Η ανάγκη ενός «εν αληθεία» δικαιωματισμού

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς

κ. Παντελεήμονος

Ψηφίστηκε, τελικῶς, στό Ἑλληνικὸ Βουλευτήριο τό νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο!» τῶν ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν. Προηγουμένως κάθε διαμαρτυρόμενη κοινωνικὴ συνιστῶσα, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συμπεριλαμβανομένης, ἀποπειράθηκε στὸ χρονικὰ στενὸ καὶ τροπικὰ περίκλειστο πλαίσιο ἑνὸς καταφανῶς προσχηματικοῦ δημόσιου διαλόγου νὰ ἀρθρώσει τὸν λόγο καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς ἀλήθειάς της. Νὰ ἀναδείξει τὸ πολύπλοκο καὶ τὸ σπουδαῖο τοῦ ζητήματος.

Ἡ αἰτιολογικὴ βάση ὅσων ὑποστηρίζουν τὴ νομοθετικὴ παρέμβαση στηρίχθηκε – καθ’ ὑπερβολήν νομίζω – στὴν ἀξία τοῦ δικαιωματισμοῦ. Τοῦ δικαιώματος τῶν ὀλίγων ἔναντι τῶν πολλῶν. Αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα κυριολεκτικὰ παρέσυρε τὸ βάρος τῆς συζήτησης σὲ ἄγονα μονοπάτια. Διότι γιὰ τὴν εὐστάθεια καὶ πρόοδο τοῦ κοινωνικοῦ ἐποικοδομήματος συνεργάζονται «δικαιωματικά» καί μὲ νόμιμους τρόπους ὅλοι ἀνεξαιρέτως, χωρὶς ἀποκλεισμούς. Τὸ αὐτὸ πράττει καὶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ μέλη Της, τὰ ὁποῖα δὲν ἀπεμπολοῦν τὴν πολιτικὴ των ἰδιότητα.

Νὰ σημειωθεῖ, ἐπίσης, ὅτι στὴν ἀπαρχὴ του ὁ δικαιωματισμὸς προβλήθηκε ὡς ἀνάγκη ἀπὸ τὶς κοινωνίες τοῦ νεωτερικοῦ κόσμου προκειμένου νὰ ἀνυψωθεῖ ἀξιακὰ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο. Εἶναι ἕνας δικαιωματισμὸς ποὺ γνώριζε καὶ σεβάστηκε τὴν χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία. Καὶ ἡ χριστιανικὴ θεολογία ἐπίσης – ὡς ὄφειλε – τὸν παρακολούθησε, τὸν ἀνέλυσε, βρῆκε σημεῖα ἐπαφῆς καὶ δημιουργικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ἰδεολόγους του.

Μολαταῦτα, ἡ μετανεωτερικὴ μας ἐποχή, ἀποπειρᾶται νὰ διασαλεύσει τὴν ἰσορροπία τῆς σκέψης καὶ τῆς ἔργῳ διεκδίκησης λογικῶν δικαιωμάτων, στὴ βάση μίας ἄλογης ἀτομικῆς λογικῆς κι ἑνὸς ἄκρατου ἀτομοκεντρικοῦ δικαιωματισμοῦ.

Ἀναμφίβολα ὑπάρχουν ἑρμηνεῖες, ἐξηγήσεις καὶ ἀναλύσεις, σὲ σχέση μὲ τὴν ἐμφάνιση τέτοιων καινοφανῶν ἰδεῶν. Ἀναμφίβολα ὑπάρχουν συζητήσεις ὡς πρὸς τὸ τί ἐξυπηρετοῦν οἱ θιασῶτες τους. Τὸ ζητούμενο ὅμως γιὰ τὴν εὐδαίμονα προοπτικὴ κάθε κοινωνίας εἶναι νὰ διατηρεῖται προσεκτικά ἡ ἰσορροπία, προκειμένου τὰ προβαλλόμενα καὶ διεκδικούμενα ἀτομικὰ δικαιώματα νὰ μὴ συγκρούονται μὲ τὶς ἐκπεφρασμένες ἀπόψεις τῆς κοινωνίας γιὰ τὴν πορεία της, τὴν προοπτική της καὶ τὴν αἴσθηση παράδοσης τὴν ὁποία ἔχει διατηρήσει καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ μεταλαμπαδεύσει στὶς ἑπόμενες γενεές.

Παρεκτὸς κι ἄν κάποιοι ὀλίγοι, ἐντὸς κι ἐκτὸς τῶν τειχῶν τῆς πατρίδας μας, ἔχουν προσυμφωνήσει στὴν πειραματική -κατ’ ἀρχάς- ὁμογενοποίηση ταυτοτήτων, ἰδιοπροσωπείας, ἱστορικῶν καὶ πολιτισμικῶν παραδόσεων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετηθεῖ ἕνα σχέδιο δημιουργίας ἑνὸς μετα-ανθρώπινου πολιτισμοῦ, μέσα στὸν ὁποῖο ἀπαιτεῖται ἡ ὑποταγὴ τῆς ἀποτυπωμένης ἱστορίας κάθε λαοῦ σὲ μιὰ  δοτὴ καὶ εἰκονικὴ πραγματικότητα.