κηρύττοντας καί δι­δά­σκοντας καί συγγράφοντας καί μεταφράζοντας ἱερές ἀκολουθίες καί βίους ἁγίων γιά χάρη ὅλων ἐκείνων, τούς ὁποίους διά τοῦ κη­ρύγ­ματός του καί τοῦ ἁγίου βα­πτί­σματος ἀνε­γέν­νησε ἐν Χριστῷ.

Ἔζησε διακονώντας τό ποίμνιό του καί θυσιάζοντας καθημερινά τόν ἑαυτό του «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός» στίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων, φροντίζοντας μέ τήν ἀσκη­τι­κή του ζωή νά γίνεται πάντοτε «τύ­πος τῶν πιστῶν».

Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἀγωνιζόμε­νος σέ ὅλη του τή ζωή ὁ ἅγιος Κλή­μης ἀξιώθηκε τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δέν ἁγίασε μόνο τήν ψυχή ἀλλά καί τό σῶμα του, καί εἶναι αὐτή πού παραμένει καί μετά τήν κοίμησή του στά ἱερά καί μυρόβλυτα λεί­ψανά του καί ἐνεργεῖ «θαυ­μά­σια, μεγά­λα» καί διά τῆς τιμίας κά­­ρας του.

Καί τά ἐνεργεῖ ἡ θεία χάρη ὄχι μό­νο γιά νά θεραπεύσει τίς δικές μας ἀσθένειες καί νά μᾶς παρη­γο­ρήσει ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δοκι­μα­σίες πού ἀντιμετωπίζουμε στή ζωή μας, ἀλλά καί γιά νά μᾶς ὑπεν­θυμίζει ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή δέν εἶναι προνόμιο κάποιων μόνο ἀνθρώπων. Ὅλοι μποροῦμε νά τή ζή­­σουμε, ἐάν θελήσουμε νά ἀγω­νι­σθοῦμε γιά νά πορευθοῦμε στή ζωή μας ὄχι σύμφωνα μέ τό θέ­λη­μα τῶν καρδιῶν μας, ἀλλά μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐάν θελή­σου­με νά γίνουμε καί ἐμεῖς κή­ρυ­κες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς μας στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας, στό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ζοῦμε καί κινού­μεθα. Ἐάν θε­λή­σουμε νά ὑπομεί­νου­με μέ καρ­τε­ρία τούς πειρα­σμούς, τίς δοκιμα­σίες καί τίς θλί­ψεις πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ἀντι­μετωπίσουμε, διότι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

Καί ἐάν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε νά ζήσουμε μέ αὐτό τόν τρόπο τή ζωή μας, τότε νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἐπισκιάζει καί «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα», καί οἱ πρε­σβεῖ­ες τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Κλή­με­ντος θά μᾶς συνοδεύουν στόν κ­α­θημερινό μας ἀγώνα, ὅπως εὐ­χό­με­θα ἐκτενῶς νά συνοδεύουν καί τούς πατέρες τῆς ἱερᾶς αὐτῆς ἀδελ­­φότητος, ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο αὐτῆς τῆς δοκιμασίας τήν ὁποία διέρχεται, ἐπαναλαμβά­νο­ντας τήν ἱκεσία τοῦ ὑμνογρά­φου: «Ὦ πάτερ πανένδοξε, μή ἐά­σῃ ἡ­μᾶς μόνους, ἀλλά ταῖς πρε­σβεί­αις, τήν ἱεράν σου μονήν φύ­λατ­τε, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί πε­ριστάσεως».