H Β´ Στάση των Χαιρετισμών από τον Βεροίας Παντελεήμονα
Το απόγευμα της Παρασκευής, 14ης Μαρτίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στη Β΄ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ποῖον σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον; … ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι».
Τή δικαιολογημένη ἀπορία του νά ἐγκωμιάσει ἐπάξια τήν ἱερή μορφή τῆς Παναγίας Παρθένου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐκφράζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος.
Ἑκατοντάδες εἶναι τά ἐγκώμια πού συνέθεσαν οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πρός τιμήν τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ἑκατοντάδες καί τά «χαῖρε» πού τῆς ἀπευθύνει καί ὁ ἱερός ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου της, τή δεύτερη στάση τοῦ ὁποίου ψάλαμε κι ἐμεῖς ἀπόψε, ἐδῶ, στόν ἱερό ναό τῆς Παναγίας στήν Ἀλεξάνδρεια.
Εἶναι ὅμως τόσο ἀνυπέρβλητο τό μεγαλεῖο τῆς Παναγίας μας, τόσο ἐντυπωσιακά τά χαρίσματά της, τόσο ἀπαστράπτουσα ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς της, τόσο μοναδική ἡ χάρη τήν ὁποία ἔλαβε ἀπό τόν Θεό καί τήν ὁποία ἐφύλαξε διά βίου ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀλλά καί τόση ἡ τιμή πού ἀπολαμβάνει πλησίον τοῦ Υἱοῦ της στόν οὐρανό, ὥστε ὑπερβαίνουν τίς δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου νά τίς περιγράψει καί πολύ περισσότερο νά τίς ἐγκωμιάσει.
Ἡ ἀδυναμία μας νά ὑμνήσουμε καί νά ἐγκωμιάσουμε ἐπαξίως τήν Παναγία μητέρα μας δέν θά πρέπει ὅμως νά μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό νά τήν ὑμνοῦμε καί πολύ περισσότερο νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό κοντά της. Δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου μας καί μητέρας ὅλων τῶν χριστιανῶν εἶναι ἀπέραντη πρός τά παιδιά της, πρός ὅλους ἐμᾶς. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς θέλει ὅλους κοντά της, μᾶς θέλει ὅλους κάτω ἀπό τή μητρική της σκέπη.
Καί ὄχι μόνο μᾶς θέλει κοντά της, ἀλλά θέλει νά ἀκούει καί τήν ἀγάπη μας, ἔστω καί ἐάν εἶναι ἀδέξια τά ἐγκώμιά της, ἔστω καί ἐάν εἶναι ἁπλῶς ταπεινά ψελλίσματα, γιατί εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης μας πρός Αὐτήν καί μᾶς διδάσκουν τά πολλά χαρίσματα καί τῆς ἀρετές της.
Καί ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, πού βρίσκεται μέσα ἕναν ἀνθισμένο κῆπο, ἐξέρχεται μέ διαφορετική διάθεση καί διαφορετική αἴσθηση τοῦ κόσμου γύρω του, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἐμᾶς, ὅταν βρισκόμαστε μέσα στόν λειμώνα τῶν ἀρετῶν καί τῶν χαρίτων τῆς Παναγίας μητέρας μας. Τότε αἰσθανόμαστε τό κάλλος τῶν ἀρετῶν της, τότε συνειδητοποιοῦμε τή διαφορά μας ἀπό Ἐκείνη, τήν Κεχαριτωμένη Κόρη τῆς Ναζαρέτ καί πάναγνη Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τότε παρακινούμεθα ἀπό Αὐτήν νά μιμηθοῦμε τίς ἀρετές της.
Ἡ προσπάθειά μας μάλιστα νά ἀποκτήσουμε τίς ἀρετές τῆς Παναγίας μας τήν εὐχαριστεῖ περισσότερο ἀπό κάθε ἐγκώμιο καί κάθε ἔπαινο. Καί τήν εὐχαριστεῖ, γιατί δέν εἶναι ἁπλῶς κάποια λόγια πού μπορεῖ νά τά λέμε εὔκολα ἤ πού μπορεῖ καί νά μᾶς συγκινοῦν καί νά μᾶς κατανύγουν στιγμιαῖα, ἀλλά γιατί προϋποθέτει τή συμμετοχή ὁλοκλήρου τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά νά ἀλλάξουμε κάποιες συνήθειές μας καί νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάποιες ἀδυναμίες μας. Προϋποθέτει ὁ ἀγώνας μας αὐτός μερικές φορές καί κόπο καί δυσκολία καί θυσία, πού δείχνουν τήν ἀγάπη μας πρός τήν Παναγία μητέρα μας, δείχνουν ὅτι πράγματι τήν σεβόμεθα καί τήν τιμοῦμε, ὅτι ἀναγνωρίζουμε τήν ἁγιότητά της καί τήν θεωροῦμε πρότυπο καί ὑπόδειγμα καί τῆς δικῆς μας ζωῆς.
Ἡ προσπάθειά μας ὅμως νά μιμηθοῦμε τίς ἀρετές τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς εἶναι εὐάρεστη καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο, γιατί ἡ Παναγία μας ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τή σωτηρία μας. Γνωρίζει ὅτι ὁ ἀληθινός προορισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά βρίσκεται κοντά στόν Υἱό της. Γνωρίζει ὅτι, καθώς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος ἀπό τόν Θεό, μόνο κοντά του μπορεῖ νά βρεῖ τήν πραγματική εὐτυχία. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσεύχεται στόν Υἱό της νυχθημερόν γιά τή δική μας σωτηρία, μεσιτεύει γιά τά προβλήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν καί εἶναι πάντοτε πρόθυμη νά μᾶς βοηθήσει μέ τή χάρη της νά προοδεύσουμε πνευματικά καί νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας. Ὅταν, λοιπόν, μᾶς βλέπει νά μιμούμεθα τίς ἀρετές της, χαίρεται καί εὐφραίνεται, γιατί μέ τήν προσπάθειά μας τῆς ἐκφράζουμε τήν τιμή καί τόν σεβασμό μας.
Καί ποιές εἶναι οἱ ἀρετές τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πού μποροῦμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε; Εἶναι κυρίως ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της καί ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς της.
Ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν αὐτή πού τήν διαφύλαξε καθαρή καί ἁγνή μέσα σέ ἕναν κόσμο ἁμαρτωλό, ἀλλά καί αὐτή ἡ ὁποία τήν ἀξίωσε νά ὑψωθεῖ καί νά τιμηθεῖ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἄνθρωπο, ὅταν χάριν τῆς καθαρότητός της ὁ Θεός τήν ἐπέλεξε γιά νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του. Μέσα σέ τόσα ἑκατομμύρια γυναῖκες καί μέσα σέ τόσους αἰῶνες ὁ Θεός ἐπέλεξε τήν Παναγία μας.
Αὐτές τίς δύο ἀρετές ἄς προσπαθοῦμε νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς, ὥστε νά ὑμνοῦμε καί νά δοξάζουμε τήν Παναγία μας «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσι» καί νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία της.
